Η μεγάλη διαφορά στη Μπαρτσελόνα των τελευταίων εβδομάδων, έχω την εντύπωση πως δεν εντοπίζεται τόσο σε θέματα τακτικής και προσέγγισης του αγώνα από πλευράς προπονητή. Ξέρω, πως στο σημερινό ποδόσφαιρο, σχεδόν όλα εξηγούνται με τα συστήματα, την τακτική, το πλάνο που βγαίνει ή δεν βγαίνει. Μα αν δείτε οι Καταλανοί σε κάθε παιχνίδι τους, ακόμη και εκείνα που χάνουν, έχουν συντριπτικά υπέρ τους την κατοχή της μπάλας. Μιλάμε για μεγάλα ποσοστά, κοντά στο 70%. Δηλαδή η γνωστή εικόνα. Ο αντίπαλος σε μαζική άμυνα, η Μπαρτσελόνα τη μπάλα στα πόδια της και άλλοτε βγάζει καλές επιθέσεις, άλλοτε όχι.

Η βασική διαφορά εντοπίζεται κατά τη γνώμη μου, στο κέφι. Οι παίκτες του Λουίς Ενρίκε αγωνίζονται λες και έχουν χάσει τελείως το κέφι και την ενέργεια τους. Χάνουν πολλές μονομαχίες, πηγαίνουν πιο ράθυμα σε κάποιες φάσεις, δεν βρίσκουν αντίδοτο στο δυνατό μαρκάρισμα του αντιπάλου τους, με αποτέλεσμα να βλέπουμε πως δημιουργούν ολοένα και λιγότερες φάσεις σε κάθε ματς. Τρίτη σερί ήττα, σημαίνει γεγονός πρωτόγνωρο για αυτή την ομάδα, που προφανώς δεν ξέχασε τη μπάλα, αλλά σε μερικά σημεία της, θυμίζει την ομάδα του Τάτα Μαρτίνο. Ομάδα χωρίς διάθεση.

Θεωρώ αστείο να μπούμε σε ισοπεδωτική κριτική για τον Λουίς Ενρίκε. Η δική του «Μπάρτσα» κρύβει τη μπάλα δύο σεζόν τώρα σε Ισπανία και Champions League. Η δική του ομάδα μέχρι και 2-3 εβδομάδες πριν, αποτελούσε φόβητρο για κάθε αντίπαλο μέσα και έξω από το «Καμπ Νου». Σίγουρα όμως κάτι έχει αλλάξει στην ομάδα του, στα αποδυτήρια του. Μοιάζει ανεξήγητο αυτό που συμβαίνει. Προσέξτε. Το να χάσει η Μπαρτσελόνα μπορεί να συμβεί και καλώς συμβαίνει, γιατί έτσι είναι το άθλημα.

Το να μη δημιουργεί ευκαιρίες όμως, με την μπάλα τόση ώρα στα πόδια της, είναι αφύσικο. Μπορεί και μεταφυσικό. Η χθεσινή ήττα από την Ατλέτικο πόνεσε πολύ, γιατί χάθηκε ο πιο μεγάλος στόχος. Φαίνεται πως ο Μέσι και η παρέα του, δε μπορούν να αλλάξουν το μομέντουμ. Σίγουρα βλέπουν ότι κάτι δεν πάει καλά., Σίγουρα το έχουν συζητήσει στα αποδυτήρια. Δε μπορεί να χάνεις παίζοντας νωθρά για 85’ στο Ανοέτα από τη Ρεάλ Σοθιεδάδ και να μην προβληματίζεσαι.

Το γιατί μπορεί να έχει χαθεί το κέφι των παικτών, δεν το γνωρίζω. Αν ισχύει, τότε κάτι πρέπει να έχει συμβεί στο εσωτερικό της ομάδας. Αν δεν είναι αυτό και απλώς «άδειασαν», τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Κέφι βρίσκεις ξανά. Ενέργεια δύσκολα, στο φινάλε της σεζόν.

Δείτε λίγο τον Μέσι. Το πρόσωπο του δείχνει μαγκωμένο, δείχνει άκεφος. Ένας τόσο μεγάλος νικητής και ηγέτης, δε μπορεί ξαφνικά να μη θέλει να νικήσει, να μην καίγεται για το γκολ και την πρόκριση. Τον κλείνουν καλά, ναι. Τον παίζουν δυνατά, ναι. Αλλά, διάολε, για τον Μέσι μιλάμε. Που όλα αυτά τα αντιμετωπίζει χωρίς πρόβλημα, κάθε χρόνο από το 2006 και μετά. 10 χρόνια.

Τώρα πάντως θα φανεί σε απόλυτο βαθμό ο χαρακτήρας και το μέταλλο του ρόστερ. Θα τους πάρει η κάτω βόλτα ή θα συνέλθουν; Εμένα πάντως (που τους συμπαθώ ιδιαιτέρως), μου δείχνουν πως τους έχει πάρει από κάτω και περιμένουν να τελειώσει η σεζόν. Σα να παίζουν στον αυτόματο, χωρίς φαντασία, έκρηξη και αποτελεσματικότητα. Τους βοηθάει ότι έχουν βατό πρόγραμμα στο πρωτάθλημα. Φτάνει όμως αυτό; Το ψυχολογικό σοκ που έχουν υποστεί, είναι τεράστιο. Η Μπαρτσελόνα εκπέμπει SOS, γεγονός που το οσμίζονται πλέον οι αντίπαλοι της.

Το ποδόσφαιρο είναι φοβερό πάντως. Πριν από ένα μήνα η σεζόν έδειχνε αποτυχημένη για τη Ρεάλ και ημί-αποτυχημένη για την Ατλέτικο. Την ίδια στιγμή που όλοι λέγαμε πως μόνο η «Μπάρτσα» μπορεί να πάει για το τρεμπλ. Τώρα; Οι Μαδριλένοι στους 4 του Champions League, στο κυνήγι των Καταλανών στο πρωτάθλημα και όλα γύρισαν τούμπα.