Όπως σημειώναμε στο προηγούμενο κομμάτι μας, "τη νίκη της μιας βραδιάς θα την κάνεις, με συσπείρωση και αυτοδιαχείριση των παικτών, αλλά μακριά στη διοργάνωση δεν θα πας".

Η σφαλιάρα-ήττα-αποκλεισμός της Αργεντινής από την καταφανώς ανώτερη Γαλλία, για όποιον είδε τα ματς και το Μουντιάλ ως τώρα δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Ούτε είδηση. Από μόνη της η ποιότητα δεν αρκεί. Τι και αν έχεις τον καλύτερο παίκτη ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ στην ενδεκάδα; Ο Μέσι όσο ηγέτης και αν είναι, όσο ταλαντούχος, μεγάλη προσωπικότητα και όλα τα σχετικά, μπορεί να λειτουργήσει άψογα μέσα από ένα σύστημα. Ένα πλάνο, κάτι βρε αδερφέ.

Αυτές οι κουταμάρες που γράφουν κάποιοι και αναπαράγουν άλλοι ακόμη πιο αφελείς πως "στην Μπαρτσελόνα μόνο μπορεί να κάνει κάτι ο Μέσι, γιατί εκεί έχει παικταράδες για συμπαίκτες και στην Αργεντινή όχι", είναι από αστεία ως ανάξια σχολιασμού. Όπως και η προσπάθεια να μειώσεις την αξία του Μέσι επειδή "όλη τη δουλειά στην Μπαρσελόνα την έκαναν οι Τσάβι, Ινιέστα". Σαχλαμάρες.

ΟΙ ΠΑΛΑΒΟΜΑΡΕΣ ΤΟΥ ΣΑΜΠΑΟΛΙ ΣΤΟΙΧΙΣΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΚΡΙΣΗ

Φοβερούς παίκτες διαθέτει η Εθνική Αργεντινής. Δεν φταίει ο Μέσι που ο απίθανος Σαμπαόλι δεν πήρε Ικάρντι και δεν πίστεψε στον Ντιμπάλα. Ούτε φυσικά που δεν είχε ένα σχέδιο και ο τύπος άλλαξε τέσσερις διαφορετικούς σχηματισμούς σε τέσσερα παιχνίδια. Ούτε πρωτοετής στην προπονητική δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Η μοναδική διαφορά λοιπόν εντοπίζεται στην άκρη του πάγκου.

Στην Μπαρτσελόνα όλα τα έφτιαξε άψογα ο τεράστιος Πεπ και παραλίγο να τα γκρεμίσει ο αστείος Τάτα Μαρτίνο. Τη συμμάζεψε και την επανέφερε στην κανονικότητα ο Λουίς Ενρίκε και συνεχίζει ρεαλιστικά ο Βαλβέρδε. Στην Εθνική Αργεντινής δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, διότι προφανώς η Ομοσπονδία δεν μπορεί να βρει τον κατάλληλο. Τελεία.

ΕΔΩΣΑΝ ΧΩΡΟ ΣΤΑ "ΒΕΛΗ" ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Ομάδα που δουλεύει λίγες ημέρες με όλους τους παίκτες μαζί, χρειάζεται έξυπνο και κυρίως κατασταλλαγμένο τεχνικό. Ο... μεγάλος Σαμπαόλι δεν είχε αποφασίσει ποιους θα βάλει, που θα τους βάλει και τι θα τους πει να παίξουν. 4-3-2-1 στην πρεμιέρα, 3-4-2-1 στο επόμενο ματς, 4-4-2 στον "τελικό" πρόκρισης με τη Νιγηρία και κόντρα στη Γαλλία είδαμε ξαφνικά 4-3-3 και ψευτοεννιάρι τον Μέσι. Σουρωμένος να ήμουν, αυτά δεν θα τα έκανα.

Η Γαλλία πέρασε απόλυτα δίκαια, ακόμη και όταν ήρθε το σοκ του 1-2. Ο Ντεσάμπ έχει ξεκάθαρες ιδέες, ρόλους και παρ’ότι δεν είναι ο Ζιντάν, παρουσιάζει τακτοποιημένη ομάδα, με σωστό τρανζίσιον και απόλυτη στόχευση στην αξιοποίηση των δεξιοτήτων κάθε παίκτη του. 4-2-3-1 με τον Ζιρού στην κορυφή για να παλεύει με τα θηρία, ο Γκριεζμάν λίγο πιο πίσω να δημιουργεί και να απειλεί, στην πτέρυγα ο Εμπαπέ για να κάνει... ζημιές. Προφανώς και αντιμετωπίζονται, όχι όμως αν βρουν χώρο. Και ο Σαμπαόλι τους έδωσε χώρο. Συγχαρητήρια.

Ο ΕΜΠΑΠΕ ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΤΙ ΟΠΩΣ ΣΤΟ ΣΑΜΠΙΟΝΑ

Τέτοιο πάρτυ ο άσος της Παρί, μόνο με κάτι Αζαξιό, Μπαστιά, Ρεν και δεν ξέρω και εγώ ποιοι παίζουν στο Σαμπιονά. Η Αργεντινή δεν μπόρεσε να παίξει άμυνα ούτε όταν προηγήθηκε με 2-1. Έστω άναρχα. Ούτε αυτό. Ανοικτοί χώροι στην άμυνα, χαμένες μονομαχίες και στο τέλος έμεινε με την κατοχή μπάλας μόνο υπέρ της. 61%-39%. Και;

Ο 19χρονος Εμπαπέ φάνηκε ένα κλικ πιο πάνω από όλους, χωρίς να είναι καλύτερος ως παίκτης από Μέσι, Ντι Μαρία, Γκριεζμάν. Απλώς είναι πιο φρέσκος και ο προπονητής του ξέρει πως να πάρει όλα τα πλεονεκτήματα του.

Το 4-3 είναι τιμητικό για την Αργεντινή και ας προηγήθηκε. Με ανισόρροπη ομάδα, θα έρθει αλλοπρόσαλο σκορ. Αλλά ακόμη και έτσι, δεν γινόταν να έρθει υπέρ της. Δέχθηκε τρία γκολ σε 20 λεπτά και έπαιζε τόσο ανοικτά λες και έψαχνε γκολ στο... 90’ με κάθε τρόπο. Και ήταν μπροστά με 2-1. Άθλος!

Το credit στη Γαλλία που στο άτυχο για εκείνην 1-2 δεν έχασε το μυαλό της, συγκεντρώθηκε, κατάλαβε πως «τον είχε τον αντίπαλο» και φυσικά επένδυσε στην ποιότητα, το σχέδιο και το μυαλό της.

Ο ΚΑΒΑΝΙ ΜΕ ΜΑΤΙ ΠΟΥ ΓΥΑΛΙΖΕ, Ο ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΜΕ ΠΟΔΙΑ ΒΑΡΙΑ

Στο άλλο ματς του Σαββάτου η κλάση του Έντισον Καβάνι, είναι για να τη θαυμάζεις και ας μην είσαι Ουρουγουάη. Έχει χημεία με τον Σουάρες, η ομάδα καθοδηγείται σωστά από τον έμπειρο Ταμπάρες και παρ’ότι ο Σάντος είναι αλεπού σε τέτοια ματς, η Πορτογαλία του φαινόταν κουρασμένη, χωρίς ιδέες και με ατού σε κακή βραδιά.

Ο Ρονάλντο χαμένος στην πολυκοσμία, ο Κουαρέσμα δεν έφερε την αναστάτωση, το άγχος τους πλάκωσε και οι σέντρες έγιναν καθημερινότητα. Με σέντρες σε "άμυνα Γοδίν", δύσκολα βγάζεις άκρη. Η Πορτογαλία έψαχνε την αναμπουμπούλα, την ώρα που η Ουρουγουάη ροκάνιζε την ώρα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ, ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ

Τα γκολ του Καβάνι είναι δείγμα ποιότητας και ευφυίας. Το δεύτερο χάρμα ιδέσθαι, από τα πιο δύσκολα που έχουμε δει ως τώρα στο Μουντιάλ. Για την ακρίβεια το πρώτο απλά "δεν μπαίνει" και το δεύτερο απλά δεν πιάνεται. Ειδικά εκεί που καθόταν ο Ρούι Πατρίσιο.

Οι Λατινοαμερικάνοι πέρασαν δικαιότατα και νομίζω ο Σάντος ακόμη σκέφτεται το χαμένο πέναλτι του Ρονάλντο με το Ιράν, που πιθανώς να άλλαζε τα δεδομένα και τα ζευγάρια. Η επόμενη μέρα φέρνει τους νικητές να αγχώνονται για το αν θα προλάβει ο Καβάνι το δύσκολο προημιτελικό σε έξι ημέρες και τους Ίβηρες σε στάδιο ανανέωσης, καθώς οι δυνάμεις τους πρόδωσαν.

Στο τέλος της ημέρας πέρασαν στους "8" οι καλύτεροι. Και αυτό προσωπικά με χαροποιεί, καθώς το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα δικαιοσύνης. Και όταν αυτή αποδίδεται, πρέπει να νιώθουμε όλοι ικανοποιημένοι. Ο καλύτερος πρέπει να επιβραβεύεται.

Και ο κακός, εκείνος που προσβάλλει το άθλημα, να πηγαίνει σπίτι του. Να σκεφτεί, να ηρεμήσει, να μάθει από τα λάθη του και να επιστρέψει δριμύτερος. Καλύτερα να αργεί μία ομάδα να παίζει σε μεγάλες διοργανώσεις, παρά να εμφανίζει την εικόνα της Αργεντινής.

Photo credits: AP Photo/Jon Super