Προσωπικά δεν μου προξενεί έκπληξη η ήττα της Γιουνάιτεντ από την Μπράιτον, ούτε ο τρόπος που ήρθε, ούτε φυσικά η συμπεριφορά του Ζοζέ Μουρίνιο στις δηλώσεις που είναι υποχρεωμένος να κάνει μετά τους αγώνες.

Έχω επισημάνει εδώ και χρόνια πως ο Πορτογάλος τεχνικός έχει μείνει σε άλλη προπονητική εποχή και αυτό είναι προφανώς επιλογή του. “Παίζει” πλέον με το όνομα του, τη φήμη του, το παρελθόν του και έτσι βρίσκει συμβόλαια. Αν μάλιστα κάνει κάποια επιτυχία μέσα σε αυτά τα χρόνια, τότε καταφέρνει να πείσει κάποιους για περισσότερο χρονικό διάστημα από το αναμενόμενο πως είναι (ακόμη) κανονικός προπονητής. Μόνο που ο Μουρίνιο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ.

Προσέξτε, δεν εννοώ μοντέρνος. Αυτό το βλέπουν και οι υποστηρικτές του πια. Δεν μπήκε στο τρένο της εξέλιξης και δεν θέλει να μπει από εγωισμό, καθώς θα έπεται των πρωτοπόρων.

Φοβάμαι ότι ο 55χρονος Ίβηρας τεχνικός δεν είναι σήμερα ούτε αυτό που γράφει η επαγγελματική του ταυτότητα. Προπονητής.

Συγγνώμη, αλλά στο δικό μου σκεπτικό, ο προπονητής πρέπει να κάνει δύο βασικά πράγματα. Το πρώτο να διδάσκει νέες μεθόδους, νέα μοτίβα προπόνησης, νέες τακτικές που να φέρνουν αποτέλεσμα. Και το δεύτερο να εμπνέει τους παίκτες του, έτσι ώστε να αποδίδουν το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Πείτε μου σας παρακαλώ, τι από αυτά τα δύο κάνει σήμερα ο Μουρίνιο; Και μιλάμε για έναν τεχνικό που στα χρόνια της ακμής του, τα έκανε και με το παραπάνω.

Ο δρόμος που έχει πάρει δεν έχει επιστροφή και δυστυχώς για εκείνον, η υστεροφημία του θα πληγεί και άλλο, αν συνεχίσει με αυτήν την τακτική. Μόνο που πιθανότατα δεν μπορεί να μπει σε άλλο mood, καθώς δεν διαθέτει τις γνώσεις και ίσως να μην έχει πια την όρεξη να παρακολουθήσει την εξέλιξη του αθλήματος.

Οι νίκες έρχονται από σύμπτωση και ατομική ποιότητα. Πιστώνεται την δυναμική προπόνηση και ότι δουλεύει άψογα επιστημονικά την περιοδικότητα, δηλαδή να έχει τους καλύτερους έντεκα κάθε εβδομάδα. Φορμάρει δηλαδή τους παίκτες που θέλει, μέσα από τις προπονήσεις και τους έχει έτοιμους κάθε εβδομάδα. Βλέπετε όμως πως αυτό δεν φτάνει. Όταν λείπουν οι ιδέες, οι σωστές και σύγχρονες τακτικές, το ίδιο το άθλημα σε ξεγυμνώνει.

Και όταν δεν πιστεύεις στη δουλειά σου, αναζητείς εχθρούς, δικαιολογίες, προσπαθείς να αποποιηθείς των ευθυνών σου. Στην ψυχολογία η “μετάθεση ευθυνών”, είναι μάθημα που διδάσκεται για καιρό, μέχρι να κατανοήσουν οι σπουδαστές τη σημασία του να “αναλαμβάνεις την ευθύνη για ότι κάνεις και να πράττεις αναλόγως”.

Πριν λίγο καιρό, για κάποιους ήταν της μόδας να “την πέφτουν στον Ζοζέ”, αφού λένε πως πουλάει το θέμα. Δεν συμφωνώ. Κανείς δεν πρέπει να την πέφτει σε κανέναν. Αυτό λέγεται πολεμική. Εμείς αναζητούμε την κριτική. Αν την άκουγε ο Μουρίνιο (την καλόπιστη κριτική που του κάνουν στην Αγγλία και όχι μόνο) ίσως να είχε βελτιωθεί. Εκείνος επιλέγει να μην ακούει, αλλά να απαντάει με ανοησίες, προσβολές, με αγένεια ακόμη και σε γυναίκες ρεπόρτερ, χωρίς επιχειρήματα και με μόνιμη δικαιολογία ότι όλοι τον καταδιώκουν. Αυτό θέλει να πιστεύει, αυτό θα συνεχίσει να λέει. Εμείς θα του το χαλάσουμε;

AP Photo/Dave Thompson