Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα έρθει η ώρα που θα πανηγυρίσω, που θα κλάψω που θα νιώσω πιο έντονα συναισθήματα, από ότι στο γκολ του Δέλλα με την Τσεχία, παρακολουθώντας μία οποιαδήποτε αθλητική διοργάνωση.

Όλος ο κόσμος, μία σκέψη

Όμως αυτό το γκολ που πέτυχε ο Έρικσεν, είναι το πιο μεγάλο όλων των τουρνουά που έχουμε παρακολουθήσει, που έχουν διεξαχθεί στον πλανήτη μας. Την ώρα του κενού ο πλανήτης με κομμένη την ανάσα συντονίστηκε. Ο καθένας με το δικό του τρόπο, με βάση τη δική του κοσμοθεωρία σε ότι του δίνει δύναμη στις δύσκολες στιγμές, ευχήθηκε να γίνει ένα θαύμα και να καταφέρουν οι γιατροί να επαναφέρουν στην ζωή τον Έρισκεν.

Όλος ο πλανήτης για μερικά λεπτά είχε την ίδια σκέψη, την ίδια ελπίδα να μάθει μία χαρμόσυνη είδηση, για την κατάσταση της υγείας του Έρικσεν. Αυτό συνέβη λίγο αργότερα, τα λεπτά που πέρασαν, το απίστευτο κενό που ζήσαμε όλοι μας δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Οι εικόνες ήταν πολύ σκληρές και πολύ ανθρώπινες ταυτόχρονα.

Είχαν μέσα τους μία ωμή πραγματικότητα, που σε έκανε να καταλαβαίνεις και την ματαιότητα της ύπαρξης, αλλά και της δύναμης που μπορεί να κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, βλέποντας τον τρόπο που λειτούργησαν όσοι βρέθηκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν απίστευτη η δύναμη που βρήκαν για να λειτουργήσουν με τόσο καθαρή σκέψη, όσοι έπρεπε να βοηθήσουν για να μην χαθεί μία ανθρώπινη ζωή, αλλά και όσοι γνώριζαν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αλλά εκείνη την στιγμή ήταν παρόν σε μία πρωτοφανή τραγωδία.

Δόξα τω Θεώ και πάνω από όλα τους γιατρούς, το θαύμα έγινε. Η πιο ευχάριστη φωτογραφία που έχουμε δει ποτέ, ήταν αυτή που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα, από το πρακτορείο Reuters με τον Έρικσεν να φαίνεται πως έχει τις αισθήσεις του.

Ο Έρικσεν πρέπει να λειτουργήσει σαν αφορμή

Ο Έρικσεν είναι άγνωστο αν θα συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, αυτό όμως είναι και το λιγότερο που μετράει. Παραμένει κοντά μας, παραμένει στην ζωή, θα ζήσει ευτυχισμένος με τους ανθρώπους που αγαπάει. Το ποδόσφαιρο δεν έζησε μία τραγωδία. Θα πρέπει όμως να λειτουργήσει σαν αφορμή, για να εξετάσουν σοβαρά οι εκλεκτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, για το που θα πάει το άθλημα.

Στο βωμό των εσόδων, τους ποδοσφαιριστές τους μεταχειρίζονται σαν προϊόν. Έχουν γεμίσει τόσο πολύ το καλεντάρι με αγώνες, που οι ποδοσφαιριστές είναι υποχρεωμένοι να παίζουν μόνιμα τρία παιχνίδια την εβδομάδα, χωρίς σταματημό. Να ταξιδεύουν σε όλη την Ευρώπη και να αγωνίζονται χωρίς διακοπή. Ήρθε και η πανδημία και η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη.

Τα πρωταθλήματα και οι διοργανώσεις της UEFA έγιναν μέσα στο καλοκαίρι για να τελειώσει η χρονιά και η επόμενη, δηλαδή η φετινή ξεκίνησε χωρίς διακοπή. Δίχως να δοθεί στους ποδοσφαιριστές το δικαίωμα ξεκούρασης. Το χειρότερο από όλα ήταν, πως επειδή η σεζόν ξεκίνησε με καθυστέρηση, έπρεπε να βγει ένα πρόγραμμα χωρίς το παραμικρό κενό. Είχαν πάει πίσω και οι διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων και το πρόγραμμα γέμισε ασφυχτικά με παιχνίδια.

Την εποχή που όλος ο πλανήτης είχε παγώσει και ο υπόλοιπος κόσμος ήταν κλεισμένος στο σπίτι για να γλιτώσει από την πανδημία, οι ποδοσφαιριστές συνέχιζαν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Αν κολλούσαν και δεν είχαν συμπτώματα, είναι κοινό μυστικό πως υπήρχαν ομάδες, που τους έβαζαν να προπονούνται μόνοι τους κρυφά.

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο ζητά υπεράνθρωπους

Όλα αυτά για ένα άθλημα, που έχει πραγματικά ξεφύγει. Η εξέλιξη του, ο τρόπος που το διδάσκουν οι προπονητές, έχει δημιουργήσει συνθήκες για να ζητά υπεράνθρωπους. Το ποδόσφαιρο έχει φύγει από την εποχή, που μπορούσε να το παίξει τουλάχιστον σε υψηλό επίπεδο, ένας μέσος άνθρωπος που δεν είχε και τρομακτικά φυσικά προσόντα. Πλέον είσαι υποχρεωμένος να έχεις την δυνατότητα να παίζεις μόνιμα σε πολύ υψηλές ταχύτητες.

Οι επιθετικοί δεν περιμένουν την μπάλα και δεν έχουν σαν κύρια αποστολή απλά να σκοράρουν αλλά πρέπει να πιέζουν σε όλο το γήπεδο τους αντίπαλους αμυντικούς. Τα δεκάρια που κάποτε λατρεύαμε, οι δεξιοτέχνες μάγοι μικρού χώρου δεν έχουν θέση στο άθλημα.

Ο ποδοσφαιριστής που ξέρει μπάλα που διαθέτει καλή πάσα, δεν έχει μόνο να γλιτώσει από τους σκληρούς χαφ και σαν εντολή να περάσει όμορφές πάσες για τους επιθετικούς και να χαρίσει στιγμές ξεχωριστές με το μαγικό τους πόδι. Πρέπει και να μαρκάρει, να τρέχει να πρεσάρει ψηλά, να αντέχει το ξύλο αλλά και να ρίχνει ξύλο. Να περνάνε πάσες, αλλά και να κόβει πάσες, να πατάει την περιοχή αλλά και στην δικιά του περιοχή.

Απίστευτες οι απαιτήσεις

Οι ακραίοι μπακ, δεν έχουν πια την εντολή να μαρκάρουν τα αντίπαλα εξτρέμ. Δεν αρχίζει και δεν τελειώνει εκεί ο ρόλος τους, ούτε υπάρχουν προπονητές που τους δείχνουν τη γραμμή της σέντρας και τους λένε να μην την περνάνε. Πλέον πρέπει και να κόβουν και να επιτίθενται. Οι ομάδες ζητάνε για να κερδίζουν τακτικά ποδοσφαιριστές να παίρνουν όλο το γήπεδο. Πρέπει να βγάζουν σπριντ, αμέτρητα σπριντ, αλλά και να μπορούν να καλύπτουμε μεγάλο μήκος γηπέδου.

Τρεξίματα σε όλο το γήπεδο, πάνω κάτω. Όσο πιο πολλά ανεβάσματα κάνεις κι όσο περισσότερες επιστροφές έχεις, τόσο καλύτερος ποδοσφαιριστής είσαι. Οι στόπερ δεν φθάνει μόνο να μαρκάρουν, δεν αρκεί στους προπονητές να σβήσουν τον καλύτερο επιθετικό της αντίπαλης ομάδας. Ο προπονητής τους απαιτεί, να πάρουν την μπάλα να κάνουν παιχνίδι και να αντιμετωπίσουν το πρέσινκ του αντιπάλου.

Οι ποδοσφαιριστές και οι ομάδες είναι αδύνατον να έχουν διάρκεια

Να ανεβάσουν την άμυνα ψηλά, να παίξουν πάνω από την σέντρα, να σπάσουν την πίεση και να γίνουν δημιουργικοί. Πέρυσι για παράδειγμα το μεγαλύτερο ταλέντο που εμφανίστηκε ήταν ο Ντέιβις. Δεν ήταν ένας ποδοσφαιριστής που ξεχώριζε με την τεχνική του κατάρτιση, αλλά μία μηχανή. Που τον έβλεπες να τρέχει όλο το γήπεδο, με μία σπάνια ταχυδύναμη που όταν άνοιγε τον διασκελισμό του, ήταν αδύνατον να ανακοπεί. Δεν ήταν φέτος ο ίδιος ποδοσφαιριστής, δεν μπορούσε να συνεχίσει να παίζει σε αυτές τις ταχύτητες σε διάρκεια.

Αποφάσεις πριν να είναι αργά

Ασφαλώς και οι προπονητές δεν έχουν ευθύνη. Κοιτάνε την δουλειά τους, την εξέλιξη τους αθλήματος και το έχουν καταφέρει, το ποδόσφαιρο έχει ξεφύγει. Όμως υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να συνδυαστεί.

Δεν γίνεται με την μορφή που έχει πάρει το άθλημα, να παίζουν με τόσο μεγάλη συχνότητα οι ποδοσφαιριστές. Το άθλημα πλέον παίζεται σε πολύ υψηλή ένταση, δεν είναι δυνατόν και να ανεβάζεις τις απαιτήσεις του και ταυτόχρονα να μεγαλώνεις τόσο πολύ τον αριθμό των παιχνιδιών, μειώνοντας το διάστημα αποθεραπείας, ξεκούρασης ακόμα και προετοιμασίας.

Δεν χρειάζεται να ζήσουμε θάνατο σε κορυφαίο ποδοσφαιρικό γεγονός στο γήπεδο για να το καταλάβουμε. Βλέπουμε ομάδες να σκάνε, ποδοσφαιριστές να τραυματίζονται με πολύ μεγάλη συχνότητα. Ας βοηθήσει το θαύμα που έγινε με τον Έρικσεν να παρθούν αποφάσεις με γνώμονα το ποδόσφαιρο και τον άνθρωπο πριν είναι αργά.

Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα οι άνθρωποι που έχουν μάθει, να σκέφτονται μόνο με το χρήμα, συνεχίζουν να κάνουν σχέδια για να μεγαλώσουν το καλεντάρι, για να κάνουν ακόμα περισσότερα τα παιχνίδια λες και δεν παίζουν σε αυτά άνθρωποι αλλά ρομπότ.

Καταλαβαίνω πως οι ποδοσφαιριστές αμείβονται με λεφτά που προκαλούν, ώστε να είναι μέρος αυτής της κατάστασης. Όταν ξέρεις πόσα λεφτά παίρνει ένας ποδοσφαιριστής, δημιουργούνται συνθήκες, για να μην νιώθει κανείς την ανάγκη να κοιτάξει την δική τους πραγματικότητα. Όταν ο Ντι Μαρία, έγραψε ένα γράμμα για τη δυσκολία που αντιμετωπίζει στην ζωή του ένας ποδοσφαιριστής λοιδορήθηκε και σε έναν βαθμό δικαιολογημένα. Πράγματι δεν μπορεί να συγκριθεί, με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία.

Να παρθούν αποφάσεις με γνώμονα τους ποδοσφαιριστές και το άθλημα

Όμως όταν μπαίνει μπροστά ο κίνδυνος να χαθεί μία ανθρώπινη ζωή, όλα αλλάζουν. Με τους ποδοσφαιριστές αναπτύσσουμε συναισθήματα, οικογένειες έχουν μάθει να γεμίζουν με αυτούς την καθημερινότητα τους, όσο και να φαίνεται περίεργο σε όσους δεν έχουν παρασυρθεί από τη μαγεία του αθλήματος να χτίζουν αναμνήσεις τα παιδιά με τους γονείς τους. Δεν γίνεται να συνεχιστούν συνθήκες, που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους.

Το ποδόσφαιρο είναι το πάθος μου, από την ημέρα που μπορώ να έχω αναμνήσεις, γνωρίζω πως έμαθα να ζω μέσα από αυτό χωρίς να έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στο να το παίζω. Με έχει γεμίσει με μνήμες από την παιδική μου ηλικία, μου διατηρεί πολύ ζωντανές αναμνήσεις από τον πατέρα μου, κατάφερα να το κάνω επάγγελμα και να ζω μέσα από το ποδόσφαιρο, όμως έχει γίνει επικίνδυνο.

Πρέπει οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, οι μεγάλες προσωπικότητες να βγουν μπροστά και να το προστατέψουν. Να απαιτήσουν λιγότερα παιχνίδια, ένα πιο λογικό καλεντάρι. Ξέρω πως στον καπιταλισμό που ζούμε όλοι μας στο τέλος μιλάει το χρήμα. Γνωρίζω όμως πως θα γίνει τόσο πιο όμορφο το άθλημα, αν έρθει η εποχή που οι αποφάσεις θα παίρνονται με γνώμονα το καλό του και όχι το χρήμα, που μακροχρόνια όλοι θα έβγαιναν κερδισμένοι.