Πιστεύω πως το σημερινό κομμάτι δεν θα το διαβάσει κανείς. Και αυτό γιατί δεν ξέρω πόσοι έχουν προλάβει τον Μάικ Γαλάκο να ξεσηκώνει τα πλήθη ως παίκτης του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδος. Αλλά και όσοι τον πρόλαβαν, ίσως να μη νοιάζονται για το που είναι σήμερα, τι κάνει, καθώς έχει εξαφανιστεί από τα δρώμενα, ποδοσφαιρικά και μη. Επιλογή του.

Πάει καιρός από τότε που τον είδε κάποιος σε τηλεόραση, περιοδικό, σάιτ, προφανώς γιατί ο ίδιος δε θέλει να εμφανίζεται, αν και μιλάμε για έναν θρύλο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μιας άλλης εποχής, τότε που το άθλημα ήταν πιο αγνό, πιο μαζικό και αποτελούσε "talk of the town". Τότε που οι παίκτες ντρεπόντουσαν να βγουν από το σπίτι τους, αν έχαναν ένα ντέρμπι και έβγαιναν με καμάρι αν είχαν πάρει τη νίκη. Βέβαια ο Γαλάκος ήταν δύσκολο να πάει βόλτα με τα πόδια, ακόμη και μετά από νίκη, γιατί οι θαυμαστές του, τον σήκωναν στα χέρια.

Για μένα ο Γαλάκος, είναι στο ίδιο level, με τον Δομάζο, τον Δεληκάρη, τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Χατζηπαναγή. Ευτυχώς όχι μόνο για εμένα, αλλά για πολλούς ακόμη.

Ο λόγος του κειμένου, είναι η τυχαία συνάντηση μου μαζί του, σε ένα πεζοδρόμιο στη Γλυφάδα. Μάλιστα προ ημερών σκεφτόμουν που να βρίσκεται, αν ασχολείται με κάτι ποδοσφαιρικό πια κτλ. Το έλεγα σε ένα φίλο, ο οποίος επίσης είχε χάσει τα ίχνη του. Με τον κύριο Γαλάκο δεν είχε τύχει να γνωριστούμε, ούτε να τον πετύχω κάπου, αν και μένουμε σε κοντινές περιοχές. Θα ήθελα πολύ να τον έχω γνωρίσει χρόνια τώρα, για να του πω ότι ήταν παιδικό μου είδωλο, από τους παίκτες-μύθους που μένουν για πάντα στην ψυχή σου και στο μυαλό σου. Τέτοιες φιγούρες δεν τις σβήνει χρόνος.

Δεν τον πρόλαβα ούτε στο ρεπορτάζ, καθώς όταν εγώ ξεκινούσα, εκείνος μόλις είχε σταματήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Παναθηναϊκό, από το πόστο του βοηθού προπονητή.

Θα μου πείτε, "άντε και τον προλάβαινες, θα σου έδινε σημασία ο μεγάλος Μάικ"; Σωστό. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που γράφω το κομμάτι "χωρίς την άδεια του".

Στη συνάντηση μας το πρωί της Παρασκευής στη Γλυφάδα, μιλήσαμε μόλις 5-10 λεπτά και με κέρδισε με το στυλ, τη σεμνότητα και την απλότητα του. Εννοείται πως εγώ τον σταμάτησα με μεγάλο δισταγμό και εκείνος πολύ ευγενικά ανταποκρίθηκε. Μάλιστα με άφησε…άγαλμα, όπως έκανε παλιά με τους αντιπάλους του, όταν μου είπε πως με είχε δει σε κάποιες εκπομπές και ακούσει σε κάποιες μεταδόσεις του αγαπημένου του γερμανικού πρωταθλήματος. Ο Γαλάκος στη Γερμανία μεγάλωσε και έμαθε τα μυστικά της μπάλας.

Ο τεράστιος, Μάικ Γαλάκος, είχε συγκρατήσει το όνομα μου, ανάμεσα σε τόσους συναδέλφους πολύ καλύτερους από εμένα. Αυτό δεν το γράφω για να... αυτοκαμαρώσω την αφεντιά μου. Το αναφέρω για να καταδείξω πως ο άνθρωπος δεν έδειξε κανένα ίχνος βεντετισμού, όπως κάνουν πολύ νεώτεροι του. Το στυλ και καλά "δε σε ξέρω, κάτι μου θυμίζεις, αλλά είμαι πολύ σταρ για να ασχοληθώ μαζί σου".

Καμία σχέση. Μου μίλησε στον πληθυντικό, με το βλέμμα του χαμηλά, σεμνός, χαμογελαστός, μειλίχιος και ας τον διέκοπτα από τον προορισμό του. Ταπεινός. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση και παρότι δεν έχει σημασία να αναφέρω τώρα δημόσια τι συζητήσαμε (που επίσης φαντάζομαι δεν ενδιαφέρει κανέναν), κάθε του λόγος ήταν γεμάτος σεμνότητα. Σπάνιο.

Σήμερα ζούμε στην εποχή που παίκτες μετριότητες, νομίζουν πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από αυτούς, τα τατουάζ είναι ένδειξη μαγκιάς και το μαλλί-μοντέλου, βασικός λόγος για να πηγαίνουν στην προπόνηση. Ναι, εντάξει όχι όλοι, αλλά η εικόνα που σου έρχεται γρήγορα στο μυαλό στην ερώτηση "πως μοιάζει ο Έλληνας ποδοσφαιριστής το 2016", είναι μαλλί φτιαγμένο, τατουάζ και τουπέ μεγιστάνα.

Δεν ξέρω αν ο κύριος Γαλάκος είναι καλός χαρακτήρας. Ξέρω πως αν ένας πρώην παίκτης αυτού του μεγέθους, που δε σε έχει καμία ανάγκη, σε κάνει να νιώσεις σημαντικός έστω και για πέντε λεπτά, αντί να προλάβεις να κάνεις το αντίθετο, τότε κρύβει κάτι πολύ σπουδαίο. Κάτι που θα ήθελα να ανακαλύψω, αν με τιμήσει ξανά με την παρέα του, έστω και σε μία ακόμη τυχαία συνάντηση.

Λείπουν οι Γαλάκοι από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γεμίσαμε από…… Ας μη γράψω ονόματα. Όλοι ξέρετε ποιους εννοώ.