Δεξί, αριστερό και... γκολ

Κάποτε ο ασύγκριτος Μανώλης Μαυρομάτης περιέγραφε αγώνες μποξ σε κάποιους Ολυμπιακούς. Νομίζω στη Σεούλ, τριάντα χρόνια πίσω.

Την ίδια στιγμή στο μικρό μόνιτορ που είχε μπροστά του στη θέση του σχολιαστή, έβλεπε έναν αγώνα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού Τουρνουά.

Ο αστικός μύθος λέει πως την ώρα της περιγραφής του μποξ, μπήκε γκολ στο άλλο ματς και ο κύριος Μανώλης όπως ήταν ασυγκράτητος στην περιγραφή του είπε το αμίμητο «δεξί-αριστερό, δεξί-αριστερό και....γκοοοοολλλλ».

Μετά φυσικά απολογήθηκε, ωστόσο έγραψε ιστορία καθώς ήταν η πρώτη φορά που ένας σπίκερ έκανε περιγραφή σε δύο διαφορετικά σπορ την ίδια στιγμή.

Αυτός ο μύθος (diplis) και η ατάκα «δεξί-αριστερό και γκολ», μου ήρθε στο μυαλό για άσχετο λόγο, βλέποντας τον πολύ ωραίο ημιτελικό Μπάγερν - Ρεάλ.

Και αυτό γιατί το ένα γκολ το πέτυχε το δεξί (μπακ) και το άλλο το αριστερό (μπακ). Κίμιχ και Μαρσέλο. Το τρίτο ήρθε από λάθος συνεργασία. Το αριστερό μπακ (Ραφίνια), πήγε να δώσει στο δεξί (Κίμιχ) έκλεψε ο Λούκας, ασίστ στον Ασένσιο και 1-2.

Όχι σπάνιο, όχι το πλέον συνηθισμένο γεγονός τα γκολ στο ίδιο παιχνίδι από τους ακραίους αμυντικούς, ακόμη και στο σημερινό ποδόσφαιρο με τα επιθετικά φουλ-μπακ, που έχουν έφεση στο σκοράρισμα. Όταν όμως έχεις την ευλογία να διαθέτεις στο ρόστερ σου τέτοιους ακραίους οπισθοφύλακες, τι να συζητάμε.

Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥ ΑΚΡΑΙΟΥ ΜΠΑΚ

Το 1-0 της Μπάγερν είναι ο ορισμός αυτού που ζητάνε οι (κανονικοί) προπονητές. Τερματοφύλακας, πάσα δεξιά στον μπακ του, αυτός δίνει και φεύγει.

Ξεκινάει μία κούρσα στην πτέρυγα του, όταν βλέπει τον Χάμες να έχει ανοικτή μπάλα που λέει και ο Γκώνιας (ξεμαρκάριστη πάσα δηλαδή) αρχίζει την επιτάχυνση με την άμυνα της Ρεάλ πολύ ψηλά. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Βγαίνουν 3vs2 με τρεις πάσες, ο Κίμιχ αμαρκάριστος ως το τέλος, κάνει τη λάθος επιλογή, που βγαίνει σωστή εξ’ αιτίας του άλλου λάθους του Νάβας. Περίμενε πάσα, είδε τη μπάλα στα δίχτυα του. Γκολ από την πτέρυγα όπου έλειπε πια ο τραυματίας από το δεκάλεπτο Άριεν Ρόμπεν.

Ο ΜΑΡΣΕΛΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Το 1-1 αποτελεί τη δικαίωση του καλύτερου ακραίου μπακ στον κόσμο. Παίκτης σαν τον Μαρσέλο δεν υπάρχει άλλος. Καλοί, ναι αρκετοί.

Τοπ-κλας, φυσικά βρίσκεις. Μαρσέλο δεν βρίσκεις. Βρίσκεται τόσο συχνά στην αντίπαλη περιοχή που πραγματικά απορείς με τις δυνάμεις του και το πόσο πολύ έχει στο μυαλό του το γκολ τη δημιουργία.

Κλασικό δεκάρι σε δουλειά αμυντικού. Μεγαλύτερη απορία βέβαια πως γίνεται στο όριο της περιοχής να βρίσκονται τρεις παίκτες της Ρεάλ ξεμαρκάριστοι, χωρίς να έχει προκύψει η επίθεση από κόντρα.

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΖΙΝΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΕΝΣΙΟ

Το 1-2 ήρθε από ατομικό λάθος. Η λάθος πάσα του Ραφίνια στον Κίμιχ (τελευταίοι της άμυνας στα δικά τους κόρνερ), σε όχι και τόσο ασφυκτικό πρέσινγκ της Ρεάλ, γίνεται σπάνια σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, από παίκτες αυτής της ποιότητας. Μετά απλώς ο προπονητής νιώθει δικαιωμένος που λίγο νωρίτερα είχε ρίξει στο ματς τον (σκόρερ) Ασένσιο, αντί του υποτονικού Ίσκο.

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Rewind ως εδώ. Η Ρεάλ παίζει τα εκτός έδρας τόσο σωστά τακτικά όσο καμία άλλη στη διοργάνωση. Κανένας Μπενζεμά και Μπέιλ δεν χωρούσαν στα πλάνα του Ζιντάν. Στον πάγκο και μέσα εκείνοι που θα εξυπηρετήσουν το πλάνο. 4-1-4-1 η Μπάγερν; 4-1-4-1 και η Ρέαλ.

Ντουμπλάρισμα στα μαρκαρίσματα στις πτέρυγες, άρα ο σταρ Κριστιάνο στην κορυφή, για να μην αναγκαστεί να πρεσάρει και να γυρίζει στην άμυνα που στα 33 του δεν το θέλει και τόσο.

Το σκορ πάντως αδικεί την Μπάγερν. Θα μπορούσε να ήταν 2-0 το ημίχρονο, ή έστω 2-1. Πάντως ξεκάθαρα με προβάδισμα των Βαυαρών, που κυριάρχησαν συνολικά, είχαν κατοχή μπάλας (55-45), περισσότερες ευκαιρίες (9-4), καλύτερη εικόνα. Ε, και; Η κυνική, ψύχραιμη και με αυτοπεποίθηση Ρεάλ, δεν πτοήθηκε.

Έβγαλε 1-2 καλές φάσεις και βρήκε το γκολ του Μαρσέλο. Απλό και σπαστικό για τον αντίπαλο. Οι Ισπανοί τρύπησαν το μυαλό της Μπάγερν, που ελλείψει Ρόμπεν έπαιζε πολύ με τον Ριμπερί από τα αριστερά. Μόνο που ο Γάλλος έπεσε πάνω στον Νάβας, που του έλεγε όχι σε κάθε προσπάθεια.

Ο "ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ" ΖΙΝΤΑΝ ΚΑΙ Η "ΑΛΕΠΟΥ" ΧΑΪΝΚΕΣ

Η Βασίλισσα σε αντίθεση με τη Μπαρτσελόνα και τη Σίτι, ξέρει να παίζει «αντιπαθητική» άμυνα. Να διώχνει μπάλα χωρίς σκέψη, να έχει πολλά σώματα πίσω από τη μπάλα, να μη ντρέπεται να αφήνει τη μπάλα στον αντίπαλο. Ίσως αυτό είναι και το μυστικό των επιτυχιών επί Ζιντάν. Η δουλειά να γίνεται που λένε.

Η ρεβάνς θα είναι μία άλλη ιστορία. Η αλεπού Χάινκες (αν και χωρίς Ρόμπεν και Μπόατενγκ λογικά) θα εμφανίσει τακτική και σχέδιο νίκης μέσα στο Μπερναμπέου. Περιμένω μία έκπληξη στην ενδεκάδα, έναν παίκτη που θα αλλάξει τα δεδομένα.

Προσαρμόζεται ο «παππούς». Με τη Σεβίλλη ζορίστηκε πολύ στην Ανδαλουσία, δύσκολο 2-1 υπέρ του και στη ρεβάνς, δεν είχε κανέναν καημό να πατήσει τον αντίπαλο. Και το 0-0 του έφτανε. Ήξερε ότι θα πέσει ξύλο, το περίμενε, άντεξε, πέρασε.

Η Μπάγερν δεν είναι τελειωμένη. Η Ρεάλ όμως έχει τον χαρακτήρα που απαιτείται όταν φτάνουμε τόσο μακριά στη διοργάνωση. Και έχει τον Κριστιάνο, τον αόρατο στο Μόναχο, Πορτογάλο σταρ που δε βρήκε χώρο να δράσει. Δεν του άφησαν για την ακρίβεια.