Το 4-2 αδικεί τους Κροάτες. Μόνον αυτό όμως. Δε νομίζω πως υπάρχει έστω και ένας ανάμεσα σας που να πιστεύει πως οι Γάλλοι δεν άξιζαν να φτάσουν τόσο ψηλά στη διοργάνωση. Απόλυτη κυρίαρχος η ομάδα του Ντιντιε Ντεσαμπ και πολύ δίκαια κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η πιο σοβαρή από όλες τις ομάδες που έφτασαν ως τη φάση των 16 της διοργάνωσης.

ΤΕΛΙΚΩΣ... ΜΕ ΦΑΒΟΡΙ

Το γράφαμε και στο κομμάτι μας μετά τον ημιτελικό θρίλερ της Κροατίας με την Αγγλία. Ο τελικός είχε φαβορί. Και φάνηκε. Οι τρικολόρ έφτασαν φυσιολογικά ως τον τελικό. Οι παίκτες του Ντάλιτς όχι. Έκαναν όλες τις υπερβάσεις που χρειάζονταν για να πάνε ως τη Μόσχα το απόγευμα της Κυριακής. Και μόνο αυτό το στοιχείο αρκεί για να καταλάβουμε ότι όντως πριν σφυρίξει ο θηριώδης Πιτάνα, υπήρχε διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Όχι χαώδης βέβαια, για αυτό και ο Ντεσαμπ δεν ησύχασε μέχρι να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης.

ΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ, ΜΟΝΟΝ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ

Η ποιότητα των Μόντριτς, Πέρισιτς και των υπολοίπων γνωστή. Εξ ου και ο τρόπος παιχνιδιού της Γαλλίας. Κυνικός. Ο τεχνικός των νικητών δεν θα την πατούσε όπως το 2016 στο Euro με την Πορτογαλία. Όχι φίλοι μου. Το πήρε το μάθημα του από τον Σάντος. Οι τελικοί κερδίζονται, δεν παίζονται απλά. Δεν είναι αγώνες επίδειξης, αλλά επιβίωσης και υστεροφημίας. Κάτι σαν το survivor. Ο έμπειρος προπονητής είδε στο πρώτο δεκάλεπτο ότι η Κροατία μπήκε να αποδείξει πως δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς που έφτασε στον τελικό.

Και αφού το είδε έδωσε την οδηγία για υπομονή και οπισθοχώρηση. Σκέφτηκε σοφά. "Αφού θέλουν να κάνουν παιχνίδι, κανένα πρόβλημα. Ας το κάνουν". Το πρώτο ημίχρονο έληξε με τη Γαλλία να μετράει μόλις μια τελική ενέργεια, τους Κροάτες επτά. Με τη Γαλλία να έχει κατοχή μπάλας μόλις 39%. Και το ταμπλό να γράφει 2-1 υπέρ τους. Ο ορισμός της κυνικότητας.

"ΤΙ ΠΑΕΙ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΧΑΝΟΥΜΕ;"

Με τον Εμπαπέ εγκλωβισμένο από τον φοβερό Στρίνιτς, με τον Γκριεζμάν να φαίνεται μόνο σε δυο φάσεις στο 45λεπτο, τον Ζιρού φυσικά άσφαιρο και όμως ο Ντεσάμπ το πήρε το κόλπο. Το χτύπημα στην ψυχολογία των Κροατών μεγάλο. "Τους έχουμε πάρει το κέντρο, τους έχουμε κλείσει στα καρέ τους, κάνουμε ευκαιρίες, οι αστέρες τους δεν έχουν φανεί και χάνουμε 2-1". Τι πάει λάθος, πρέπει να σκέφτονταν όσο πήγαιναν στα αποδυτήρια.

Εδώ είναι το ζουμί. Αυτό που...πάει λάθος όταν παίζεις με τη Γαλλία είναι πως την πατάς όπως με την Ατλέτικο. Είναι η μοναδική Εθνική Ομάδα σε αυτό το επίπεδο που αρέσκεται να παίζει ως υποδεέστερη με αποτέλεσμα να πιστεύεις μέσα στο ματς πως "την έχεις". Και τελικά να βλέπεις πως δεν την έχεις με τίποτα. Ούτε αν της δώσεις χώρο, ούτε αν σου δώσει χώρο, ούτε χαμηλά, ουτε ψηλά. Η Γαλλία δεν κάνει τίποτα του 10. Κάνει όμως σχεδόν τα πάντα στο 8. Και αυτό αρκεί για να της δίνει νίκες, παρουσία σε τελικούς, διακρίσεις, εντέλει το Μουντιάλ.

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΛΙΤΣ

Η Κροατία έφτασε κοντά. Τόσο κοντά στο τρόπαιο, όσο και στη συντριβή. Τελικά ας πούμε ότι η παρτίδα έκλεισε κάπου στη μέση. Δεν της άξιζε ο διασυρμός, δεν άξιζε να σηκώσει την κούπα. Ο Ντάλιτς όπως και ο Ντεσάμπ, ακολούθησε την πεπατημένη. 4-2-3-1 με το γνωστό πηδάλιο στον Μοντριτς και μεγάλη συμμετοχή από τον Πέρισιτς. Το πλάνο ήταν όπως πάντα καλό. Δεν άλλαξε μετά το 1-0, έτσι ήρθε γρήγορα η ισοφάριση και δεν έπρεπε να το αλλάξει μετά την κίνηση ματ του Ντεσάμπ να περάσει στο ματς τον Νζονζι αντί του κουρασμένου Καντέ. Το άλλαξε και έπεσε στην παγίδα που του έστησαν οι απέναντι.

Ίσως να πίστεψε εκεί ο Ντάλιτς πως ήταν η ευκαιρία τους και σκέφτηκε να ρισκάρει. Ανέβασε μέτρα τη μεσαία του γραμμή και το πλήρωσε. Οι ανοικτοί χώροι στην άμυνα του έφεραν Εμπαπέ, Πογκμπά, Γκριεζμάν σε επέλαση και το μοιραίο επήλθε. Όπως την πάτησε και η Αργεντινή στους 16 από τους Γάλλους. Μόνο που εκείνοι προηγούνταν. Εδώ το μόνο ελαφρυντικό του Κροάτη ήταν πως η ομάδα του έχανε. Και πάλι. Με αυτά τα πιστόλια, δεν αφήνεις τόσο χώρο.

MVP ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΤΡΙΤΣ

Η σοβαρή, στιβαρή, πιο έτοιμη, συγκεντρωμένη, ήρεμη και μπαρουτοκαπνισμένη ομάδα θα νικούσε. Αυτή ήταν η Γαλλία. Η πολυτιμότερη ομάδα του Μουντιάλ. Όπως δικαίως πήρε το βραβείο του MVP ο υπερπολύτιμος Λούκα Μόντριτς. Αντιλαμβάνεστε τι ματσάρες έκανε που αν και ηττημένος κέρδισε τον συγκεκριμένο τίτλο.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ... ΓΕΡΜΑΝΙΑ Ή ΙΣΠΑΝΙΑ

Τα πολλά γκολ δεν σημαίνουν απαραίτητα καλό θέαμα. Θέλω να πω πως δεν ήταν ο πιο φαντεζί τελικός που θυμάμαι. Ήταν ο τελικός των λαθών, γι αυτό είχαμε τόσα γκολ. Αυτογκόλ, πεναλτι, κάτι σαν αυτογκόλ Λορίς.

Τα γκολ Πογκμπά και Εμπαπέ είναι γκολ κλάσης. Ο Σούμπασιτς δεν είναι Λορίς, ούτε καν Σμάιχελ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Πολλά μπράβο στους ηττημένους. Έπαιξαν ποδόσφαιρο. Κανονικό.

Η Γαλλία είναι η...επόμενη Γερμανία ή Ισπανία αν θέλετε, χωρίς το πολύ θεαματικό παιχνίδι βέβαια. Κυριαρχεί και έχει παίκτες σε ηλικία που της επιτρέπουν να σαρώσει και στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Αν βρει και έναν γκολτζή...

AP Photo/Martin Meissner