Έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αξίζει. Και αυτό που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας, στο χαρακτήρα μας, στο dna μας, πώς το λένε ρε παιδί μου. Γκρινιάρης λαός, γιατί να μην είναι το ίδιο και το ποδόσφαιρο μας;

Ναι, εντάξει γνωστά πράγματα αυτά, ωστόσο κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε ένα όριο στον παραλογισμό, στην ασχετοσύνη μας, στην "γκρίνια για τη γκρίνια" και να κοιτάξουμε την ουσία και το ποδόσφαιρο από τη σωστή οπτική ματιά.

Και αν δε γίνεται από όλους, τουλάχιστον ας γίνει από τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου, που ζει από κοντά την ομάδα που αγαπάει και εν γένει τον αθλητισμό.

Εξηγούμαι αμέσως. Την Κυριακή, περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα ΑΕΚ-Βέροια, ανακοινώθηκε η ενδεκάδα των κιτρινόμαυρων. Πέμπτο σερί ματς του Χιμένεθ στον πάγκο, πέμπτη διαφορετική ενδεκάδα. Και αμέσως σε κάποια ραδιόφωνα, σε σάιτ, σε blog, εμφανίστηκαν τα πρώτα σχόλια του στυλ "μα τι κάνει μωρέ, πάλι αλλαγές στο σχήμα, γιατί αλλάζει θέση τον Αραούχο, γιατί δεν παίζει ο τάδε, τι περιμένει να δει από τον δείνα κτλ".

Και μετά ήρθε το 6-0 και η αποθεωτική εμφάνιση. Και μετά η κωλοτούμπα... Προσέξτε, δε λέω να μην γίνεται κριτική, ακόμη και πριν ξεκινήσει ένα ματς, για τις επιλογές του προπονητή. Αλλά ρε φίλε ΑΕΚτζή, η ομάδα με τον Ισπανό είναι αήττητη, παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο, δείχνει πιο κεφάτη, πιο ενωμένη και εσύ γκρινιάζεις για τον καταρτισμό της ενδεκάδας; Σοβαρά τώρα; Και αυτό το ξέρουμε καλύτερα από τον προπονητή;

Ε, όχι δεν το ξέρουμε και δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και δεν είναι στήριξη στην ομάδα να πανηγυρίζεις ένα γκολ από παίκτη που δε γουστάρεις. Στήριξη είναι να δείχνεις εμπιστοσύνη σε όσους δουλεύουν στο σύλλογο, αν φυσικά παρουσιάζουν κάτι σοβαρό και αποτελεσματικό. Όπως ο Χιμένεθ αυτή τη στιγμή.

ΤΕΣΣΑΡΑ ΜΕ ΕΣΤΙΕΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

Και περνάμε στον πιο βαριά άρρωστο Παναθηναϊκό. Τον οποίο κοπανάνε όλοι, με κάθε αφορμή. Οι περισσότεροι δε, εντός των συνόρων που λένε. Εννοώ οπαδοί, συνάδελφοι, πρώην παίκτες που δηλώνουν Παναθηναϊκοί και κάνουν αυτήν την κριτική "επειδή τον πονάνε πολύ, ρε παιδιά". Ναι, θα κλάψουμε σε λίγο. Μην τον πονάτε τόσο, στην κυριολεξία δηλαδή.

Και τώρα που ήρθε η τεσσάρα στον Αστέρα και οι πράσινοι λογικά πέρασαν στα ημιτελικά του Κυπέλλου, γιατί ξαφνικά στο φινάλε κάποιοι οπαδοί που είδαν τον Γιώργο Βαρδινογιάννη στα επίσημα, τον περιέλαβαν με συνθήματα; Και δημιουργήθηκε έστω για λίγο εμφύλιος; Δηλαδή αυτοί οι οπαδοί που πήγαν γήπεδο, στηρίζουν την ομάδα με τη συμπεριφορά τους προς έναν πρώην παράγοντα, έναν παράγοντα που επί των ημερών του έγιναν Παναθηναϊκοί και μάλιστα σε ματς που έληξε με το ευρύ 4-0 υπέρ του τριφυλλιού;

Μας δουλεύουν κανονικά νομίζουν κάποιοι, μόνο που τελικά δουλεύουν τους εαυτούς τους.

Είναι φανερό πως μερικοί γκρινιάζουν επειδή έχουν προβλήματα στη ζωή τους και κάπου ξεσπάνε, δε βλέπουν καθαρά τι γίνεται στο γήπεδο, ενώ κάποιοι άλλοι λειτουργούν πάντα διασπαστικά επειδή είναι καθοδηγούμενοι. Τελεία.

Η δεύτερη εκδοχή με αηδιάζει και δε με αφορά. Η πρώτη όμως επιδέχεται διόρθωσης. Δε λέει κανείς να πανηγυρίσουν στην… Ομόνοια επειδή έριξαν τέσσερα γκολ στον Αστέρα. Αλίμονο. Από το σημείο αυτό, μέχρι να πλακώνονται στησ Θύρα 11, επειδή βρέθηκε στο γήπεδο ο «Καπετάνιος», η απόσταση είναι μεγάλη και αδικαιολόγητη. Αφού νοιάζονται για την ομάδα, ας σκεφτούν λίγο, πόσο πολύ βοήθησαν το σύλλογο που αγαπάνε με τη στάση τους.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Και ο Ολυμπιακός έχει γκρίνια και μάλιστα στην αρχή της σεζόν μεγάλη και δικαιολογημένη. Ακόμη και τώρα που διοίκηση και Μπέντο έστρωσαν το μαγαζί αγωνιστικά, υπάρχει κόσμος που φωνάζει για το θέαμα, για τον Καπίνο, για τον Τσόρι, για πολλούς... Σε ομάδα που βρίσκεται στην κορυφή με +10 και παραπάνω βαθμούς και πιθανώς θα περάσει στους 4 του Κυπέλλου και μπορεί στους 16 του Γιουρόπα.

Για τον ΠΑΟΚ τα έχουμε γράψει προ καιρού. Παίζει μακράν την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα και επιτέλους παίρνει και τα αποτελέσματα που δικαιούται. Γκρίνια και εκεί; Στο κόκκινο, χωρίς λόγο συνήθως.

Από πού πηγάζουν όλα αυτά; Στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό, από την αντίληψη πως ακόμη ζουν σε παλιές εποχές και πρέπει πάση θυσία να νικούν σε κάθε ματς. Και πλέον δεν χαίρονται ούτε τις σημαντικές νίκες, αφού έχουν μπολιαστεί με την πεποίθηση πως η ομάδα τους είναι χάλια και δεν έχει στον ήλιο μοίρα.

Στον Ολυμπιακό από τη λογική πως «είμαστε μία κλάση ανώτεροι και πάντα θα νικάμε με 4-0. Αν δε νικήσουμε με ντόρτια, τότε δεν παίξαμε καλά». Δηλαδή οι άλλοι δεν υπάρχουν, αντίπαλος δεν υφίσταται.

Και στον ΠΑΟΚ, η εσωστρέφεια έχει ριζώσει τόσο βαθιά που για να ξεριζωθεί χρειάζεται υπομονή, νυστέρι, γενναίες αποφάσεις και ξεκάθαρους ρόλους.

Πάντως, με όλον το σεβασμό, όσο έχουν κουράσει οι ομάδες που δεν παίζουν στην πλειοψηφία των αγώνων τους καλό ποδόσφαιρο, άλλο τόσο και ίσως παραπάνω, μας έχουν κουράσει οι οπαδοί που «πονάνε» την ομάδα και γι’ αυτό θα πουν και κάτι παραπάνω, θα βρίσουν, θα πετάξουν τη χολή τους στα ΜΜΕ, θα, θα, θα, αλλά πάντα γιατί αγαπάνε την ομάδα τους. Αστεία πράγματα…

Photo credits: Eurokinissi