Η ουσία του ποδοσφαίρου σε μία βραδιά
O Πάνος Βόγλης γράφει για την τακτική της Ρεάλ απέναντι στη Γιουβέντους, την κίνηση ματ του Ζιντάν (που πρέπει να μείνει για πάντα στη Μαδρίτη) με τον Ίσκο, το μαγικό γκολ του Ρονάλντο και το αρρωστημένο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η βραδιά που ο Μπουφόν ζήτησε και πήρε τη φανέλα του Κριστιάνο. Η νύχτα που είδαμε ένα από τα ωραιότερα γκολ στην ιστορία του αθλήματος. Η λάμψη του Κριστιάνο, η κυνικότητα της Ρεάλ, η μαεστρία του Ζιντάν, η αγχωμένη και χωρίς σχέδιο Γιουβέντους (ελλείψει Πιάνιτς και Μάντζουκιτς).
Έχει ένα σωρό τίτλους η αναμέτρηση στο Τορίνο, αλλά προφανώς όλοι θα επικεντρώνονται στον μεγάλο σταρ της εποχής μας. Τον Ρονάλντο, που άκουσε το χειροκρότημα και είδε ένα ολόκληρο γήπεδο να τον παραδέχεται για το ασύλληπτης έμπνευσης γκολ που σημείωσε στο δεύτερο ημίχρονο.
Στην Ελλάδα θα ψάχναμε αν ξεκινάει από θέση οφσάιντ, αν κάνει επιθετικό φάουλ και φυσικά δεν θα τον αποθέωνε κανένα αντίπαλο κοινό. Θα τον έβριζε και θα του πετούσε αντικείμενα. Μα φυσικά διότι θα ήταν ο "εχθρός". Αφήνω για λίγο τα μαγικά του Κριστιάνο και την τακτική του ματς και συνεχίζω την παρένθεση με το ποδόσφαιρο στη χώρα μας.
ΤΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Ελπίζω κάποια στιγμή να αλλάξει η κατάσταση και να σταματήσουμε να παράγουμε μίσος και να μιλάμε λες και είμαστε κακομαθημένα 12χρονα παιδιά. Μέχρι τότε, ας σταματήσει η άλλη καραμέλα, ότι "μας γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω αυτές οι εικόνες και όσα γίνονται". Αλήθεια; Από που προκύπτει αυτό; Μάλλον δεν τα ξέρετε καλά. Παλιά, τις δεκαετίες '50, '60, '70 στις εξέδρες κάθονταν μαζί γηπεδούχοι και αντίπαλοι. Όχι σε όλα τα γήπεδα, αλλά το πνεύμα δεν ήταν να "σκοτώσουμε τον εχθρό".
Εκεί γύρω στη δεκαετία του 1980 άρχισε να αλλάζει προς το χειρότερο, αλλά και πάλι μεμονωμένα. Τη δεκαετία του 1990 υπήρχαν κρούσματα αναίτιας αντιπαλότητας, όμως ο σεβασμός στον αντίπαλο ήταν μία σταθερά. Όπως η καζούρα, ο χαβαλές. Ναι και τα επεισόδια. Αλλά με μέτρο που λέει ο λόγος.
Τα τελευταία 15 χρόνια τα αρνητικά φαινόμενα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, χωρίς προφανή ποδοσφαιρικό λόγο. Τουλάχιστον όχι στα μάτια μου. Με αποτέλεσμα σήμερα να παρατηρούμε κάτι που δεν υπήρχε ποτέ ξανά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μίσος και οργή. Απωθημένα και εκδίκηση. Χυδαίες εκφράσεις δημόσια για ένα πέναλτι, ένα οφσάιντ, μία φάση. Και μάλιστα για μέρες ολόκληρες.
Σόρρυ, αλλά παλιά δεν υπήρχε αυτή η εικόνα. Αυτό το κατόρθωμα είναι της εποχής μας και μόνο. Δεν το κληρονομήσαμε, το δημιουργήσαμε και το λουζόμαστε. Άνθρωποι 45 ετών με οικογένειες, περιμένουν να γίνει μία "περίεργη" φάση για να την πουν ΔΗΜΟΣΙΑ ο ένας στον άλλον. Υιοθετούν άκριτα τα επιχειρήματα της ΠΑΕ που υποστηρίζουν λες και τους κόβει μεροκάματα ή ακόμη χειρότερα, λες και έχει πάντα δίκιο. Κλείνω εδώ την παρένθεση και επιστρέφω στο πραγματικό ποδόσφαιρο.
Η ΚΙΝΗΣΗ "ΜΑΤ" ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΚΟ
Η πρόκριση της Ρεάλ είχε φανεί από το... Λονδίνο. Το βράδυ της ρεβάνς των Ιταλών με την Τότεναμ. Δεν πέρασε η καλύτερη ομάδα. Πέρασε η πιο τυχερή και η πιο έμπειρη. Αν η Ρεάλ κληρωνόταν με την Τότεναμ, μόνο εύκολο έργο δεν θα είχε. Θα μου πείτε αυτό είναι εκτίμηση. Ναι προφανώς. Ασφαλής όμως. Η φρεσκάδα της Τότεναμ είναι το μόνο στοιχείο που μπορεί να αποδιοργανώσει τη συμπαγή, ποιοτική, έμπειρη Ρεάλ. Όπως την έκανε...άλογο στο Γουέμπλεϊ στη φάση των ομίλων, σε τελείως διαφορετικής σημασίας παιχνίδι.
Η Γιούβε δεν είναι Ρεάλ. Αγωνιστικά εννοώ. Η Βασίλισσα μπορεί να επιβάλλει το ρυθμό της κόντρα σε αργές ομάδες. Να τους αφήσει τη μπάλα και να τους χτυπήσει στην αντεπίθεση. Να παίξει με το μυαλό και την κούραση τους, όσο θα περνούν τα λεπτά. Ο Αλέγκρι ήταν άτυχος διότι δεν είχε τον Πιάνιτς, σε ένα πολύ κρίσιμο ματς, που τον χρειαζόταν για τον έλεγχο του τρανζίσιον. Ο Μάντζουκιτς μάλλον δεν άντεχε 90' και ξεκίνησε από τον πάγκο. Η Γιουβέντους χωρίς αυτούς τους δύο έπρεπε να αμυνθεί σωστά και να πάει το ματς στο 0-0, 1-0.
Έφαγε το γκολ στο 3' και μετά δεν είχε αυτήν την επιλογή. Ο Ιταλός τεχνικός έκανε ένα βασικό λάθος. Πίστεψε ότι τα τρεξίματα του Μπετανκούρ και η αψάδα του θα έσβηναν το κενό του Πιάνιτς. Δηλαδή θα έχανε σε δημιουργία, αλλά δεν θα άφηνε και τον αντίπαλο να κάνει το παιχνίδι του.
Γι’ αυτό ο Ζιντάν έχρισε βασικό τον Ίσκο. Παίκτης που δεν τα έχει βρει με το Γάλλο προπονητή, γκρινιάζει που δεν παίζει συνέχεια βασικός, ωστόσο ο Ζιζού δεν είναι κομπλεξικός και ξέρει πότε να τον ρίξει στη μάχη. Στο Τορίνο η Ρεάλ χρειαζόταν ηρεμία στην κυκλοφορία της μπάλας, λίγα λάθη, πάσες ακριβείας και έναν παίκτη να αλλάζει πτέρυγες με άνεση και να ανακατεύει τη μεσαία γραμμή των Ιταλών. Όχι Μπέιλ, όχι Ασένσιο, μόνο Ίσκο.
Ο ΖΙΝΤΑΝ ΝΑ ΡΙΖΩΣΕΙ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ
Στη Μαδρίτη από χθες λένε πως πηγαίνουν για το 13ο και τρίτο στη σειρά. Εγώ λέω πως πρέπει να κρατήσουν τον Ζιντάν και του χρόνου να μην τον κρίνουν ματς με ματς και να του πάρουν τους παίκτες που θέλει για να κρατήσει τη Βασίλισσα ψηλά. Δε γίνεται η Μπαρτσελόνα να παίρνει Κοουτίνιο και όποιον θέλει και η Ρεάλ να μην ανανεώνει το στόλο. Δε γίνεται η Ατλέτικο να φέρνει πίσω τον Ντιέγκο Κόστα και η Ρεάλ να παίζει ακόμη με φορ τον Μπενζεμά σε αυτήν την κατάσταση. Ναι τον στήριξε ο Ζιντάν, άφησε τον Μοράτα για άλλες πολιτείες, θέλει όμως 2-3 δυνατές κινήσεις.
Ο Ζιντάν πρέπει να μείνει για καιρό και η Ρεάλ θα παίρνει κάθε χρόνο και κάτι. Σήμερα πήρε την εκτίμηση όλων για το πλάνο, την προετοιμασία της, την τακτική και την εφαρμογή στο γήπεδο.
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΝΕΟΣ Ο ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ
Για τον Κριστιάνο τα έχουμε γράψει στο παρελθόν. Δεν έχει κανένα νόημα η σύγκριση με τον Μέσι και κακώς γίνεται. Άσε δε που μιλάμε για άλλο στυλ παικτών. Ο Μέσι δεν πηδάει... στο Θεό, ούτε έχει γκολ με κεφαλιές λες και κάνει πλασέ. Ο Ρονάλντο δεν έχει τόσο μαγική ντρίμπλα και πάσα, ούτε μοιράζει το παιχνίδι όπως ο Αργεντινός. Και;
Τους θέλουμε και τους δύο, τους αγαπάμε και τους δύο, μακάρι να παίζουν ως τα 40 τους και να τους απολαμβάνουμε. Ο Κριστιάνο είναι 33 ετών, δείχνει απίστευτα fit, αν κάποιος δεν τον ήξερε θα έλεγε πως είναι το πολύ 27-28, σκοράρει με κάθε τρόπο, δεν τον προλαβαίνεις σε ανοικτό γήπεδο και έχει όση δύναμη πρέπει για να σε νικήσει σε άλμα.
Ο χαρακτήρας του ή πιο σωστά το στυλ του δεν αρέσει σε πολλούς. Λογικό. Και εμένα δε μου αρέσει πολύ. Αλλά δε με θέλει για φίλο ο Πορτογάλος. Οπότε χαλάλι. Ας κάνει τέτοια μαγικά στο γήπεδο και ας μη μου κάνει friend request στο Facebook. Θα το αντέξω...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
