Πλάκα πλάκα με τόσα προβλήματα τραυματισμών και τις παρελκόμενες απουσίες, ο Γιώργος Μπαρτζώκας κόντεψε να βαδίσει στα χνάρια ενός από τους πρώτους και σημαντικότερους μέντορες του στον αγώνα με τη Μακάμπι…
Να οδηγήσει κι ελόγου του, εννοώ, τον Ολυμπιακό στο θαύμα των Μοϊκανών!!! Με επτά παίκτες είχε ξεμείνει στην ΑΕΚ ο συχωρεμένος ο Βαγγέλης Νικητόπουλος τη σεζόν 1987-1988, τόσους κι ακόμη περισσότερους έχει δει ο Μπαρτζώκας να κάνουν σκάντζα βάρδια στο απουσιολόγιο του.
Απλώς τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού δεν βρίσκονται ακριβώς στην πλάτη του, ώστε να ανοίγει την πόρτα για να διώχνει τους παίκτες που δεν τηρούν τις οδηγίες του και αυθαδιάζουν από αγωνιστικής πλευράς, όπως συνέβη κάποτε, εν τη παρουσία του, στο γήπεδο «Σπύρος Λούης» του Αμαρουσίου…
Η αφιέρωση του Μπαρτζώκα στη μνήμη του Νικητόπουλου
Αυτή είναι μια ωραία και ευτράπελη ιστορία που τη θυμήθηκε ο Μπαρτζώκας, ο οποίος –προς τιμήν του, το δίχως άλλο-μετά το χθεσινό αγώνα με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, όχι μονάχα αναφέρθηκε στην εκδημία του Νικητόπουλου, αλλά αφιέρωσε κιόλας στη μνήμη του την πρωτιά των Πειραιωτών στην κανονική περίοδο της EuroLeague.
«Ήθελα να τον αποχαιρετήσω από αυτό εδώ το βήμα, διότι ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσα ιδιαίτερα και αφιερώνω στη μνήμη του αυτή την πορεία» είπε στη συνέντευξη Τύπου ο προπονητής του Ολυμπιακού και αυτή η αναφορά είναι πολύ πιο σύνθετη απ΄ ό,τι ακούστηκε σε πρώτο χρόνο…
«Τον είχα προπονητή σε δυο διαφορετικές περιόδους στο Μαρούσι, πρώτα στη δεκαετία του ’80 και αργότερα, όταν μάλιστα οδήγησε την ομάδα από τη Β’ Εθνική στην Α2, αλλά δυστυχώς τότε δεν αγωνίσθηκα λόγω του σοβαρού τραυματισμού μου» μού εξήγησε ξετυλίγοντας κιόλας το κουβάρι της ζωής του στο Μαρούσι.
Η κουμπαριά, το κύρος και ο σεβασμός
Η σχέση του Μπαρτζώκα με την οικογένεια του εκλιπόντος δεν περιορίζεται σε αυτή τη διπλή (μπασκετική) συμβίωση, αλλά επεκτείνεται και σε μια κουμπαριά, καθώς ο νυν προπονητής του Ολυμπιακού πάντρεψε τον γιο του «Σουηδού» Τάσο Νικητόπουλο, ο οποίος έπαιξε μπάσκετ στον Σπόρτιγκ και στον Ιωνικό Νέας Φιλαδελφείας.
«Είχαμε πολλαπλές σχέσεις, αλλά ανεξαρτήτως αυτών, ο Βαγγέλης Νικητόπουλος υπήρξε μια σπουδαία φυσιογνωμία του ελληνικού μπάσκετ, που όντως-όπως έγραψες κι εσύ-ανέθρεψε γενιές και γενιές παικτών μέσα από τα σωματεία και τις εθνικές ομάδες, είτε μόνος του, είτε στο πλευρό του Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, σε μια εποχή στην οποία επέφεραν κιόλας επανάσταση. Διέθετε κύρος και εξέπεμπε σεβασμό, γι’ αυτό κιόλας μπορούσε να διαχειρισθεί τις προσωπικότητες των παικτών» σχολίασε ο Μπαρτζώκας και προφανώς δεν έχει άδικο.
Έχοντας την ευκαιρία να τον γνωρίσει εντός και εκτός γηπέδων και να τον συναναστραφεί σε κοινωνικό επίπεδο, ο εξηντάχρονος προπονητής ανακάλυψε και εκτίμησε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του.
«Ήταν ένας άνθρωπος με ευγένεια, ποιότητα και χιούμορ που χαιρόσουν να μιλάς και να κάνεις παρέα μαζί του. Εκείνη η εποχή, άλλωστε, ήταν πολύ διαφορετική από την τωρινή με τους προπονητές να έχουν μια βασική πρωινή δουλειά και τις ομάδες να κάνουν μόνο μια προπόνηση το βράδυ».
“Αντρέα, η πόρτα είναι ανοιχτή”
Ο Νικητόπουλος ήταν σεσημασμένος για το χιούμορ του και μάλιστα ο Μπαρτζώκας υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς σε μια σκηνή που τη θυμούνται καλά όσοι την έζησαν εκείνο το βράδυ…
Στο γήπεδο «Σπύρος Λούης», τα αποδυτήρια βρίσκονταν ακριβώς πίσω από τους πάγκους και πρόσβαση ήταν άμεση…
Σε έναν αγώνα, λοιπόν, το 1993, ο πρώην παίκτης του Πανελληνίου (και εδώ και χρόνια φαρμακοποιός μονίμως εγκατεστημένος στην Πάτρα) Ανδρέας Ζαφειρόπουλος έφυγε από τον πάγκο πάνω στην τσατίλα του επειδή έγινε αλλαγή, άνοιξε την πόρτα των αποδυτηρίων, πήγε μόνος του εκεί και ξαναγύρισε μετά από λίγα λεπτά…
Ο Νικητόπουλος δεν του κράτησε κακία και τον επανέφερε στο ματς, αλλά ο Αντρέας δεν βρισκόταν σε καλό φεγγάρι με αποτέλεσμα να αστοχεί σε σουτ και να υποπίπτει σε λάθη…
Τότε λοιπόν ο αείμνηστος πλέον, προπονητής του Αμαρουσίου πήγε πίσω από τον πάγκο, άνοιξε την πόρτα των αποδυτηρίων και στο επόμενο τάιμ άουτ έδωσε ρεσιτάλ χιούμορ και σαρκασμού…
«Αντρέα αν θέλεις να ξαναφύγεις, η πόρτα είναι ανοιχτή»!
Όπως έλεγε σε ανάλογες περιπτώσεις και ο Πατ Ράιλι, «my way or the highway»!
