Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει η φράση "αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα", αφ' ενός γιατί εμπεριέχει μεγάλη γενικότητα και αφ' ετέρου διότι το ζητούμενο είναι άλλο. Όπου και αν γίνονται ή δεν γίνονται, το θέμα είναι πως εδώ δεν πρέπει πια να συμβαίνουν. Εξηγούμαι.

Πραγματικά δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που το πρωτάθλημα της να σημαδεύεται (σε τέτοιο βαθμό) από όσα γίνονται εκτός αγωνιστικών χώρων και όχι από τα πεπραγμένα εντός. Κόντρες, παρασκήνιο, διαιτησίες, απειλές, τραμπουκισμοί, προκλήσεις, παράγοντες που κάνουν επίδειξη δύναμης μέσα από έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο. Ειδικά το τελευταίο διαχρονικά αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι του χώρου. Και από εκεί ξεκινούν όλα και ανάλογα το ήθος και τις αρχές κάθε παράγοντα (λέμε τώρα), φτάνουν σε ένα όριο Χ, που σήμερα μάλλον δεν υφίσταται καν. Έχουν ξεπεράσει τα όρια.

Αν αρχίσουμε να αναφέρουμε τα παραδείγματα δε θα τελειώσουμε ποτέ. Άλλωστε τα γνωρίζετε πολύ καλά. Πρόσφατα μόνον είχαμε το "ο Μαρινάκης και όλοι τους", αξίωμα που βόλευε αρκετούς και από τη μία και από την άλλη πλευρά.

Κάποτε είχα ρωτήσει έναν παράγοντα μιας μεγάλης ΠΑΕ "ποια η γνώμη σας για τον Μαρινάκη"; Και μου απάντησε με νόημα "φίλε, αν δεν υπήρχε Μαρινάκης θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε". Άρα και εκείνους τους βόλευε η κόντρα, η φασαρία, η σκόνη που σηκώνεται από όλα αυτά.

Τώρα μπήκαμε σε άλλο σίριαλ. "Ο Ιβάν και όλοι τους". Είναι και πιο εύηχο, καθώς το όνομα Ιβάν παραπέμπει σε μονομαχίες και επικές στιγμές της ιστορίας. Φοβερά πράγματα.

ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΣΕ "ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ"

Όπως καταλαβαίνει κανείς δεν πρόκειται να τελειώσουμε με αυτή τη μάστιγα, που ταλαιπωρεί και θα ταλαιπωρεί το χώρο. Πάντα στο διαγωνισμό "ποιος την έχει πιο μεγάλη" την ισχύ και την εξουσία, χαμένο βγαίνει το άθλημα. Ναι, υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες, όπως αυτά που τραβάει ο χώρος των ΜΜΕ. Για 20-30 στημένους ή βλαμμένους, την πληρώνει το σύνολο των δημοσιογράφων. Κάνεις κριτική εις βάρος του Χ παράγοντα και βγαίνει ο "καλός συνάδελφος" και σου απαντάει εξ ονόματος του. Μιλάμε για παράνοια. Αντί οι δημοσιογράφοι να σχολιάζουν ΜΟΝΟΝ κινήσεις παραγόντων, παικτών, προπονητών, ασχολούνται με το συνάφι τους, γιατί αυτό τους έχουν πει να κάνουν. Έχει μεγαλύτερη σημασία για τις ΠΑΕ να βγάλουν αναξιόπιστους τους λίγους που ασκούν κανονική και αντικειμενική κριτική, παρά να κάνουν αυτοκριτική και να διορθώσουν τα λάθη τους. Λάθη; Ποια λάθη; Δεν επιτρέπεται να πεις σε έναν παράγοντα ότι κάνει λάθη. Ότι έχει ηττηθεί; Ούτε λόγος. Ταμείο ανεργίας και καλό καλοκαίρι.

Επιστρέφουμε στα ουσιώδη. Το ποδόσφαιρο μας δεν πρόκειται να αλλάξει όσο οι παράγοντες που ασχολούνται δε θέλουν να βγάλουν χρήματα με υγιή τρόπο μέσα από αυτό, αλλά θέλουν να επιβάλουν (τη δική τους) αυτοκρατορία ή αν δουν ότι δε μπορούν να το καταφέρουν αυτό, να βγάζουν στη σέντρα τον «εχθρό» με κάθε τρόπο. Τώρα ειδικά που πληθαίνουν οι πρόεδροι-ιδιοκτήτες ομάδων που αποκτούν δικά τους ΜΜΕ, θα αγριέψει και άλλο το παιχνίδι. Ήταν που ήταν χάλια, αντιλαμβάνεστε τι έχει αν συμβεί από δω και στο εξής. Μακάρι να βγω λάθος.

Ο ΑΦΘΑΡΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Όλοι (πάντα) όταν το πράγμα γίνεται αηδία, κοιτάνε προς την Πολιτεία και περιμένουν λύσεις. Έλεγε τις προάλλες ο Κατσουράνης στο υπερ-επιτυχημένο 2 "Game Changer", πως "πρέπει να μπουν νόμοι και να τηρούνται από όλους, για να βελτιωθεί ο αθλητισμός στην Ελλάδα".

Σωστό, μόνο που –και αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο- και την δικαιοσύνη την έχουμε απαξιώσει σε επικίνδυνο σημείο, όλοι έχουμε άποψη για τις αποφάσεις της και θεωρούμε τα πάντα στημένα.

Προσωπικά δεν περιμένω κάτι συγκλονιστικό από την Πολιτεία, αν και ο νέος Υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, δείχνει σοβαρός και κανονικός άνθρωπος, με αγάπη για τα αθλητικά και όρεξη για δουλειά. Σε αντίθεση με προκατόχους του που κυνηγούσαν τη λεζάντα και καθόλου την ουσία, ο νεότατος και άφθαρτος Υπουργός στο ξεκίνημα του κρατάει χαμηλούς τόνους και παλεύει για τη συναίνεση. Μόνος του δεν φτάνει και (μεταξύ μας) αν δεν αλλάξουν μυαλά οι επιχειρηματίες-παράγοντες-κουμανταδόροι των ΠΑΕ, με το αυξημένο υπερεγώ, προκοπή δε θα δούμε.

Η ΛΑΘΟΣ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ

Ως επίλογο μία εικόνα. Από την σούπερ ενδιαφέρουσα τελευταία αγωνιστική των πλέι-οφ της Σούπερλιγκ, ποια εικόνα σας μένει καλύτερα; Τι σας έρχεται πρώτα στο μυαλό; Η απίστευτη προσπάθεια των παικτών του Ουζουνίδη στην Τούμπα, που έπαιζαν χωρίς κίνητρο και θεωρητικά με πεσμένη ψυχολογία; Η νίκη της ΑΕΚ στη Νέα Σμύρνη επίσης με μεγάλη ανατροπή στα τελευταία λεπτά;

Όχι βέβαια και συγνώμη που γίνομαι τόσο πεζός. Όλοι σκεφτόμαστε τις δηλώσεις του Χ παράγοντα «που θέλει να γίνει νέος χαλίφης», φυσικά την απάντηση του Ψ παράγοντα «που ζητάει το 50-50 και κανείς δεν τον ακούει», τα κακαρίσματα οπαδών της Ω ομάδας που θεωρούν πως είναι Άγιοι και τώρα ήρθε ο Σατανάς στον τόπο. Λάθος; Δε νομίζω.

Είναι τέτοια η διάβρωση μας σε όλα τα επίπεδα της πυραμίδας, που πλέον το θεωρούμε και αυτονόητο. Το περιμένουμε. Θα είναι είδηση αν δεν υπάρξει κόντρα ΠΑΕ μετά από ματς. Θα συνιστά είδηση αν δε βγει κάποιος μη πρωταγωνιστής να πει το μακρύ του και το κοντό του. Και αυτό συμβαίνει διότι επίσης πολύ σωστά είπε ο "Κατσούρ" στο ίδιο συνέδριο "στην Ελλάδα δε μας αρέσει η ήττα. Αν την αποδεχτούμε κάτι μπορεί να αλλάξει".

Περιμένω να δω τον πρώτο "Game Changer" παράγοντα στην Ελλάδα.

Photo credits: Eurokinissi