Ο Ολυμπιακός έπαιξε ποδόσφαιρο όταν οι αντίπαλοί του έπαιξαν μπάλα

Παρακολουθώ πάρα πολλά χρόνια τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο. Δεν χάνω παιχνίδι του εκτός αν συμπίπτει με αγώνα του μπασκετικού τμήματος.

Δεν έχω ίχνος ποδοσφαιρικού ρεπορτάζ. Δεν είμαι insider. Παρακολουθώ την προσπάθεια της ποδοσφαιρικής ομάδας ως αγνός φίλαθλος και προσπαθώ να προσομοιώσω τη λειτουργία της ομάδας του μπάσκετ πάνω της.

Αναφέρομαι στις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλες οι ομάδες σε όλα τα αθλήματα κι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους.

Μετά από νίκες και μετά από ήττες. Το γεγονός πως είμαι εντελώς αποστασιοποιημένος από το ρεπορτάζ με βοηθάει ίσως στο να αντιλαμβάνομαι ορισμένα πράγματα διαφορετικά.

Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό.

Πάμε λοιπόν…

Οι δυο σπάνιοι λόγοι που έκαναν τη φετινή σεζόν απίστευτα δύσκολη

Κάθε σεζόν του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού είναι δύσκολη.

Η λαχτάρα των οπαδών για τίτλους δεν σταματά ποτέ και θέλουν σε βαθμό που αγγίζει τα όρια της απαίτησης τα 48 πρωταθλήματα να γίνουν 49, τα 49 να γίνουν 50 και τα 50… άπειρα.

Η εφετινή όμως ήταν ακόμα πιο δύσκολη διότι υπήρχαν δύο σπάνιοι αστερίσκοι.

Ο ένας ήταν πως η ομάδα προερχόταν από την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου κάτι το οποίο οφείλουμε να παραδεχτούμε πως για τα ελληνικά δεδομένα (όσο κι αν προσπαθεί να ξεφύγει ο Ολυμπιακός) αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Δεν γίνεται κάθε χρόνο να διεκδικεί ευρωπαϊκό τρόπαιο ή παρουσία σε τελικό. Ο δεύτερος ήταν τα 100 χρόνια ζωής. Επίσης σπάνιο. Για την ακρίβεια κάθε 100 χρόνια συμβαίνει.

Δεν υπάρχει σύλλογος στον πλανήτη ο οποίος να μη θέλει στα γενέθλια των 100 ετών του να μην πανηγυρίσει τον εγχώριο τίτλο.

Κυριαρχία στο χορτάρι

Ο Ολυμπιακός φέτος έπαιξε ποδόσφαιρο, οι αντίπαλοί του έπαιξαν μπάλα. Όποιος μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά, μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.

Προφανώς κι αναφέρομαι στη γενική εικόνα της σεζόν κι όχι σε μεμονωμένα ματς όπως το χθεσινό με την ΑΕΚ.

Ο Μεντιλίμπαρ φρόντισε να παρουσιάσει ένα σύνολο το οποίο είχε αρχές, είχε συγκεκριμένη φιλοσοφία και κυρίως έδειξε ποιότητα και συνέπεια στην ποιότητα.

Ναι, υπήρχαν βραδιές που δεν κάτσαμε λεπτό στο καρεκλάκι μας στην εξέδρα από αυτό που βλέπαμε στο χορτάρι.

Τα γκολ, τις ασίστ, τις ντρίμπλες, τα τάκλιν, το πάθος. Τους θριάμβους στα ντέρμπι.

Όπως υπήρχαν βραδιές που πηγαίναμε με χαρά στο γήπεδο για ένα εύκολο απόγευμα και βλέπαμε τον Λεβαδειακό, τον Παναιτωλικό, τον Αστέρα να μας βάζουν την αμφιβολία στο μυαλό μας. Λίγες όμως. Πολύ λίγες.

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε ένα πρωτάθλημα αναγκάζοντας ακόμη και τους οπαδούς των αντιπάλων να παραδεχτούν την ανωτερότητά του και το δίκαιον της υπόθεσης.

Κι αν το πάθος για τη δική τους ομάδα δεν επιτρέπει τη συγκεκριμένη παραδοχή στην ερώτηση “το πήρε δίκαια ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα” δεν αποκρίνονται καθόλου.

Μιλά η σιωπή γι’ αυτούς και πραγματικά τους καταλαβαίνω.

Με τέσσερα σπουδαία σέντερ μπακ

Θυμάμαι μικρός να λένε πως οι καλές ομάδες χτίζονται από τον τερματοφύλακα.

Κανένα παράπονο από τον Τζολάκη, αλλά εμένα φέτος με εντυπωσίασε το κέντρο της άμυνας του Ολυμπιακού. Κάρμο, Ρέτσος, Πιρόλα, Μπιανκόν.

Δεν θυμάμαι από πότε είχα να αισθανθώ τέτοια ασφάλεια όταν κάποιος τραυματιζόταν ή δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής λόγω καρτών.

Εμπαινε ο ένας, έβγαινε ο άλλος και δεν καταλάβαινες διαφορά.

Πολλές φορές και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι αφού ο Μεντιλίμπαρ αρέσκεται να κάνει αλλαγή ένα σέντερ μπακ του.

Ο Ρέτσος πιο ώριμος από ποτέ. Διόρθωνε τα λάθη του με την ταχύτητα. Ο Κάρμο “κολώνα”.

Ο Μπιανκόν μπήκε στην εξίσωση της 11αδας αθόρυβα κι έμεινε εκεί, έβαλε γκολ νίκης στην Κρήτη και πανηγύριζε σαν τρελός αυτά των συμπαικτών του.

Ο Πιρόλα όπως τον βλέπω θα πάει σε μεγάλη ιταλική ομάδα σε 1-2 χρόνια.

Νεαρός, άπειρος, αλλά “κατάπιε” τους αντιπάλους του στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Μουζακίτης και Κωστούλας δικαίωσαν Μεντιλίμπαρ και διοίκηση

Θυμάμαι πέρυσι το καλοκαίρι να ζητάω επίμονα την παραμονή του Ποντένσε. Και του Φορτούνη φυσικά, αλλά αυτός είχε πάρει την απόφασή του.

Ο “κοντός” μάς ταλαιπώρησε κανά δίμηνο και τελικά συνέχισε στη Γουλβς. Ίσως και να χάθηκε πολύτιμος χρόνος.

Δεν ξέρω. Δεν κάνω ρεπορτάζ επαναλαμβάνω.

Δε θύμωσα που δεν αντικαταστάθηκαν. Ανησύχησα όμως. Μέχρι που έβλεπα τη βελτίωση και το θάρρος/θράσος του Μουζακίτη από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Την άνεση με την οποία χειριζόταν καταστάσεις στο κέντρο, τις πάσες του και την απουσία λανθασμένων μεταβιβάσεων στο παιχνίδι του.

Μετά μπήκε κι ο Κωστούλας στην εξίσωση. Αμφότεροι 17χρονοι ξεκίνησαν, αλλά ας παραδεχτούμε πως η σωματική διάπλαση του Κωστούλα θύμιζε κανονικό άντρα.

Και μέσα στο γήπεδο τον βοηθούσε τόσο να ξεφεύγει από τον προσωπικό του αντίπαλο όσο και να σκοράρει.

Αυτά τα δύο παιδιά έζησαν το παιδικό όνειρο εκατομμυρίων εφήβων.

Όλοι μας, ανεξαρτήτως ομάδας που υποστηρίζουμε έχουμε φανταστεί να σκοράρουμε σε ντέρμπι και να γινόμαστε ένα με την εξέδρα. Αυτοί το βίωσαν πραγματικά.

Δεν ξέρω αν είναι σωστή η έκφραση πως “Μουζακίτης και Κωστούλας έσωσαν τον καλοκαιρινό μεταγραφικό σχεδιασμό”.

Δεν είναι Ποντένσε ή Φορτούνης, αλλά η προσφορά τους ήταν ανάλογη.

Σε αυτό το σημείο να δώσω συγχαρητήρια στον “Μέντι” και τη διοίκηση του Ολυμπιακού, διότι τους είχαν από κοντά, εμπόδισαν τις κακές επιρροές γύρω τους και φρόντισαν να τους κρατήσουν προσγειωμένους.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι 17 ετών και να μιλάει η Ελλάδα κι ένα μέρος της Ευρώπης για σένα και να μην την ακούσεις.

Όσο δε βλέπω βαμμένα μαλλιά, περίεργα και μεγάλα τατουάζ θεωρώ πως είναι σε καλό δρόμο και σίγουρα σε αυτό έπαιξε ρόλο κι ο Ισπανός τεχνικός, αλλά κι οι άνθρωποι της διοίκησης που τρέχουν τα καθημερινά ζητήματα της ομάδας.

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε δίκαια τον φετινό τίτλο του πρωταθλητή. Αυτό συνέβη για δεκάδες λόγους κι όχι για τους λίγους που ανέφερα παραπάνω.

Κυρίως όμως πανηγύρισε γιατί έπαιξε ποδόσφαιρο, ενώ οι αντίπαλοί του έπαιξαν μπάλα…

ΥΓ: Κανείς δε θέλει να νικάει περισσότερο από τους παίκτες και τους προπονητές. Κανείς δεν στεναχωριέται περισσότερο στις ήττες από τους παίκτες και τους προπονητές.