Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Καλλιεργημένος, μορφωμένος και με άποψη για κοινωνικοπολιτικά (και όχι μόνο) ζητήματα. Με την πρόσφατη συνέντευξή του στον Ντέμη Νικολαΐδη ανέβηκε στην εκτίμηση πολλών οπαδών του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Και του Ολυμπιακού… Γιατί μη νομίζετε πως επειδή κάθεται στον πάγκο της αγαπημένης τους ομάδας, αυτομάτως τον εκτιμούν και τον σέβονται. Είναι δύσκολος ο οπαδός του Ολυμπιακού.

Το έντονο χειροκρότημα υποδοχής σε κάθε εντός έδρας αναμέτρηση περίπου 17-18 λεπτά πριν το τζάμπολ της αποτελεί μία υπενθύμιση. Ο Μπαρτζώκας ξεπροβάλλει από τη φυσούνα και το ΣΕΦ σείεται.

Η εικόνα του το δίωρο των αγώνων κατά το οποίο εκτίθεται σε κοινή θέα είναι άλλο πράγμα. Μερικές φορές και άλλος άνθρωπος όπως ο ίδιος παραδέχεται. Οι ανεβασμένοι σφυγμοί, η πίεση του αποτελέσματος, η πίεση που βάζει ο ίδιος στον εαυτό του. Η τελειομανία του. Αποτελούν ορισμένες αιτίες για αυτή την εικόνα.

Ο προπονητής στο κορυφαίο επίπεδο είναι απίθανα δύσκολη δουλειά. Χρεώνεται την ήττα, την ώρα που οι παίκτες πιστώνονται τη νίκη. Παίρνει την τελική απόφαση για τα πάντα. Οφείλει να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των ματς, όπως οφείλει να αντιμετωπίζει καθημερινά 16 διαφορετικούς χαρακτήρες. Αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε. Ο παίκτης έχει να διαχειριστεί έναν χαρακτήρα, του προπονητή του. Ο προπονητής έχει να διαχειριστεί πολλούς και διαφορετικούς, αυτούς των παικτών του.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας Eurokinissi

Στα δικά μου μάτια ο κάθε προπονητής έχει δύο αποστολές. Η πρώτη είναι το μπάσκετ, η φιλοσοφία του, οι ιδέες του και γενικά ο τρόπος παιχνιδιού του. Η δεύτερη είναι η διαχείριση των ισχυρών και πλούσιων προσωπικοτήτων που διαθέτουν οι παίκτες του.

Δεν γίνεται να υπάρχει άνθρωπος που να καταλαβαίνει ελάχιστα από μπάσκετ ο οποίος να μην παραδέχεται, να μην αναγνωρίζει πως ο Μπαρτζώκας βρίσκεται στην κορυφή της πρώτης αποστολής. Μόνος του ή με άλλους δεν έχει σημασία. Η κορυφή έχει σημασία. Πρόκειται για εκπληκτικό προπονητή ο οποίος πολλές φορές θα έλεγα βρίσκεται και πιο μπροστά από την εποχή.

Σίγουρα προβληματίζει ο τρόπος διαχείρισης του υλικού του. Πρώτα και κύρια τον ίδιο. Ο εκνευρισμός μοιάζει να είναι μόνιμη συντροφιά του, κάτι που φυσικά πρέπει να διορθώσει. Δεν μισεί τους παίκτες του όταν τους βρίζει, απλά τους θέλει να εκτελούν τέλεια το πλάνο.

Είναι απόλυτα ειλικρινής και δεν προσπαθεί με τεχνάσματα να… κοροϊδέψει τον παίκτη του προκειμένου να τον κερδίσει. Δε θέλει να τον κερδίσει λέγοντάς του πράγματα που αυτός θέλει να ακούσει, αλλά λέγοντας αλήθεια στο πρόσωπό του. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό θα ήταν πλεονέκτημα, αλλά στην προπονητική δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τη μπάλα στα χέρια Eurokinissi

Σίγουρα παίζει ρόλο και η πίεση. Στον Ολυμπιακό υπάρχει μπόλικη από αυτήν, αλλά όποιος δεν μπορεί να την αντέξει δεν μπορεί να μακροημερεύσει στον συγκεκριμένο σύλλογο. Για να είναι ο coach Β o μακροβιότερος στην ιστορία του “ερυθρόλευκου” πάγκου, κάτι δείχνει.

Αν και φέτος είναι αυξημένη. Την αύξησε και η ίδια η ομάδα (και σωστά) και ο Παναθηναϊκός με την περυσινή του επιτυχία να κατακτήσει την Euroleague. Σου λέει ‘δε γίνεται να είναι εξαφανισμένος από τα Final 4 και να το παίρνει στην επανεμφάνισή του μετά από 12 χρόνια και εγώ να είμαι μόνιμα εκεί και να έχω να πανηγυρίσω το ευρωπαϊκό τρόπαιο από το 2013′.

Ο οργανισμός του Ολυμπιακού ίσως δεν αντέχει ένα ακόμη χαμένο Final 4. Ακόμη κι αν τη φετινή σεζόν έχει παίξει το καλύτερο μπάσκετ από όλους τους αντιπάλους κάτι το οποίο αναγνωρίζουν άπαντες με πιο πρόσφατο τον Εργκίν Αταμάν. Η πρωτιά σε μία τόσο απαιτητική διοργάνωση είναι μία μορφή απονομής δικαιοσύνης όπως έγραψα πρόσφατα, αλλά λίγοι θα την θυμούνται αν από το Αμπου Ντάμπι οι Πειραιώτες επιστρέψουν με τα ίδια πράγματα στις αποσκευές τους με αυτά που θα πάνε στο Εμιράτο.

Κανένας δεν μπορεί να προδικάσει το μέλλον για αυτό με τα έως τώρα δεδομένα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την εντυπωσιακή επίδραση του Μπαρτζώκα στη φετινή σεζόν του Ολυμπιακού. Μία βαθιά υπόκλιση στον προπονητή των ‘ερυθρόλευκων’ για αυτό που παρουσίασε μέχρι τώρα. Δεν ήταν εύκολο, Οχι μόνο λόγω των πολλών και συνεχών τραυματισμών οι οποίοι ταλαιπώρησαν τους Πειραιώτες. Αυτό συνέβη σε αρκετές ομάδες. Κυρίως για την επιμονή που έδειξε στις αρχές του, για τον τρόπο με τον οποίο έπεισε όλους πως αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος παιχνιδιού. Γιατί έπαιξε χωρίς σέντερ, γιατί έπαιξε με έναν point guard και κυρίως γιατί έδειξε τη μεγαλύτερη συνέπεια από τις άλλες 17 ομάδες.

Στην Ελλάδα ζούμε. Και στην Ελλάδα όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Το ίδιο θα συμβεί και στην περίπτωση του Μπαρτζώκα. Θα κατακτήσει την Euroleague; Θα είναι επιτυχημένος ο Ολυμπιακός και δικαιωμένος ο προπονητής τους. Το καλοκαίρι θα βρει την ομάδα χωρίς τίτλο; Θα έχει αποτύχει η ομάδα ξεκάθαρα. Σε άλλες χώρες η μόνιμη παρουσία στο κορυφαίο επίπεδο για πολλά χρόνια θα ήταν αρκετή. Στη δική μας και σε ένα σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός, όχι.

Μέχρι τότε ας υποκλιθούμε στο μεγαλείο ενός κορυφαίου προπονητή…