Λογιστικά, (ακούγεται ήδη από χτες πως) δεν είναι διαφορά. Τι -4, τι -5. Δύο γκέλες (του πρωτοπόρου) μακριά από την κορυφή ήταν ο Παναθηναϊκός πριν το κυριακάτικο παιχνίδι στο “Βικελίδης” με τον Άρη, τόσες και παρέμεινε μετά το τέλος του.
Ο Άκης Μάντζιος, στην αναμέτρηση του πρώτου γύρου στο Στάδιο, ήταν αυτός που τότε στον πάγκο των “κίτρινων” οδήγησε στην απομάκρυνση τον Ντιέγκο Αλόνσο. Ένα γύρο μετά, ο Μαρίνος Ουζουνίδης πια στην καθοδήγηση του Άρη ήταν αυτός που υποχρέωσε τον Ρουί Βιτόρια στην παρθενική ήττα του στο πάγκο των “πράσινων” στο πρωτάθλημα.
Τότε, τέλη Οκτωβρίου, ο Άρης ήταν πρωτοπόρος. Και ο Παναθηναϊκός στο -5, δύο γκέλες δηλαδή, μακριά από την κορυφή, αλλά με τη στάμπα της 8ης θέσης στην κατάταξη να πλακώνει τα πάντα.
Σήμερα, πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου, η απόσταση από το ταβάνι παραμένει αμείωτη για τους “πράσινους”. Συσχετισμός που δείχνει αν μη τι άλλο πως οι αριθμοί, δεν αποτυπώνουν πάντα πραγματικότητες. Ειδικά συγκριτικά. Και συνεπώς, το χρήσιμο είναι να μην τους αποδίδεται καταλυτική σημασία, ειδικά αγνοώντας τα όσα το γήπεδο πρωτίστως αναδεικνύει.
Το μη χείρον (εννοείται πως) είναι βέλτιστον, ναι. Αλλά έτσι, διαφορά, ουσιαστική όντως, δεν γίνεται. Ο Παναθηναϊκός σέντραρε χτες στη Θεσσαλονίκη γνωρίζοντας πως με μια νίκη θα πλησίαζε σε απόσταση βολής τον Ολυμπιακό και έτσι εξαργυρώνοντας την γκέλα των “ερυθρόλευκων” κόντρα στον Αστέρα.
Το πλέον θορυβώδες
Το… εν δυνάμει -2 δεν φάνηκε πουθενά – ως διάθεση, ως επιθυμία, ως φιλοδοξία, πόσο μάλλον απαίτηση – στο γήπεδο. Και αυτό είναι το πλέον θορυβώδες. Μέχρι την Τετάρτη, οι “πράσινοι” είχαν σκοράρει σε όλα τα παιχνίδια που είχαν δώσει με τον Πορτογάλο τεχνικό. Μεσοβδόμαδα κόντρα στον Ολυμπιακό και χτες κόντρα στους “κίτρινους”, στο ζερό έμειναν. Συνεχόμενα. Και μάλιστα, χωρίς να μπορούν να πουν πως αυτό συνέβη από ατυχία, αστοχία, αναποτελεσματικότητα.
Δεν έπαιξαν, δεν δημιούργησαν, δεν έβγαλαν φάσεις, δεν σκόραραν, ηττήθηκαν, για πρώτη φορά στη σεζόν σε διαδοχικές, εντός των συνόρων αναμετρήσεις. Σε μια εβδομάδα μέσα, έπαιξαν έξι ημίχρονα. Μόνο σε ένα, στο δεύτερο της ανατροπής του 0-2 από τον ΟΦΗ την προπερασμένη Κυριακή ήταν καλύτεροι των αντιπάλων τους.
Και αν επιμηκυνθεί το διάστημα της αξιολόγησης και της καταγραφής ως την αμέσως προηγούμενη κόντρα με τους “ερυθρόλευκους” στο πρωτάθλημα, ούτε εκεί, παίζοντας για μια ώρα με παίκτη παραπάνω (μπορούν να ισχυρίζονται πως) ήταν θελκτικότεροι, καλύτεροι, δημιουργικότεροι, ουσιαστικότεροι.
Τέσσερα παιχνίδια, ένα ημίχρονο. Αυτό είναι το πιο ουσιαστικό. Γιατί διαφορετικά, νόημα δεν έχει να η καταμέτρηση, οι προσθαφαιρέσεις, το τι θα γίνονταν αν, το damage control και όλα τα λοιπά. Ο Παναθηναϊκός ήταν κακός κόντρα στον Άρη. Δέθηκε “κόμπο” από την τακτική του Ουζουνίδη, δεν μπόρεσε με την εξαίρεση ενός τετάρτου, να κάνει το παραμικρό, δεν έβγαλε ούτε την ελάχιστη αντίδραση και ηττήθηκε δίκαια και πρακτικά με κάτω τα χέρια.
Απουσία νεύρου και αντίδρασης
Όλα, η επανάληψη συγκεκριμένων αγωνιστικών θεμάτων, η συνεχιζόμενη για σειρά παιχνιδιών αδυναμία στη διάσπαση των αντίπαλων άμυνων αλλά και γενικότερα η ελλειμματική δημιουργία, η απουσία νεύρου και αντίδρασης (μετά το 2-0, κάπου στο 75’, τα φάουλ ήταν 16-6 για τον Άρη), αυτά, ναι, είναι σαφώς πιο προβληματικά από το ένα -4 που έγινε -5.
Όσο πρωτίστως δεν επισημαίνονται και δευτερευόντως δεν διορθώνονται, αλλά διατηρούνται και συνεχίζονται τόσο η αδιαμφισβήτητα καλή δουλειά που έχει γίνει ακριβώς στο μεσοδιάστημα που οριοθετείται από τις δύο αναμετρήσεις με τον Άρη θα (κινδυνεύει να) ναρκοθετείται.
Το παράδειγμα, πάντα χρήσιμη η σύγκριση, της ΑΕΚ και του τρόπου με τον οποίο μοιάζει να αντιδράει μετά την προ εικοσαήμερου ήττα της από τον Παναθηναϊκό, χαρακτηριστικό. Εντυπωσιακό, όχι δεν είναι (ακόμη τουλάχιστον). Είναι όμως ενδεικτικό τσαγανού.
Νίκη στο όριο με τον Παναιτωλικό, διπλό στην Τούμπα (και ενώ η μουρμούρα και η γκρίνια για τα μεταγραφικά πεπραγμένα κυριαρχούσε – ακόμη ένα κοινό με τους “πράσινους”. Ούτε χτες ήταν σε θέση να αγωνιστεί ο Αράο και αυτός που ήρθε στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο για να τον σκαντζάρει, ο Μανώλης Σιώπης δεν πάτησε χορτάρι δευτερόλεπτο), συντριβή στην άδεια OPAP Arena του Πανσερραϊκού. Και ναι, η Ένωση έτσι όντως έφτασε στο -2 από την κορυφή.
Από… Άρη σε Άρη, ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε 36 βαθμούς. Κέρδισε τους 30, παραμένοντας όμως ακριβώς στο ίδιο – σε επίπεδο απόστασης – σημείο. Άλλοι τόσοι, 30, μένουν να διεκδικηθούν ως το τέλος του πρωταθλήματος. Πάρα πολλοί για να καλυφθούν πέντε, άλλα και παρά πολλοί για να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά.
Οι βαθμοί δεν χαρίζονται, κερδίζονται. Το τρίμηνο του Βιτόρια στα ηνία αν μη τι άλλο το αποδεικνύει στους “πράσινους”. Όπως, κυρίως, το πως κερδίζονται. Το πρώτιστο συνεπώς θα πρέπει να παραμείνει η διασφάλιση της νοοτροπίας, της αγωνιστικότητας, του mindset, της προσέγγισης αυτού του διαστήματος.
Έτσι, πιθανότερο είναι να κερδίζονται, να κερδηθούν βαθμοί, παρά να χρησιμεύουν και να αντιμετωπίζονται ως χαλάκι που αναλόγως +/-1 μεγαλώνει ή μικραίνει το τι χωράει από κάτω του.
