Όταν δεν είναι αποτελεσματικό, το τίκι τάκα γίνεται ανυπόφορο
Δεν είναι τόσο καλοί οι Ισπανοί ώστε να πετύχουν με 85,1% κατοχή και με ποδόσφαιρο υποδούλωσης του αντιπάλου. Ο εύκολος όμιλος θα βοηθήσει να λυθεί το πρόβλημα αποτελεσματικότητας, στα νοκ άουτ όμως που το επίπεδο ανταγωνισμού θα γίνει πιο υψηλό, είναι δύσκολο να πάνε μακριά με αυτό το ποδόσφαιρο. Ο Τσάρλυ αναλύει.
Σε ένα τουρνουά που οι περισσότεροι μεγάλοι έχουν στην φάση των ομίλων και το άδικο πλεονέκτημα της έδρας, οι Ισπανοί ήταν το πρώτο μεγάλο όνομα που δεν νίκησε και όπως ήταν φυσικό συγκέντρωσε πολύ γκρίνια.
Είναι μία πραγματικότητα πως όταν με το τίκι τάκα δεν μπορείς να κερδίσεις, δεν καταφέρνεις να είσαι αποτελεσματικός, η υπέροχη σου γίνεται κουραστική.
Σε μία εποχή, που η υψηλή ένταση που παίζουν οι ποδοσφαιριστές, οι ταχύτητες οι διασκελισμοί που βγάζουν, σε συνδυασμό με την ικανότητα να παίζουν το απέναντι γήπεδο και να γεμίζουν τους χώρους κάνει την διαφορά, οι Ισπανοί συνεχίζουν, να παίζουν στο δίπλα ποδοσφαιριστή.
Εξακολουθούν να παίζουν το ποδόσφαιρο με το οποίο θριάμβευσαν από το 2008-12, με ένα ποδόσφαιρο όμως που απέτυχαν εμφατικά το 2014, το 2016 και το 2018.
Κατοχή 85,1% και 951 πάσες
Να δίνουν, δηλαδή, την μπάλα στον παίκτη που παίζει κοντά τους και να προσπαθούν να ανοίξουν το γήπεδο με ανυπόφορα πολλές πάσες. Στο παιχνίδι με την Σουηδία άλλαξαν 951 πάσες, 868 κοντινές, οι Σουηδοί μόλις 167.
Είχαν κατοχή μπάλας, 85,1% κι όμως έμειναν στο μηδέν. Θα μου πείτε πως έχασαν κάποιες σπάνιες ευκαιρίες, θα μπορούσε ο Μοράτα να ανοίξει το σκορ και να δούμε ένα διαφορετικό παιχνίδι. Πράγματι, όμως η αλήθεια είναι πως τις δύο μεγαλύτερες ευκαιρίες του παιχνιδιού, τις έχασαν οι Σουηδοί.
Είναι ξεκάθαρο πως παίζοντας μόνιμα με κατοχή και τις γραμμές ψηλά, οι λίγες φορές που θα χαθεί η μπάλα θα δημιουργήσει συνθήκες για να πέσει ο αντίπαλος επιθετικός πάνω στο αμυντικό δίδυμο. Αυτό το ποδόσφαιρο κυριαρχούσε, όταν το δίδυμο Ινιέστα, Τσάβι σάρωνε τα πάντα μαζί με τον άψογο τρόπο που τους κάλυπτε τακτικά ο Μπούσκετς. Είναι ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει ο τρόπος, για να γίνεται πάντα τόσο άμεσα η αναχαίτιση και το κυριότερο να νιώθει τόσο μεγάλη πίεση ο αντίπαλος που να υποφέρει.
Το σωστό κατενάτσιο παίζεται με 4-4-2 σε χαμηλά μέτρα
Οι Σουηδοί έπαιξαν υπερβολικά παθητικά και είχαν μόνο έναν γρήγορο ποδοσφαιριστή που μπορούσε να απειλήσει. Τα όπλα τους ήταν η πειθαρχία στο αμυντικό σκέλος, το γεγονός πως έχουν δώσει πολλά παρόμοια παιχνίδια και στο επιθετικό κομμάτι, η χρησιμοποίηση επιθετικού διδύμου και ενός πολύ γρήγορου επιθετικού. Στην ευκαιρία του Μπεργκ, μπορεί να καταλάβει κανείς, για ποιον λόγο οι ομάδες που αποφασίζουν να παίξουν πραγματικό κατενάτσιο και να έχουν πολύ πίσω τις γραμμές, παίζουν το καθαρό 4-4-2 σε χαμηλά μέτρα.
Η παρουσία επιθετικού διδύμου δίνει την δυνατότητα για απομόνωση του αντίπαλου αμυντικού διδύμου και συνθήκες για παιχνίδι δύο με δύο. Ο Μπεργκ δεν έκανε τίποτα στο παιχνίδι από το να κρατάει την θέση του, στο 61ο λεπτό ένα απλό κράτημα της μπάλας με πλάτη λειτουργώντας σαν μαξιλάρι ανάπτυξη, μία πάσα στον παίκτη που τον πλησίασε από τις πίσω γραμμές και το κόψιμο του στην αντίπαλη περιοχή έδωσαν την δυνατότητα στον Ισάκ να τον βγάλει μόνο του, σε κενό τέρμα, με τον Μπεργκ να καταφέρνει να χάσει ένα σίγουρο γκολ.
Δύο φορές το αμυντικό δίδυμο της Ισπανίας απέτυχε να αντιμετωπίσει την ταχύτητα του Ισάκ. Αυτό συνέβη, με αντίπαλο που μπορούσε στην πράξη, να κάνει μόνο ένα πράγμα στο επιθετικό κομμάτι, να αξιοποιήσει την ταχύτητα ενός εκ των δύο επιθετικών του. Μόλις ο Ισάκ έγινε αλλαγή, ήταν δεδομένο πως δεν θα δημιουργήσει ούτε μία φάση και δημιουργήθηκαν συνθήκες για αφόρητη πίεση στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα, όπου δεν νικήθηκε ο Όλσεν. Πάντοτε είχα την απορία αν στην Θεσσαλονίκη είχε έρθει ο πραγματικός Όλσεν, το καλοκαίρι του 2015.
Παρότι η Σουηδία εξασφάλιζε στους Ισπανούς, την μόνιμη και την εύκολη κατοχή, τους επέτρεπε δηλαδή χωρίς ιδιαίτερο άγχος να χτίζουν και να ξαναχτίζουν επιθέσεις κόλλησαν στο μηδέν.
Στα νοκ άουτ το πρόβλημα θα είναι η άμυνα
Στη συνέχεια όμως, ομάδα που να αμύνεται όπως η Σουηδία, με την ίδια πειθαρχία μπορούν να μην ξαναβρούν. Ο Ενρίκε θα κάνει αλλαγές το πιθανότερο είναι να περάσει στο βασικό σχήμα τον καυτό Ζεράρ Μορένο που μπορεί να παίξει πιο γρήγορα ανάμεσα στα στόπερ από τον Μοράτα.
Έχουν και σαν πλεονέκτημα, πως θα συνεχίσουν να παίζουν στην Σεβίλλη στα επόμενα δύο παιχνίδια για τους ομίλους και οι Σλοβάκοι και οι Πολωνοί δεν έχουν την σκληράδα και την αμυντική αφοσίωση στο δουλεμένο πλάνο των Σουηδών. Αμύνονται πιο πρόχειρα και το γεγονός αυτό θα μπορέσουν να το αναδείξουν οι Ισπανοί. Το πρόβλημα όμως φαίνεται πως με ακρίβεια θα εμφανιστεί στα νοκ άουτ και δεν έχει να κάνει, με το επιθετικό κομμάτι. Αλλά πως το συγκεκριμένο ποδόσφαιρο που προσπαθούν να παίξουν δεν μπορεί να το υποστηρίξουν αμυντικά.
Αδύνατον να αμυνθούν με ασφάλεια με αυτή τη λογική ποδοσφαίρου
Το πιο πιθανό είναι πως στην συνέχεια της διοργάνωσης θα καταφέρουν να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στο επιθετικό κομμάτι θα τους ξεμπλοκάρει και ο όμιλος τους. Το πρόβλημα όμως θα έρθει επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα όταν το επίπεδο των αντιπάλων θα είναι πιο υψηλό, θα είναι αδύνατον για το αμυντικό δίδυμο των Λαπόρτ, Φεράν Τόρες, να παίξουν στα μέτρα που θέλει ο προπονητής τους.
Δεν τα κατάφεραν απέναντι σε έναν αντίπαλο, που προσπαθεί σπάνια να απειλήσει και είχαν να προσέξουν μόνο έναν ποδοσφαιριστή. Για να κερδίσεις με αυτό το ποδόσφαιρο που προσπαθούν να επιβληθούν οι Ισπανοί πρέπει να είσαι σοβαρά ανώτερος από τους αντιπάλους τους. Σίγουρα είναι από τους Σλοβάκους, πιθανότατα και από τους Πολωνούς, φοβάμαι όμως πως στα νοκ άουτ λίγες ομάδες θα μπορέσουν να κάνουν καλά με αυτό το ποδόσφαιρο.
Έλλειμμα ηγεσίας
Ασφαλώς υπάρχει και το θέμα που προέκυψε με την απουσία ποδοσφαιριστή της Ρεάλ από την αποστολή. Ο Ενρίκε αποφάσισε να μην έχει για βασικό τον Ράμος και όταν έναν τέτοιον ποδοσφαιριστή, δεν τον θες για ηγέτη, είναι προτιμότερο να τον αφήσεις στην πατρίδα του.
Δεν τον εξέτασα, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να βοηθήσει ο αρχηγός, όμως από την εθνική Ισπανίας λείπουν οι προσωπικότητες. Ο Ράμος έχει κατακτήσει τα πάντα, ο Ασένσιο έχει πάρει δύο φορές το Champions League και αυτή η εθνική Ισπανίας χρειάζεται προσωπικότητες.
Είναι έτσι κι αλλιώς μία Εθνική, που έχει αποτύχει στις τελευταίες τρεις διοργανώσεις και έχει χάσει το πνεύμα του νικητή και οι επιλογές του Ενρίκε, την έκαναν ακόμα πιο εύθραυστη ψυχολογικά. Δημιούργησαν συνθήκες για γκρίνια στα ΜΜΕ, που δημιουργεί μία πίεση στην αποστολή αλλά πάνω από όλα έφεραν ένα έλλειμμα ηγεσία τόσο στα αποδυτήρια, όσο και στον αγωνιστικό χώρο.