Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο, άρα και στην Ελλάδα. Βρήκαμε ... τρεις απ΄αυτούς και ζητήσαμε τη γνώμη τους για τον Ράιαν Γκιγκς, που μετά από 24 χρόνια αποφάσισε να κρεμάσει τα δοξασμένα παπούτσια του.

Διαβάστε τι λένε για τον 40χρονο Ουαλό, ο προπονητής μπάσκετ του Ολυμπιακού Γιώργος Μπαρτζώκας, που παρακολουθεί την Man U τα τελευταία 30 χρόνια ο αρθρογράφος του euroleague.greece (φοράει μπλούζες της Γιουνάιτεντ και παίζει μπάσκετ) αλλά και τι είχε ρωτήσει τον Ράιαν, το 1991 στο αεροδρόμιο του ελληνικού, ο πιο φανατικός οπαδός της Μάντσεστερ στην Ελλάδα, ο δημοσιογράφος Γιάννης Μπίλιος.

Γιώργος Μπαρτζώκας: "Ο ξεχωριστός βιρτουόζος"

Για όσους αγαπάνε από παλιά την Γιουνάιτεντ και όχι από τότε που άρχισε να κατακτά τίτλους, ο πιο ξεχωριστός από τους γηγενείς παίκτες που έχει αναδείξει, ήταν ο Γκιγκς και όχι ο Μπέκαμ, παρότι ο Μπέκαμ είχε μεγαλύτερη προβολή για διαφορετικούς λόγους. Κατ´ αντιστοιχία, από τις μεταγραφές αυτός που εξέφραζε περισσότερο το πνεύμα τους, ήταν ο Ερικ Καντονά.

Αν και ο Γκιγκς έχει σημειώσει πολλά και σημαντικά γκολ στην μεγάλη του καριέρα, θεωρώ ότι το σημαντικότερο απ´όλα ήταν αυτό που πέτυχε με εκείνη την κούρσα στον ημιτελικό του κυπέλλου, κόντρα στην Αρσεναλ, την αξέχαστη σεζον 1998-99.

Ήταν κάτι σα σημάδι ότι, εκείνη την χρονιά, η ομάδα ένιωθε άτρωτη, πνευματικά και ψυχολογικά. Το απέδειξε με τον τρόπο που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ , με την Μπάγερν.

Παρότι, όπως μαθαίνουμε από τα ταμπλόιντ, στην προσωπική και ειδικότερα την συναισθηματική του ζωή ήταν εξαιρετικά ασταθής, στη σχέση του με την ομάδα , ήταν σταθερός και πιστός, σε σημείο να καλύπτει και τους ρομαντικούς του Αθλητισμού.

Για σκεφτείτε δεν άλλαξε φανέλα από τις Ακαδημίες μέχρι τα 40 του και ότι τα κέρδισε όλα μαζί της.Το οτι έμεινε πρέει να ήταν κυρίως δική του απόφαση και επιλογή. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν είχε προτάσεις από άλλες ομάδες. Απλά, δεν τον ενδιέφεραν.

Τον θεωρώ ως τον μεγαλύτερο βιρτουόζο της μπάλας που έπαιξε στη Γιουνάιτεντ, μετά τον Τζόρτζ Μπεστ. Πιο βιρτουόζος ακόμη κι από τον Κριστιάνο Ρονάλντο."

Γιάννης Μπίλιος: "Όταν ρώτησα τον Γκιγκς..."

Σεπτέμβριος του ’91 στο παλιό ανατολικό αεροδρόμιο. Η τότε κάτοχος του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ερχόταν στην Αθήνα για να παίξει στην ίδια διοργάνωση με τον φιναλίστ του τελευταίου τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας (και… κομήτη στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο της εποχής) Αθηναϊκό.

Ο λόγος της παρουσίας μου στο αεροδρόμιο ήταν το ρεπορτάζ για τον τηλεοπτικό σταθμό TELECITY της άφιξης του τσάρτερ από το Μάντσεστερ, όμως το δημοσιογραφικό μου ενδιαφέρον ήταν πολύ μικρότερο σε σχέση με το οπαδικό. Η… ταχυπαλμία που μου προκάλεσε η θέα των παικτών της αγγλικής ομάδας, είχε να κάνει με τη λαχτάρα της πρώτης επαφής μου με την ομάδα που λάτρευα από παιδάκι.

Παρέα με τον σχεδόν συνομήλικο συνάδελφο (και γιο του αφεντικού του καναλιού) Γιάννη Καρατζαφέρη, ξαμοληθήκαμε να πάρουμε συνεντεύξεις από τις φίρμες της εποχής: τον Ρόμπσον, τον Μακ Κλερ, τον Χιουζ, τον Πάλιστερ, τον Σμάιχελ και τους άλλους. Εγώ, αφού μίλησα με κάποιους την ώρα που περίμεναν τις αποσκευές τους (πόσο απλά και ... αθώα ήταν όλα τότε) αναζήτησα το ανερχόμενο αστέρι της εποχής, τον εικοσάχρονο Λι Σαρπ, αλλά δεν τον έβρισκα.

Μικρά παιδιά ήμασταν, δεν ξέραμε, ούτε ίντερνετ υπήρχε για να μάθουμε από πριν τη σύνθεση της αποστολής. Καλά καλά δεν ξέραμε αν υπήρχε και ποιος ήταν ο εκπρόσωπος τύπου της ομάδας. Δεν τον έβρισκα πουθενά τον Σαρπ και έπρεπε να ρωτήσω. Αλλά να ρωτήσεις τον Ρόμπσον ή τον Χιουζ πού ήταν ο Σαρπ; Ντροπή…

Η λύση βρέθηκε γρήγορα. Σε μια γωνιά της αίθουσας, μακριά από κάμερες και φώτα, καθόταν ένα πιτσιρίκι. Κανονικό πιτσιρίκι. Δεν θα του έδινα σημασία του… χθεσινού, τη στιγμή που το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από τα ινδάλματά μου, όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Τον πλησίασα με το τουπέ του… μελλοντικού Διακογιάννη.

« Where is Lee Sharpe?» («ΠούείναιοΛιΣαρπ»).

« He is injured» («Είναι τραυματίας»).

«OK. Thaks mate» («Εντάξει. Ευχαριστώ, φίλε»). Και του γύρισα την πλάτη με... στιλ.

Εικοσιτρία χρόνια μετά, το συνεσταλμένο αγόρι του αεροδρομίου είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών! Με δεκατρία πρωταθλήματα Αγγλίας, τέσσερα Κύπελλα και δύο Τσάμπιονς Λιγκ, με συνολικά 963 ματς ΜΟΝΟ με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και με «ένσημα» σε 24 περιόδους του αγγλικού ποδοσφαίρου, δεν μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερος από τον Ράιαν Γκιγκς.

Ναι, αυτός ήταν ο «μικρός» που… σνόμπαρα, αν και ήδη γνώριζα ποιος ήταν, αφού είχε ήδη αρχίσει να απασχολεί τον ελληνικό και αγγλικό τύπο της εποχής. Ποιος να φανταζόταν όμως -και ειδικά ένα... μυξιάρικο της δημοσιογραφίας που δεν ήξερε την τύφλα του αλλά νόμιζε ότι γνώριζε τα πάντα- ως πού θα έφτανε η διαδρομή του Ουαλού; Αν ήξερα τι θα γινόταν ο Γκιγκς στα χρόνια που έρχονταν, θα παρατούσα όλους τους άλλους και θα έμενα μαζί του όλη την ώρα.

Θα του έπαιρνα συνέντευξη και αυτόγραφο, θα βγάζαμε φωτογραφίες, θα του κουβαλούσα τα πράγματα ως το πούλμαν και θα τον περίμενα την άλλη μέρα, μετά το 0-0 με τους Βυρωνιώτες, στο ίδιο μέρος για να του κουνήσω το μαντήλι.

Από τότε μέχρι σήμερα, άλλαξαν τα πάντα. Ακόμα και το επώνυμό του από Γουίλσον σε Γκιγκς, όταν χώρισαν οι γονείς του. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετατράπηκε από κοιμώμενος γίγαντας σε σατράπη των αγγλικών γηπέδων και παγκοσμίου κατανάλωσης εμπορικό προϊόν.

Ο Φέργκιουσον έγινε Σερ και πλέον είναι συνταξιούχος. Το ανατολικό αεροδρόμιο είναι πίστα για καρτ και το Κύπελλο Κυπελλούχων δεν υπάρχει. Ο Αθηναϊκός, από ομάδα-έκπληξη που ανάγκαζε την Κυπελλούχο Ευρώπης να παίξει παράταση για να τον αποκλείσει, υποβιβάστηκε στη Β’ ΕΠΣΑ. Η Λεωφόρος είναι ξανά έδρα του Παναθηναϊκού. Ο Καρατζαφέρης είναι μπαμπάς και εγώ εκατό (και πάλι καλά να λέω) κιλά.

Αλλά ο λιγομίλητος νεαρός του αεροδρομίου είναι ακόμα (και θα είναι για τελευταία φορά την Κυριακή στο Σαουθάμπτον) εδώ, πάντα παρών, σύμβολο μιας αυτοκρατορίας, φάρος συνέπειας και επαγγελματισμού, απαραίτητος και ποτέ «τσόντα». Αληθινό φαινόμενο, με επιδόσεις που είναι αδύνατο να καταρριφθούν. Συγχαίρω, υποκλίνομαι, ευχαριστώ και απολογούμαι για την αγένεια και την έπαρση εκείνου του μεσημεριού!

Γ.Ντεντόπουλος: "Με τρομερή αίσθηση του χώρου"

Ο Γκιγκς , ο Σκόουλς και ο Γκάρι Νέβιλ είναι κατά τη γνώμη μου οι κύριοι εκφραστές της χρυσής εποχής της Γιουνάιτεντ, την οποία σηματοδότησε η μεγάλη προσωπικότητα του σερ Αλεξ Φέργκιουσον.Δεν είναι τυχαίο ότι είναι αυτοί που έμειναν στην ομάδα μέχρι το τέλος της καριέρας τους.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό τους ήταν η νοοτροπία του νικητή την οποία συνδύαζαν με το πνεύμα της ομαδικότητας. Σε αγωνιστικό επίπεδο κάλυπταν 100% αυτά τα στοιχείαπου ζητούσε ο προπονητής για να μπορέσει κάποιος παίκτης να γίνει μέλος αυτής της Γιουνάιτεντ.

Ταχύτητα κίνησης και πάσας , έμφαση στην πίεση με στόχο την ανάκτηση της κατοχής της μπάλας, το συντομότερο δυνατό. Ειδικά ο Γκιγκς , λόγω προσόντων και θέσης , είχε τρομερή αίσθηση του χώρου τον οποίο αξιοποιούσε με την ταχύτητά του, η οποία του επέτρεπε να κάνει ασύλληπτες αλλαγές κατεύθυνσης και ρυθμού, προκαλώντας αναστάτωση στο αμυντικό transition των αντιπάλων.

Κάθε κίνησή του δημιουργούσε απειλή, γιατί σπάνια θα τον έβλεπες να μένει στατικόςστο ίδιο σημείο , με ή χωρίς την μπάλα .Πάντα ήταν επιθετικός είτε βρισκόταν σε κατάσταση επίθεσης , είτε σε κατάσταση άμυνας. Κάποια εποχή, είχε παρατηρηθεί ότι η Γιουνάιτεντ ήταν πιο απειλητική, μετά από κόρνερ που εκτελούσε ο ...αντίπαλος. Δηλαδή , είχε τον τρόπο να βγει στην κόντρα με αποτελεσματικότητα, η οποία βασιζόταν στον Γκιγκς.

Το γκολ στον ημιτελικό του κυπέλλου με την Άρσεναλ το 1999 ήταν αυτό που έδωσε στην ομάδα την ώθηση που χρειαζόταν για το triple crown και θα μείνει κλασσικό από κάθε άποψη. Ήταν από τις στιγμές που αλλάζουν την ιστορία.Και ο Γκιγκς θα παραμείνει μια εμβληματική προσωπικότητα για τον χαρακτήρα του και ειδικά την αφοσίωσή του, στοιχείαπου επιβεβαιώνουν ότι μια σπουδαία ομάδα φτιάχνεται κυρίως από καλούς συμπαίκτες."