Τα δυο πρώτα ματς του Ολυμπιακού φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ αντιμετωπίστηκαν μάλλον υπερβολικά. Ο Ολυμπιακός δεν έδειξε τα δόντια του στην Παρί γιατί έπαιξε πολύ καλά για 60 λεπτά – θα το έκανε αν έπαιρνε αποτέλεσμα από την πρωταθλήτρια Γαλλίας.

Και φυσικά δεν κέρδισε λόγω τύχης και μόνο 3-0 την Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες: δεν αρκεί ποτέ η τύχη για ένα τόσο μεγάλο σε έκταση σκορ. Για να μιλήσουμε λίγο ψύχραιμα, ενόψει της δύσκολης βραδιάς που τον περιμένει στο "Ντα Λουζ" κόντρα στη Μπενφίκα, θα πρέπει ν αφήσουμε κατά μέρους τέτοιου τύπου προσεγγίσεις: ας πούμε απλά ότι και στα δυο ματς ο Ολυμπιακός υπέφερε όταν ο αντίπαλος είχε τον έλεγχο και την κατοχή της μπάλας.

Στο ματς με την Παρί αυτό έγινε στο β' ημίχρονο, όταν η είσοδος του Λαβέτσι υποχρέωσε τον Σάμαρη να πάει να καλύψει το Μανιάτη και η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού έχασε τον πιο δυναμικό παίκτη της και στο ματς με την Αντερλεχτ αυτό γίνεται κατά βάση στο πρώτο ημίχρονο, όταν οι κυνηγοί δεν μαρκάρουν, η άμυνα ανεβαίνει για να βοηθήσει τον Εντινγκά και το Σάμαρη και οι Βέλγοι βρίσκουν χώρους για να παίξουν είτε κάθετα, είτε με παίκτες παραπάνω στα οβερλάπ.

Μετά την είσοδο του Φουστέρ και των Τσόρι και Χολέμπας, (αντί του Ολαϊτάν και του Σαβιόλα), ο Ολυμπιακός βελτιώθηκε εντυπωσιακά στα τελευταία 40 λεπτά και θα μπορούσε να έχει κερδίσει ακόμα πιο θεαματικά: αυτές τις διορθώσεις της ενδεκάδας ο Μίτσελ τις συνηθίζει και στο ελληνικό πρωτάθλημα – του τις επιτρέπει ο βαθύς πάγκος του.

Μόνο που κόντρα στην Μπενφίκα δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια: στο συγκεκριμένο ματς, ειδικά στο "Ντα Λουζ", ισχύει ό,τι και με την Παρί περίπου, μολονότι οι Πορτογάλοι δεν είναι σε φουλ φόρμα και δεν έχουν τις μονάδες των Γάλλων. Αν ο Ολυμπιακός τους επιτρέψει σε κάποιο σημείο του ματς (και ειδικά στην αρχή…) να κυκλοφορούν τη μπάλα όπως θέλουν, δεν θα έχει το χρόνο να διορθώσει αυτό του το λάθος: όποιες κι αν είναι οι αλλαγές του Ισπανού.

Δεν πιστεύει στα συστήματα

Υπάρχει κάτι για το Μίτσελ που ο κόσμος δεν τον ξέρει και στην Ελλάδα της συστηματολαγνείας δεν είναι και εύκολο να γίνει κατανοητό. Ο Ισπανός δεν πιστεύει ότι η συστηματοποίηση είναι κάτι βασικό στο ποδόσφαιρο – δεν θεωρεί δηλαδή ότι υπάρχουν διατάξεις που επιτρέπουν σε μια ομάδα να παίξει καλά. Στον Ολυμπιακό ο Μίτσελ έχει κάνει διάφορα περίεργα – ειδικά φέτος. Με τον Ατρόμητο π.χ γύρισε το ματς χωρίς δεξί ακραίο χαφ και με δυο παίκτες (Φουστέρ – Σαβιόλα) πίσω από το Μήτρογλου.Με την Παρί παίζει στο πρώτο ημίχρονο κάτι σαν 4-2 (Σαβιόλα, Μασάδο)- 2 (Φουστερ – Τσόρι), - 2 (Μήτρογλου – Βάις) - σύστημα που θα ζήλευε κι ο Ματουράνα που το πρωτοεμπνεύσθηκε.

Με τον Πλατανιά παίζει στο β ημίχρονο κάτι που μοιάζει με 4-1 (Σάμαρης)- 1 (Τσόρι) – 1 (Σαβιόλα) – 3 (Βάις, Μήτρογλου, Κάμπελ) που είναι ένα σχήμα χωρίς εσωτερικά χαφ! Στις Βρυξέλλες υπάρχει στη θεωρεία 4-4-1-1, αλλά στην πράξη 4- 2- 4: εξού και τα κενά στα χαφ.

Όλα αυτά όμως δεν είναι συστήματα, αλλά "φωτογραφίες" διατάξεων που κάνουμε εμείς: ο Ισπανός δεν τοποθετεί τους παίκτες σε ζώνες – δίνει γενικές εντολές. Αυτές σκοπό έχουν την καλύτερη δυνατή επίθεση και την πίεση των αντιπάλων που κατεβάζουν μπάλα (αυτό π.χ κάνουν Φουστέρ και Τσόρι στο ματς με την Παρί, όταν κυνηγώντας τον Ματουιντί και τον Βεράτι βρίσκονται δίπλα δίπλα).

Πάρτε πρωτοβουλία

Ο Μίτσελ πιστεύει στους παίκτες, στη φόρμα και στο χαρακτήρα τους, ενθαρρύνει την πρωτοβουλία, και θεωρεί ότι η καλύτερη άμυνα είναι αυτή που γίνεται στη μπάλα – δηλαδή η άμυνα που σκοπό έχει την ανάκτηση της μπάλας και όχι τη δυσκολία του αντιπάλου να κινηθεί: για να το πω απλά, πιο πολύ από ένα ντουμπλάρισμα και μια βοήθεια στο συμπαίκτη, προτιμά ένα τάκλιν ή μια προβολή. Ο Μίτσελ ισχυρίζεται ότι εκείνη η σούπερ επιθετική ενδεκάδα που κατέβασε στις Βρυξέλλες ήταν ένα ελεγχόμενο, από μέρους του, ρίσκο: ο μόνος τρόπος για να εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός τις αδυναμίες της γηπεδούχου.

Αυτό το κάπως ελεύθερο ποδόσφαιρο δημιουργεί την αίσθηση μιας γενικής αναρχίας και για αυτό, όταν ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει, είναι εύκολο το ανάθεμα στον προπονητή, όμως μετράει σημαντικά το ότι στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού υπάρχουν παίκτες που αυτή την – ας την πούμε - αγωνιστική αυτοδιαχείριση, που τους επιτρέπετε, την εκτιμούν.

Μόνο που προσοχή: αυτού του τύπου το ελεύθερο παιγνίδι δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις την Μπενφίκα. Κυρίως γιατί και αυτή βασίζεται στις πολλές πρωτοβουλίες των μεσοεπιθετικών της, (του Μάτιτς, του Πέρες, του ΤζούριΤσιτς και του Μάρκοβιτς ή του Μόρι), που είναι καλοί με τη μπάλα, ξέρουν τι θα πει κάθετο ποδόσφαιρο, κι ουαί κι αλίμονο, αν δεν τους περιορίσεις τους χώρους κι αν τους αφήσεις να "ταϊσουν" τον Όσκαρ Καρντόσο.Επειδή μάλιστα Τζούριτσιτς και Μάτιτς ρίχνουν και ξύλο, στο "Ντα Λουζ" ο Ολυμπιακός θέλει στη μεσαία γραμμή και σκληράδα και τακτοποίηση και κόσμο να πρεσάρει: χρειάζεται π.χ τα πνευμόνια του Μανιάτη και πρέπει να δει και τον Εν Ντινγκά να βοηθά το Σάμαρη. Μόνο έτσι θα αντέξει η άμυνά του και θα βρεθούν προϋποθέσεις για να φύγουν στην κόντρα οι κυνηγοί του, που πάλι τρεις θα είναι τουλάχιστον.

Χρειάζεται στρατηγική

Οι παίκτες που ξέρουν να παίζουν με τη μπάλα στα πόδια αγαπάνε το ελεύθερο ποδόσφαιρο – ας μην ξεχνάμε ότι ο κόουτς στις Βρυξέλλες από τους παίκτες του αποθεώθηκε! Λένε ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει – στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει ν αλλάξει! Για μια βραδιά χρειάζεται μια άλλου τύπου δουλειά.

Την Τετάρτη χρειάζεται ιδρώτας, δύναμη, συγκέντρωση και λίγη στρατηγική: χρειάζεται για ένα βράδυ ν αλλάξει μυαλά μια ομάδα συνηθισμένη να έχει αυτή πολύ τη μπάλα. Όλα αυτά είναι απαραίτητα, όχι για να καταφέρουν οι παίκτες του Ολυμπιακού να κλέψουν το ματς, (συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν…), αλλά για να έχουν ελπίδα να κάνουν αποτέλεσμα. Καμιά φορά είναι απαραίτητο καταρχήν να περιορίσεις τον αντίπαλο κι ας μην πολυαρέσει αυτό, ως στρατηγική, στον Μίτσελ…