Στην αρχή της χρονιάς το πιο μεγάλο ερωτηματικό για την εικόνα που θα παρουσιάσει η ομάδα, αναμφίβολα ήταν ο Ολυμπιακός του Μάρκο Σίλβα. Νέος προπονητής, καινούριο ρόστερ, πίεση υψηλή και φυσικά το περυσινό κακό φίνις – όχι σε τίτλους, αλλά σε εμφάνιση μέσα στο γήπεδο- μας έκαναν να περιμένουμε με ενδιαφέρον τι θα φτιάξει ο Πορτογάλος. Πέντε μήνες μετά από την έναρξη της προετοιμασίας τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν, όπως και εκείνους που τον επέλεξαν γιαheadcoach.

Με λιγότερη προσμονή αναμέναμε τα σχήματα του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, καθώς οι προπονητές παρέμειναν οι ίδιοι και λίγο-πολύ τη φιλοσοφία τους τη γνωρίζαμε, ανεξαρτήτως υλικού που κλήθηκαν να διαχειριστούν.

Σήμερα όμως που σε πράσινους και κιτρινόμαυρους άλλαξαν πολλά πράγματα (κυρίως οι προπονητές) και βάζουν νέα χαρτιά στην τράπουλα, ελάτε να δούμε τι ακριβώς πρεσβεύει η κάθε ομάδα, ποια είναι η φιλοσοφία του κάθε προπονητή και τι μπορεί να περιμένουμε από δω και στο εξής.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Ο βασικός στόχος, το πλάνο και η “κοιλιά”

Οι ερυθρόλευκοι αποφάσισαν βάσει σχεδίου να φορμαριστούν γρήγορα, προκειμένου να επιτύχουν το βασικό στόχο της συγκεκριμένης περιόδου. Της πρόκρισης στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Σίλβα γνώριζε και προφανώς του εξήγησαν πως στο πρωτάθλημα, ακόμη και αν δεν ξεκινήσει καλά, αργά ή γρήγορα θα φτάσει στην κορυφή. Μόνο που εκείνος, έξυπνος γαρ, γνωρίζει άριστα πως το ψωμί κάθε τεχνικού είναι η εγχώρια λίγκα. Η Ευρώπη αποτελεί παντεσπάνι για κλαμπ όπως τα ελληνικά. Οπότε τσίτωσε τα γκάζια σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε προπόνηση, σε όλους τους παίκτες και για να το πραγματοποιήσει με επιτυχία, ζήτησε ένα πράγμα. Βαθύ ρόστερ. Να έχει την πολυτέλεια να χάνει έναν παίκτη με τραυματισμό και να μην γκρεμίζεται όλο το οικοδόμημα. Οι ερυθρόλευκοι δεν είναι ομάδα του ενός ή των 2-3 καλών παικτών. Είναι ομάδα του προπονητή με αρχές και ξεκάθαρους ρόλους. Γι’ αυτό και μπορεί με άνεση να μπει σε αυτό το σύνολο ένας πιτσιρικάς αριστερός μπακ από την ομάδα Νέων και να ξεχωρίσει με την απόδοση του. Συνέβη προχθές με τον Παναιγιάλειο και τον Κωνσταντίνο Τσιμίκα. Πολύ απλά γιατί δεν του ζήτησαν να κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που ξέρει. Τη θέση του και τις αρμοδιότητες του.

Ο Σίλβα δεν θέλει αρκετούς παίκτες στο επιθετικό μισό για να δημιουργήσει. Ζητάει σωστές αποστάσεις και κάθετες μπαλιές στην πλάτη της άμυνας. Περιμένει κίνηση από όλους τους χαφ, όταν δεν έχουν τη μπάλα και τους δίνει απλόχερα την δυνατότητα να απειλούν με σουτ εντός και εκτός περιοχής. Ψάχνει τη βαθιά μπαλιά από την άμυνα στον Ιντέγε, αλλά συντεταγμένα, καθώς ποντάρει πολλά στην μαχητικότητα και την εκτελεστική δεινότητα του Νιγηριανού. Οι ερυθρόλευκοι δείχνουν συμπαγείς όταν αμύνονται, είναι όμως ακόμη πιο συμπαγείς όταν βρίσκονται σε φάση επίθεσης και αυτό γιατί δεν κάνει ο καθένας ότι του κατέβει στο κεφάλι. Ακολουθούν ένα πλάνο, δεν χαλάνε τις αποστάσεις, ψάχνουν τον ξεμαρκάριστο παίκτη και δεν εκβιάζουν προσπάθειες. Κάνουν λάθη; Ναι. Μόνο που και αυτά προκύπτουν από μία ιδέα, που απλώς τους τη χάλασε ο αντίπαλος. Όχι από ατομικές ανοησίες. Περιμένω να δω πώς θα αντιδράσει η ομάδα όταν έρθει η φυσιολογική «κοιλιά», λογικά σε περίπου ένα μήνα από σήμερα. Προφανώς δεν θα κινδυνεύσει να χάσει τον τίτλο, αλλά ίσως δώσει μερικούς βαθμούς δεξιά και αριστερά. Αν περάσει την Άρσεναλ, δεν θα τον πειράξει. Αν όχι…

ΠANΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Αποτελέσματα μπορεί, θέαμα όχι

Οι πράσινοι είναι πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ για τον Στραματσόνι και για τους φιλάθλους τους, αν σταματήσουν τη γκρίνια, την εσωστρέφεια και το κυνήγι φαντασμάτων. Ο Ιταλός ό,τι και αν καταφέρει (καλύτερο από τον προκάτοχο του), επιτυχία θα συνιστά και μάλιστα μεγάλη. Η ομάδα φαίνεται ταλαιπωρημένη ψυχολογικά, χωρίς στόχο αγωνιστικά και με παίκτες - ατού εκτός κλίματος και φόρμας. Αυτός ο Μπεργκ είναι σκιά του εαυτού του, ο Εσιέν δε μπορεί να κριθεί ακόμη, ο Σάντσεθ είναι μία βελτιωμένη εκδοχή του Σωτήρη Κυργιάκου, ο Ζέκα λόγω της έλλειψης ρόλων τρέχει σαν τον Βέγγο, χωρίς νόημα και ουσία. Ο Καρέλης κάνει φοβερά πράγματα, όμως δείχνει απελπιστικά μόνος και βέβαια ακόμη παραμένει παράδοξο γιατί δεν ξεκινάει στην ενδεκάδα ο Νίνης και που είναι ο καλός Αμπέντ. Τον πήρε το ποτάμι και αυτόν μαζί με όλο τον σύλλογο, που αντί να αφήσει πίσω τη γκέλα με τη Γκαμπάλα, κόλλησε σε αυτήν και θυσιάζει προπονητές, παίκτες, πιθανώς στελέχη και ψάχνει τρόπο να τιθασεύσει τα πλήθη που διψούν για αίμα. Και άντε ο Αναστασίου το είχε κάψει το χαρτί του. Για να ωφεληθεί η ομάδα από αυτήν την αλλαγή χρειάζεται ηρεμία και στοχευμένη δουλειά. Αφήστε που κάποιοι βλέποντας τον γενικό χαμό, λαϊκίζουν χωρίς σταματημό, ανακαλύπτοντας πρόβλημα στην επικοινωνιακή πολιτική της ΠΑΕ. Αφ’ ενός δεν υφίσταται πρόβλημα, αφ΄ ετέρου και να υπήρχε είναι το λιγότερο σημαντικό τη δεδομένη χρονική στιγμή. Όταν καίγεται όλο το σπίτι, δεν κοιτάς να σώσεις τα τασάκια.

Ξεφύγαμε. Στα αγωνιστικά και πάλι. Ο Ιταλός επιχειρεί καινοτομίες στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Όλοι οι παίκτες πίσω από τη μπάλα σε φάση άμυνας, δεν ψάχνει το ένας εναντίον ενός, ούτε υπεραριθμίες, θέλει φάσεις στο τρανζίσιον για να εκμεταλλευτεί τους ταχύτατους Καρέλη - Κλωναρίδη, δουλεύει τα στημένα και θα παίξει πολύ από τα άκρα όταν βρει τους παίκτες που μπορούν να το κάνουν σωστά. Ο Στραματσόνι καταλαβαίνει πως το ρόστερ δεν είναι ακριβώς όπως του το παρουσίασαν σε εκείνο το ραντεβού στην Ιταλία και σε άλλες τηλεφωνικές επικοινωνίες και οχυρώνεται όσο μπορεί καλύτερα. Χτίζει την άμυνα, κρατάει τους χαφ κοντά της (καθώς δεν διαθέτει αξιόπιστο αμυντικό μέσο) και θα παίξει πολύ την αντεπίθεση και με τον Μπεργκ, όταν επιστρέψει. Αρκεί να του δώσει ένα στήριγμα κοντά, για να σπάει την μπάλα και να μην έχει δύο αμυντικούς πάνω του. Νομίζω πως θα κινηθεί σε απλές αρχές του ποδοσφαίρου ο πρώην τεχνικός της Ουντινέζε και μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Μην περιμένετε όμως καλό, φαντεζί ποδόσφαιρο. Με τίποτα. Αποτελέσματα ναι, δυνητικά θα έρθουν. Μαγεία και φάσεις γιαhighlights, απίθανο.

ΑΕΚ

Τρεξίματα και αλλαγές

Εδώ και αν γίνεται πολλή δουλειά και μάλιστα από την αρχή! Ο Πογέτ αλλάζει τα πάντα στην επιθετική λειτουργία της ομάδας. Καταρχάς το σύστημα: απλώνει περισσότερο το παιχνίδι, ανεβάζει περισσότερους χαφ με αποκορύφωμα τον Γιόχανσον που (και λόγω συγκυριών) σκοράρει ασταμάτητα εσχάτως. Θέλει το ένας με έναν με τον Μπουονανότε, ζητάει περισσότερη κατοχή μπάλας και όταν τη χάνουν να τρέχουν πάνω στον αντίπαλο να την κερδίσουν ξανά. Δεν τον περιμένουν απλώς στην άμυνα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τρεξίματα. Πολλά τρεξίματα. Και αν δεν τα έκανε στην προετοιμασία, σύντομα θα κλατάρει. Αν τα έκανε, τότε ο Ουρουγουανός θα φτιάξει σύντομα την ΑΕΚ που οραματίζεται. Θέλει χρόνο η αλλαγή φιλοσοφίας μεσούσης της περιόδου. Η ΑΕΚ έχει πρόβλημα με το υλικό της. Υστερεί έναντι των αντιπάλων της και αυτό θέλει μαεστρία από τον κόουτς για να ξεπεραστεί. Είναι πάντως αξιοπρόσεκτη η αλλαγή πορείας της ομάδας του Πογέτ.

ΥΓ. Πρόκειται για τρεις ομάδες με τελείως διαφορετική στόχευση στο παιχνίδι τους και μεγάλες διαφορές. Ο Ολυμπιακός παίζει χωρίς αντίπαλο για τον τίτλο, αυτό δεν σημαίνει πως οι άλλοι δεν πρέπει να αγωνίζονται. Στόχοι πάντα υπάρχουν, αρκεί να ξέρεις να τους θέσεις.

Γράψαμε αυτό το κείμενο γιατί μας κεντρίζει η δουλειά που γίνεται σε Ρέντη, Κορωπί, Σπάτα. Καλό είναι κάποια στιγμή να ασχολούμαστε μόνο με τακτικές, λάθη προπονητών, νέους παίκτες, ποιοι δουλεύουν σωστά και ποιοι όχι. Να μαθαίνουμε και εμείς, να μαθαίνει και ο κόσμος. Δε θέλω να δω ξανά τη φάτσα κανενός παράγοντα, κανενός Κοντονή, κανενός Γκιρτζίκη, κανενός διαιτητή κτλ. Μόνο Σίλβα, Στραματσόνι, Πογέτ, Βεργέτη, Τούντορ και τους υπόλοιπους. Πολλά ζητάω;