Άντρες με παιδάκια

Την Ατλέτικο τη σέβομαι απεριόριστα. Δε μου αρέσει καθόλου το στυλ ποδοσφαίρου της, δε θα πλήρωνα εισιτήριο για να τη δω να παίζει - άλλο πράγμα η ατμόσφαιρα στο Καλδερόν και άλλο η ποιότητα ποδοσφαίρου- αλλά τη σέβομαι γιατί μοχθεί, ιδρώνει, παίζει στο 100% όλα τα παιχνίδια της. Κλασική ομάδα αυταπάρνησης, σκληράδας και αγριάδας.

Μόνο που φαίνεται πως έχει βρει το μάστορα της. Όποιος έβλεπε το ματς στο Μπερναμπέου το βράδυ της Τρίτης, νόμιζε πως έπαιζαν άντρες με παιδάκια. Ναι, το μεγάλο κατόρθωμα της Ρεάλ πέραν του εμφατικού και μάλλον μη αναστρέψιμου 3-0 , ήταν πως κατάφερε να κάνει την Ατλέτικο να φαίνεται ομάδα Ακαδημιών. Παιδιά που δε μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό, το τέμπο, τη λογική του μεγάλου αντιπάλου.

Δεν ξέρω τι θα γίνει στη ρεβάνς και δεν είναι της παρούσης. Αυτό που έγινε στο Μπερναμπέου ήταν βασανιστήριο για τους «ροχιμπλάνκος». Η «Βασίλισσα» κυριάρχησε από το 1’ έως το 90’. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, κυριολεκτικά πάτησε την αντίπαλο με ευκολία που… σοκάρει. Πού πήγε η γνωστή σκληρή Ατλέτικο; Η ομάδα που βγάζει την ψυχή στην (κάθε) Ρεάλ; Η ομάδα που λίγες ημέρες πριν πήρε παλικαρίσιο 1-1 εκεί μέσα για το πρωτάθλημα;

Διαλύθηκε. Για την ακρίβεια τη διέλυσε η τακτική της Ρεάλ. Η τοποθέτηση των παικτών στο χορτάρι από τον Ζιντάν, η ποιότητά τους και βέβαια πάνω από όλα το εμφανές πάθος τους να αποδείξουν ξανά ποιος είναι το αφεντικό της πόλης. Έξτρα κίνητρο, που δεν το βρίσκεις στο ζευγάρι Μονακό-Γιουβέντους.

ΤΟ 4-3-1-2 ΜΕ ΙΣΚΟ "ΤΡΕΚΟΥΑΡΤΙΣΤΑ"

Ο Ζιντάν χωρίς Μπέιλ και με τον Μπενζεμά σε μέτρια κατάσταση εσχάτως, έπρεπε να βρει έναν τρόπο να δημιουργήσει όχι μόνο από τις πτέρυγες, αλλά και από τον κεντρικό διάδρομο προς την εστία του Όμπλακ. Με τον Κριστιάνο στην πτέρυγα, δεν θα το πετύχαινε. Έφερε λοιπόν τον Πορτογάλο κοντά στην περιοχή και στον Γάλλο φορ, έδωσε την κλασική εντολή σε Καρβαχάλ και Μαρσέλο για συνεχείς προωθήσεις και πέτυχε διάνα με την τοποθέτηση του Ίσκο σε ρόλο «τρεκουαρτίστα», που λένε και οι Ιταλοί. Ο «Ζιζού» επέλεξε το αγαπημένο σύστημα των Ιταλών, που έχει υπηρετήσει και ο ίδιος στα χρόνια του στη Γιουβέντους. 4-3-1-2 με τον Ίσκο στο -1 και σε ρόλο δημιουργού, με οδηγία να κόβει, να μοιράζει, να τρέχει παντού, να καλύπτει κάθε σπιθαμή του γηπέδου, να ελέγχει το τρανζίσιον. Ο όχι και τόσο βασικός Ίσκο πήρε άριστα. Έτρεξε περισσότερο από όλους στο πρώτο ημίχρονο, απελευθέρωσε Μπενζεμά και Ρονάλντο, δεν έκανε ούτε μία λάθος πάσα στις 42 που έδωσε στο πρώτο μέρος. Απίθανος.

Ο ΣΤΟΦΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΙΚΤΗ

Με τέτοιον Ίσκο και συνεπείς τους υπόλοιπους χαφ, η Ρεάλ πήρε τον έλεγχο του κέντρου από το ξεκίνημα του ματς και δεν τον άφησε ποτέ. Και βέβαια μπορεί να μην έχει στα ντουζένια του εφέτος τον βασικό της φορ, έχει όμως τον μεγάλο παίκτη, τον σταρ, αυτόν που λατρεύουμε να μισούμε. Τον Ρονάλντο. Εκείνον δηλαδή που θα πάρει τη μπάλα όταν καίει και θα κάνει τη δουλειά. Με φτωχή παρουσία για την κλάση του στους ομίλους, πολλοί σκέφτηκαν πως δικαιούται και μία κακή σεζόν, μετά την περυσινή ονειρική σε όλη τη διοργάνωση. Λάθος. Αυτός δε δικαιούται ποτέ να κάνει μέτριες έως κακές σεζόν.

Και δε μπορώ να καταλάβω πως έχει βγει η φήμη πως κρύβεται στα δύσκολα, δεν το έχει όταν καίει η μπάλα;

Τρία γκολ, σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, με αντίπαλο την Ατλέτικο που δεν τρώει τρία γκολ ποτέ, το λες και επίτευγμα. Μιλάμε για άλλη κλάση.

Ο ΜΠΟΞΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΑΒΑΤΣΟ

Η εικόνα του αγώνα ήταν ακριβώς όπως ένας αγώνας μποξ, όπου θεωρητικά μπήκαν στο ρινγκ δύο ισοδύναμοι πυγμάχοι και μετά τον πρώτο γύρο, γινόταν αντιληπτό πως ο ένας θα κυριαρχούσε και ήταν θέμα χρόνου για τον άλλον να πέσει στο καναβάτσο. Το μόνο ερωτηματικό ήταν το πότε θα συμβεί. Είχε φύγει τελείως από την κουβέντα το αν θα καταφέρει να συνέλθει ο ένας μποξέρ. Αυτό δεν παιζόταν πια. Η Ρεάλ έριξε στο καναβάτσο την Ατλέτι, ακριβώς τη στιγμή που μύρισε αίμα. Ακόμη και όταν έβαλε μέσα τους Γκαϊτάν και Τόρες ο Σιμεόνε, όταν αποφάσισε κάπως να ρισκάρει, οι γηπεδούχοι δεν αιφνιδιάστηκαν. Το περιμέναν, το μέτρησαν, είδαν πως δεν αλλάζει τις ισορροπίες όσο εκείνοι ήταν συμπαγείς και με σωστές αποστάσεις και αποφάσισαν να τελειώσουν την πρόκριση από το πρώτο ματς. Και κατά 90% το έκαναν.

Η ΡΕΒΑΝΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Το ματς στο Καλδερόν μου μοιάζει άνευ ουσίας. Δε βλέπω τι μπορεί να σκαρφιστεί ο Σιμεόνε, με αυτό το ρόστερ, μέσα σε τόσο λίγες ημέρες για να αλλάξει την κατάσταση. Θα δούμε. Μάλλον πιο πιθανό είναι κάνει την προσευχή του και να ελπίζει σε θαύμα, παρά τακτικά να νικήσει τον Ζιντάν. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια και αν το δούμε και αυτό θα μιλάμε για το καλύτερο Τσάμπιονς Λιγκ της δεκαετίας μακράν του δεύτερου.

Ο ΓΑΛΛΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΕΠΙΠΕΔΟ

Ο Ζιντάν στο πρόσφατο 2-3 από τη Μπαρτσελόνα, αν και τακτικά είχε προσεγγίσει πολύ σωστά το ματς, παρασύρθηκε και δεν κατάφερε να διαχειριστεί το φινάλε του “clasico”. Ζήτησε φουλ επίθεση μετά το 2-2, παίζοντας με δέκα παίκτες, για να σκοτώσουν τους Καταλανούς και την πάτησε. Και την πάτησε γιατί με τη Μπάγερν, λίγες ημέρες πριν, ρίσκαρε και δεν το πλήρωσε. Από τα λάθη μαθαίνεις. Σκληρό μάθημα, αλλά μάθημα για τον έξυπνο τεχνικό της Ρεάλ. Το έδειξε πως το έμαθε χθες, όταν έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε την Ατλέτικο στο τελευταίο 25λεπτο. Τους περίμενε πια να ανοιχτούν, να επιτεθούν, ζήτησε από τον Ρονάλντο να μείνει ψηλά στην περιοχή του Όμπλακ, έβαλε τους ξεκούραστους Ασένσιο και Λούκας να κουβαλήσουν τη μπάλα στο τρανζίσιον και το σκορ θα μπορούσε να ξεφύγει και άλλο έτσι όπως ήταν ξεχαρβαλωμένη η αμυντική λειτουργία των «ροχιμπλάνκος».

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ;

Και φτάνουμε σιγά-σιγά στο διά ταύτα. Βρισκόμαστε κοντά στον τελικό που όλοι θέλουν; Μάλλον. Ρεάλ-Γιουβέντους. Υπάρχουν ακόμη... εμπόδια για κάτι τέτοιο, όπως η πολύ ελκυστική ομάδα του Ζαρντίμ, αλλά θα έχει τεράστια αίγλη ένα τέτοιο ζευγάρι. Για να δούμε...

AP Photo/Daniel Ochoa de Olza