Η ομάδα -ο Θεός να την κάνει- που ξεκίνησε την προκριματική φάση του EURO 2016 με προπονητή τον Ρανιέρι, μετά για λίγες εμφανίσεις τον Μαρκαριάν και καταλήγει με τον τίμιο Στρατιώτη (Ράιαν) Τσάνα, κλείνει τη μαρτυρική φάση με ματς στη Β. Ιρλανδία και μετά στην Αθήνα με την Ουγγαρία.

Δεν ασχολείται κανείς δηλαδή, ούτε μέσα στην ομάδα. Οι παίκτες έρχονται για να δουν κανένα συγγενικό πρόσωπο, να πιουν έναν ωραίο καφέ στην ηλιόλουστη Ελλάδα, αφού περάσουν το λούκι του μακρινού ταξιδιού στην άλλη άκρη της Ευρώπης.

Ναι, ξέρω, έρχονται και γιατί τιμούν τη φανέλα με το εθνόσημο. Μην την τιμήσουν πολύ μόνο και πάθουν τίποτα. Με εξαίρεση τους νέους που κλήθηκαν εσχάτως και το βλέπουν ως μεγάλη χαρά και τιμή, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω για την πλειοψηφία των υπολοίπων. Χωρίς καμία διάθεση να τους προσβάλλω. Άλλωστε δε νομίζω πως δίνουν μεγάλη σημασία στο τι γράφουν οι δημοσιογράφοι. Επαναλαμβάνω για την πλειοψηφία, όχι για το σύνολο.

Βασιλιάδες και… παραλίες

Οι παίκτες αυτοί έχουν προσφέρει και μάλιστα πολλά στην Εθνική. Δεν ξέρω αν πήραν πίσω τα ανάλογα (σε χρήματα). Πιθανώς. Το πρόβλημα είναι άλλο και μάλιστα μεγάλο. Λέγεται "νοοτροπία" και προφανώς δεν θα αλλάξει ποτέ στον αθλητισμό της χώρας μας. Όσο η ομάδα βρισκόταν μέσα στο παιχνίδι που λένε, έφερνε επιτυχίες και το περιβάλλον ήταν προστατευμένο, οι παίκτες μας ένιωθαν βασιλιάδες και το έβλεπες σε κάθε τους κίνηση. Εντός και εκτός γηπέδου. Η κριτική μάλιστα ήταν απαγορευμένη λέξη και από το περιβάλλον γύρω από την Εθνική. Τώρα πού άλλαξαν τα πράγματα, γίνεται της μουρλής. Η ΕΠΟ (δικαίως ως ένα βαθμό) έχει ακούσει και διαβάσει τα μύρια όσα. Οι παίκτες έγιναν… παραλίες και αδιάφοροι. Σκέφτονται μόνο τα τατουάζ και τη Μύκονο. Λες και πριν ήταν «καθαρό» το σώμα τους και για διακοπές έκλειναν δίκλινο στον Άι-Στράτη και στη Γαύδο. Οι προπονητές φυσικά άσχετοι και επικίνδυνοι και η κωμωδία συνεχίζεται.

Δυστυχώς όταν χάνουμε το μέτρο, χάνουμε και την αίσθηση του ποιοι πραγματικά είμαστε. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο μεγάλοι παίκτες και σαφώς ούτε τώρα είμαστε για… τα θηρία. Βασικοί στις ομάδες τους είναι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από όσους απαρτίζουν τον κορμό της Εθνικής Ελλάδας αυτή την περίοδο. Κάτι σημαίνει αυτό.

Εστιάζουμε στους παίκτες γιατί αποτελούν μέρος του προβλήματος, που αγγίζουν λίγοι και μάλιστα προσεκτικά. Όλοι τα χώνουν στον εύκολο στόχο, την ΕΠΟ και τον εκάστοτε προπονητή και με τους παίκτες που (στην πλειοψηφία τους) δείχνουν πως κάνουν αγγαρεία, κάνουμε φιλολογική κουβέντα.

Η ΟΜΑΔΑ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Στις επιτυχίες φίλοι, στις αποτυχίες εχθροί

Ναι, δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι για αυτό το πρόβλημα, αλλά δεν κάνουν και τίποτα για να λυθεί. Περιμένουν (;) να φέρει η ΕΠΟ τον τεχνικό μπαμπούλα, που θα τους βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι και «να συμμαζευτεί ξανά η ομάδα, να γίνουμε ΟΜΑΔΑ», όπως μας έλεγε και ένας διεθνής προ καιρού. Και όσο βλέπουν τον Γκιρτζίκη να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, τόσο και εκείνοι το ρίχνουν στον καρσιλαμά. Μα είναι αυτή σωστή νοοτροπία;

Προφανώς το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά αυτό δε μας απαλλάσσει από τις δικές μας ευθύνες. Η Εθνική δεν είναι μόνο για να φέρνει επιτυχίες. Θα έρθει και η κακή περίοδος. Πρέπει να απαξιωθεί όλο το οικοδόμημα; Δηλαδή δεν μπορούμε να περάσουμε το άσχημο διάστημα μονιασμένοι και ήρεμοι; Πρέπει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας;

Αυτό μαρτυρά πολλά. Μόνο στις επιτυχίες, «αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε», που έλεγε και μία ψυχή. Μετά κυκλοφορούμε με το φτυάρι ανά χείρας έτοιμοι να ρίξουμε το ανάθεμα στον δίπλα, ποτέ σε εμάς.

Ας ψάξουμε λίγο να μάθουμε πόσοι παίκτες έχουν καλές σχέσεις με περισσότερα από δύο συμπαίκτες τους. Καλές, όχι επιφανειακές. Σε αυτό δεν ευθύνεται η ΕΠΟ και ο Ρανιέρι. Και επί Σάντος οι σχέσεις τους ήταν οριακά καλές, μόνο που όσο υπήρχε ο «Δικτάτορας» όπως τον φώναζαν, δεν κουνιόταν κανείς.

Χρειάζεται ο προπονητής που να επιβάλει πειθαρχία, αλλά αν πρέπει να λειτουργούμε μόνο έτσι σωστά, τότε το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Τα τατουάζ δεν παίζουν κανένα ρόλο, μόνο κουβέντα σε καφενείο.

Παρασκήνιο, ΕΠΟ και άλλοθι

Τον τελευταίο ένα χρόνο η ΕΠΟ με τα συνεχή σφάλματα της, παρέχει άλλοθι σε παίκτες και προπονητές να χάνουν από Νήσους Φερόε και λοιπούς φτωχούς συγγενείς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ασχολούμαστε όλοι περισσότερο με το παρασκήνιο, ποιος κάνει κουμάντο στην ΕΠΟ, τι νταραβέρι γίνεται, οι μάνατζερ που σουλατσάρουν στα ξενοδοχεία κτλ. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στο αν ο (κάθε) Γκιρτζίκης είναι κατάλληλος για το ρόλο του. Πρέπει να γίνει αυτοκριτική. Τον «καλό» Μουρίνιο να φέρουμε, πάλι θα βρούμε αφορμή να πλακωθούμε και να γίνουμε μπάχαλο. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, πως περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι;

Restart και ανανέωση

Η αγγαρεία της προκριματικής φάσης του Euro τελειώνει και προφανώς δεν ασχολείται κανείς με τα δύο τελευταία ματς. Η Εθνική για να επιστρέψει στο δρόμο των επιτυχιών οφείλει να γίνει ξανά και πάνω από όλα ΟΜΑΔΑ.

Οφείλει ο πρόεδρος της ΕΠΟ να επιλέξει συνεργάτες που θα εμπνέουν τους πάντες και θα γνωρίζουν από το άθλημα. Να βρουν έναν προπονητή με όραμα, γνώση, ταμπεραμέντο που να έρθει όχι για ένσημα, αλλά για δουλειά. Και οι παίκτες να αντιληφθούν ότι ουδείς είναι άμοιρος ευθυνών.