“Πουλί” τον βάφτισε ο Μίμης Δομάζος σε ένα ματς του 1964 εναντίον της ΑΕΚ, όταν είχε πιάσει τα άπιαστα στο 2-2 με τον Παναθηναϊκό. Του έμεινε μέχρι που εγκατέλειψε τα γήπεδα, έχοντας πίσω του μια τεράστια καριέρα και χιλιάδες αποκρούσεις. Ηρωϊκές, αναπάντεχες, γεμάτες αυτοθυσία και ταλέντο.

Το κορυφαίο ματς του γκολκίπερ που έφυγε χθες από τη ζωή ήταν λέει εκείνο με την Εθνική Ομάδα στο Μαρακανά, στο περίφημο 0-0 της Ελλάδας με τη Βραζιλία και το “κλαίμε όλοι” του Αντώνη Κυριαζή, στην ανταπόκριση του στην “Αθλητική Ηχώ”, όπως έγραψε και ο Βασίλης Σκουντής.

Άλλοι θυμήθηκαν τον τελικό στο Γουέμπλεϊ όπου ο “κύριος Τάκης” όπως τον μάθαμε να τον φωνάζουμε εμείς οι νεότεροι είχε γίνει κυματοθραύστης πολλών επιθέσεων του φουριόζου Άγιαξ. Ωστόσο, η μεγαλειώδης εμφάνιση του Οικονομόπουλου συνέβη στην Αγγλία, όχι όμως στο Λονδίνο, αλλά στο Λίβερπουλ.

Στον πρώτο αγώνα της προημιτελικής φάσης με την Έβερτον. Ο Παναθηναϊκός σφυροκοπήθηκε άγρια από τους Εγγλέζους, με όλη την αμυντική του γραμμή να δίνει ρεσιτάλ και πάνω απ΄ολα τον διεθνή τερματοφύλακα να πετάγεται στον αέρα, στις γωνίες, στα πόδια των γηπεδούχων.

Μερικά από τα έργα του Τάκη Οικονομόπουλου σε προσωπική του έκθεση INTIME SPORTS

Η μακρινή ανάμνηση από τις ασπρόμαυρες οθόνες – μετά το ματς- φέρνει στο νου την εικόνα του με τον επίδεσμο στο κεφάλι, όταν στο γκολ της ισοφάρισης του Τζόνσον (στο 90) είχε προηγηθεί σύγκρουση με τον Χαρστ για την οποία, μάλιστα, οι παναθηναϊκοί είχαν διαμαρτυρηθεί έντονα. Ο Οικονομόπουλος πάνω στο φορείο, ο σκόρερ του 0-1 Αντώνης Αντωνιάδης να αποχωρεί δακρυσμένος και ένα τεράστιο παιχνίδι του Έλληνα πορτιέρε περνούσε στην ιστορία…

Οι εφημερίδες τον αποθέωσαν, αν και ένα μήνα μετά τον … σταύρωναν για το 4-1 από τον Ερυθρό Αστέρα. Η μοίρα των γκολκίπερ να γίνονται από ήρωες αποδιοπομπαίοι τράγοι δεν μπορούσε να μην τον αγγίξει.

Αλλά το σημείωμα μας για τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή δεν αφορά την ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο. Εκεί διέπρεψε, το ξέρουν όλοι. Ο αθλητισμός ήταν το πεπρωμένο του, καθώς έπαιξε και μπάσκετ (1960-62, στον Έσπερο) ενώ υπήρξε και άλτης του ύψους.

Από μια ατομική έκθεση με έργα του Τάκη Οικονομόπουλου Eurokinissi

Ο δάσκαλος στο Δημοτικό

Ο Τάκης Οικονομόπουλος ήταν όμως και ένας καλλιτέχνης. Του άρεσε πολύ η ζωγραφική, μια τέχνη την οποία με την πάροδο των ετών εξέλιξε με μεράκι.

Αφορμή μια ακυκλοφόρητη συνέντευξη του, πριν από μερικά χρόνια, στο Νίκο Μάλλιαρη καθώς το περιοδικό το οποίο θα τη φιλοξενούσε δεν εκδόθηκε ποτέ. Στον άλλοτε Γενικό Γραμματέα και προσωπικό του φίλο, ο Οικονομόπουλος, είχε εκμυστηρευτεί πως και γιατί αγάπησε τη ζωγραφική.

“Στην πρώτη δημοτικού είχα έναν δάσκαλο, ο οποίος είχε χάσει το πόδι και το χέρι του στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παρόλα αυτά, ζωγράφισε καταπληκτικά με ένα χέρι, κρατώντας μαζί και την παλέτα και το πινέλο. αυτή ήταν η αιτία. Άρχισα να ζωγραφίζω από τότε, σε ηλικία επτά ετών πρώτα με μολύβι και μετά με χρώματα” ήταν η απάντησή του.

Αποκάλυψε ότι είχε πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις, με αρχή τη Μπιενάλε, όπου πολλές φορές διακρίθηκε, περιγράφοντας, το έργο, τις εμπνεύσεις του, αλλά και το πόσο τον βοήθησε η τέχνη της ζωγραφικής να είναι ήρεμος μέσα στο γήπεδο. Αυτό ήταν ίσως και το μεγαλύτερο προσόν του!

“Ζωγραφίζω διάφορα τοπία. Επίσης κάνω κατασκευές από οδοντογλυφίδες και ανάγλυφα. Αυτό είναι κάτι που το ανακάλυψη στην πορεία. Ζωγραφίζω, ανάλογα με τη στιγμή.

Αυτή είναι η κύρια πηγή από την οποία αντλώ ερεθίσματα. Δεν μπορείς να ζωγραφίζεις όλες τις στιγμές της ζωής σου. Δεν είναι όλες ίδιες. Έχω φτιάξει έργα από φάσεις της ποδοσφαιρικής μου καριέρας, τα οποία έγιναν ανάρπαστα”.

Ο Τάκης Οικονομόπουλος μαζί με Κώστα Αθανασόπουλο, Τότη Φυλακούρη και Νίκο Μάλλιαρη Αρχείο Νίκος Μάλλιαρης

“Είναι βίοι παράλληλοι και το ποδόσφαιρο και η τέχνη. Αν δεν έχεις καλές τεχνικές δεν μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο. Χρειάζεται επιμονή, υπομονή και αγωνιστική πειθαρχία, ώστε να έχεις χαρακτήρα νικητή. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο χώρο της τέχνης.

Με κράτησε προσγειωμένο η ζωγραφική. Μπορούσα να διατηρώ την ηρεμία μου μέσα στους αγωνιστικούς χώρους κι αυτό ήταν κάτι που το μετέδισα στους συμπαίκτες μου. Πάντα ήμουν ήρεμος, ψύχραιμος και προσγειωμένος. Ήξερα τι ήθελα, ήξερα τί έκανα…

… Στο μουσείο του Παναθηναϊκού έχω δωρίσει ένα πίνακα στον οποίο έχω αποτυπώσει τη φάση με την ΑΕΚ το 1964, από την οποία με βάφτισαν “πουλί”. Έχω δωρίσει επίσης μια μπάλα, στην οποία ζωγράφισα τον μυστικό δείπνο και σ’ αυτή τη δημιουργία έδωσαν την ονομασία τα μυστικά της μπάλας”.

Το 2020 το “Επίσκυρον” σωματείο και χώρος πολιτιστικής παραγωγής και πνευματικής ανάταξης με επίκεντρο τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο είχε διοργανώσει μια έκθεση ζωγραφικής με θέμα το ποδόσφαιρο. Είχαν εκτεθεί έργα του Τάκη Οικονομόπουλου αλλά και άλλων ζωγράφων που μετέφεραν στους καμβάδες τους την μπάλα, τα γήπεδα και τους ποδοσφαιριστές.

Ο άλλοτε σπουδαίος τερματοφύλακας είχε πει δυο λόγια για τη δεύτερη αγάπη του, μετά την ασπρόμαυρη Θεά.

Η έκθεση διοργανώθηκε με επιτυχία στο “Αρχελάου Θέατρο” στους Θρακομακεδόνες: “Ο Τάκης αγαπούσε πολύ και το ποδόσφαιρο και την τέχνη της ζωγραφικής. Ενσάρκωνε ιδανικά αυτό που πολλοί δεν πιστεύουν ότι γίνεται. Ένας ποδοσφαιριστής, λοιπόν, υψηλού επιπέδου να συνδυάζει την μπάλα με τον πολιτισμό” λέει στο SPORT24 ο Νίκος Μάλλιαρης, προσθέτοντας:

“Τη συνέντευξη αυτή την πήρα πριν από πολλά χρόνια, για ένα περιοδικό που ετοιμάζαμε για την ΕΠΣΑ. Δεν εκδόθηκε ποτέ, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση το μεράκι του για το πινέλο και την παλέτα. Έτσι κι αλλιώς ο Τάκης ήταν ακέραιος σαν χαρακτήρας, μετέδιδε μια αύρα γύρω του. Κρίμα που φεύγουν ένας-ένας οι παλιοί μας ήρωες, κάποτε και συνοδοιπόροι στον αγώνα μας, μα πάνω απ’ όλα σπουδαίοι αθλητές και άνθρωποι.

Τον θυμάμαι με αγάπη και μεγάλη εκτίμηση. Όταν ήμουν πρόεδρος στον Αστέρα 2004 της Καισαριανής, είχαμε διοργανώσει μια εκδήλωση για τα παιδιά της ομάδας. Είχαμε καλέσει τον συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα που είχε γράψει τη “φανέλα με το νο 9”. Ο Τάκης ήταν επίσης προσκεκλημένος.

Με τον Μένη Κουμανταρέα στην Καισαριανή Αρχείο Νίκος Μάλλιαρης

Είχε γίνει μια σπουδαία κουβέντα για την τέχνη, το ποδόσφαιρο, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Ο Οικονομόπουλος ξεχώριζε για την θετική του σκέψη και το ήθος του. Συγκροτημένος και άψογος, κάτω από τα δοκάρια, αλλά και έξω από το γήπεδο…”