Το χάιδεμα στους διεθνείς του μπάσκετ, θα πρέπει να μας ξεπερνάει. Ειδικά όταν μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να το συγκρίνει με το ξέσκισμα που "τρώνε" οι διεθνείς του ποδοσφαίρου.

Παίζει χάλια η Εθνική μπάσκετ και από το 2009 έως σήμερα, είτε απογοητεύει, είτε διασύρεται, τα κείμενα κριτικής έχουν στο επίκεντρο κατά 90% τον Βασιλακόπουλο και στο υπόλοιπο 10% τον Μίσσα, τον Ζούρο, πιθανώς ένα καλόπαιδο της ομάδας που χαλάει τη μαγιά και την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά έως εκεί.

Παίζει χάλια η Εθνική ποδοσφαίρου; Το ξέσκισμα δεν έχει όρια και λογική. Τα παλιόπαιδα με τα τατουάζ, η Εθνική Μυκόνου, που την είδαν κάποιοι ενώ είναι άμπαλοι, που νοιάζονται μόνο για γκόμενες και ντόλτσε-βίτα. Και κάπου εκεί μέσα παίρνει η μπάλα (όχι από όλους) την ΕΠΟ και τον προπονητή.

Δηλαδή για κάποιους γνώστες ή μη, οι παίκτες της Εθνικής μπάσκετ είναι στο απυρόβλητο και του ποδοσφαίρου πρέπει να τους λιθοβολήσουμε ή πιο επιεικώς να τους βγάλουμε αντι-επαγγελματίες και χαραμοφάηδες. Τι λέτε ρε παιδιά;

Μισό λεπτό. Αν είχαν παίξει μπουνιές με ιπτάμενα πιάτα οι διεθνείς του ποδοσφαίρου, όπως ο Παππάς με τον Μπουρούση, ξέρετε τι θα είχε γίνει; Θυμίζω το πόσο τρυπήθηκε (και δημοσιογραφικά) η ομάδα που πήγε στο Μουντιάλ το 2014 με το επεισόδιο Μανιάτη-Κατσουράνη σε ματς συλλόγων (όχι σε φαγητό της Εθνικής) και τι γράφτηκε όταν πλακώθηκαν Μανιάτης-Τζαβέλλας σε προπόνηση στη Βραζιλία. Έπη.

Τώρα όχι μόνο θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικό τα ιπτάμενα πιάτα, αλλά ακούμε τη δήλωση Παππά “ότι έτσι ήμασταν όλη τη χρονιά με το Γιάννη, σιγά το πράγμα” και δεν κλαίμε από τα γέλια.

Παρεμπιπτόντως και οι δύο (Μπουρούσης, Παππάς) μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς, αλλά και τι με αυτό; Θα πρέπει να γράψω πως το πιάτο ήταν...χάρτινο και τα παιδιά έκαναν πάρτυ σε πενταήμερη;

Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και γίνεται οι μεν να έχουν καλύτερο επίπεδο και γκελ στον κόσμο από τους δε. Αλίμονο. Αυτό όμως δε σημαίνει πως σε αγωνιστικές αποτυχίες και σε παραπτώματα πρώτου μεγέθους, πρέπει να σφυρίζουμε αδιάφορα επειδή συμπαθούμε τον Παπανικολάου, τον Σλούκα, τον Παππά και δεν ξέρω εγώ ποιον άλλον, αλλά όταν έρθει το ίδιο περιστατικό για τον Κονέ, τον Τζαβέλλα κτλ, γράφουμε χωρίς σεβασμό και κυρίως χωρίς δημοσιογραφική προσέγγιση. Η συμπάθεια είναι ο οδηγός μας και το τι έχουν κάνει στις ομάδες τους; Όχι τα γεγονότα;

Φαντάζομαι θέλουμε όλοι να πηγαίνουν καλά οι Εθνικές μας ομάδες, ανεξαρτήτως αθλήματος και προσώπων. Και δουλειά μας είναι να ασκούμε κριτική και να εστιάζουμε σε πράγματα που δεν πήγαν καλά και σε εκείνα που λειτούργησαν άψογα. Με επιχειρήματα, όχι με συναίσθημα και συμπάθειες.

Σόρυ, αλλά αυτό που βλέπω είναι διακρίσεις που τελικά δεν κάνουν καλό στους παίκτες που χαϊδεύουμε και αδικούν κάποιους άλλους. Αφήστε που δε νομίζω η Εθνική μπάσκετ, σε αυτό το Ευρωμπάσκετ των απουσιών και του χαμηλού ταλέντου, να έπαιξε με αντιπάλους, Κουρτουά, Ντε Μπρούινε, Αζάρ, Λουκάκου, Φελαϊνι, Τζέκο, Πιάνιτς, Ιμπίσεβιτς και δε συμμαζεύεται.

Κλείνοντας, πρέπει το μπάσκετ να είναι το μοναδικό άθλημα που οι διεθνείς σταματάνε στα 30, στα 32, επειδή κουράστηκαν και επιλέγουν να αφοσιωθούν σε αυτούς που τους πληρώνουν. Στους συλλόγους τους και μόνον. Τέτοιο φαινόμενο στο ποδόσφαιρο, στο βόλει, στο πόλο σε αντίστοιχη ηλικία δεν το θυμάμαι. Αντιθέτως θυμάμαι τον Φύσσα να είχε σκυλιάσει που το 2008 σε ηλικία 35 ετών ο Πεσέιρο δεν τον έβαζε να παίξει στον Παναθηναϊκό και έτσι έχασε κάθε ελπίδα για κλήση στο Γιούρο εκείνης της χρονιάς. Δικαίωμα τους θα πει κάποιος. Οκ, είναι πως το βλέπει κανείς.

Η Εθνική μπάσκετ πάντα θα μας συγκλονίζει, θα μας στεναχωρεί, θα μας προκαλεί συναισθήματα. Αν οι διεθνείς είναι σκορποχώρι και φταίνε γι' αυτό μόνο ο Βασιλακόπουλος και ο Μίσσας και όχι οι ίδιοι σούπερ επαγγελματίες παίκτες, τότε ξεχάστε όσα έγραψα. Βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Το κακό είναι πως οι παίκτες το ξέρουν ότι φταίνε και μάλιστα πολύ. Όπως ξέρουν ότι αν αλλάξουν εικόνα και παίξουν κανονικό μπάσκετ, πάρουν πρόκριση, φέρουν μετάλλιο, εκείνοι θα τα έχουν καταφέρει ως επί το πλείστον.