Όχι, δε με έχει πιάσει το mood των ημερών, όπου ως την Ανάσταση, επικρατεί στις ψυχές των Χριστιανών, θλίψη, περισυλλογή και ίσως με υποτονικότητα να κινούμαστε ως την Κυριακή του Πάσχα.

Απογοήτευση με έχει πιάσει με αυτά που βλέπω αυτή την εβδομάδα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Απογοήτευση γιατί ποτέ δεν πρόκειται να χαρούμε ξανά το ποδόσφαιρο στα μέρη μας, όπως πραγματικά θα μας άξιζε, αν είχαμε διαφορετικά μυαλά. Την Τρίτη στο Περιστέρι, Ατρόμητος και ΑΕΚ αναμετρήθηκαν σε κρίσιμη ρεβάνς ημιτελικού κυπέλλου, μπροστά σε άδειες εξέδρες.

Στο «τσακ» μάλιστα είχαμε και περιγραφή του ματς, διότι μέσα σε όλα, υπήρχε και απεργία που τελικά έσπασε ώρες πριν τη σέντρα. Την Τετάρτη στο «Καραϊσκάκης», ο ΠΑΟΚ δεν κατέβηκε και το ματς με τον Ολυμπιακό δεν έγινε ποτέ. Τις ίδιες ημέρες είχαμε ημιτελικούς ΤσάμπιονςΛιγκ. Με τις γνωστές λαμπερές εικόνες.

Την Πέμπτη ένα χωριό, το Βιλαρεάλ, είχε γιορτή, καθώς υποδέχθηκε την ιστορικότερη ομάδα του πλανήτη, τη Λίβερπουλ, σε ημιτελικό Γιουρόπα Λιγκ. Ένα χωριό με όλη τη σημασία της λέξης. Δε μένεις εκεί ούτε εβδομάδα, χωρίς να κόψεις τις φλέβες σου. 50 χιλιάδες κάτοικοι, το γήπεδο 25 χιλιάδων, γεμάτο, γιορτινό, με παλμό χωρίς ακρότητες. Φανταστική εικόνα, διαφήμιση του σπορ και της διοργάνωσης. Τις τρεις αυτές διοργανώσεις τις έχει το ίδιο κανάλι. Ο ΟΤΕ TV. Λυπάμαι τον άνθρωπο που θα πρέπει να κάνει το τρέιλερ των τελικών. Θα παρανοήσει. Από τη μία θα έχει εκατομμύρια πλάνα για να φτιάξει ένα εντυπωσιακό teaser 30’’, θα γουστάρει τη δουλειά του και θα κάνει θαύματα με τέτοιο υλικό.

Και από την άλλη ο ίδιος άνθρωπος θα πρέπει να…γεννήσει εικόνες για να ετοιμάσει κάτι αξιοπρεπές που να τραβήξει κόσμο να δει το ματς. Ο ένας ημιτελικός δεν έγινε και ο άλλος έγινε σε άδειο γήπεδο. Χαιρετίσματα.

Τι να συγκρίνεις και τι να σχολιάσεις; Και κυρίως, τι να περιμένεις, όταν τα κανάλια σκέφτονται το καλό του προϊόντος, περισσότερο από τις ομάδες. Όχι από όλες, από τις περισσότερες.

NOVA και OTETV πληρώνουν αδρά για πρωτάθλημα και Κύπελλο αντιστοίχως. Και ζητούν το μίνιμουμ. Να γίνονται οι αγώνες με κόσμο στις εξέδρες και να τελειώνουν. Τι πιο φυσιολογικό; Στη σημερινή Ελλάδα, ακόμη και αυτά μοιάζουν απίστευτα δύσκολα. Ακατόρθωτα. Έχω βαρεθεί να γράφουμε αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι πρέπει να αλλάξει, αφήστε δε που δεν συμφωνούμε κιόλας. Ο καθένας βλέπει τα πράγματα από τη δική του σκοπιά.

Όταν θα καταλάβουμε όλοι, πως ένα χωριό των 50 χιλιάδων κατοίκων διαπρέπει εντός και εκτός συνόρων (το Βιλαρεάλ) και πως μία ουκρανική ομάδα, σε μάλλον μέτριο πρωτάθλημα και εν μέσω πολέμου καταφέρνει να φτάσει τόσο ψηλά στο Γιουρόπα Λιγκ (η Σαχτάρ), τότε ίσως δούμε άσπρη μέρα.

Μέχρι τότε ας μείνουμε να απολαμβάνουμε το θέαμα από το εξωτερικό και να βρίζουμε για αυτό που ζούμε στη χώρα μας. Μαζόχες είμαστε και μαζόχες θα παραμείνουμε. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά. Ας μη γίνουμε ΠριμέραΝτιβιζιόν και ΠρέμιερΛιγκ. Κανονικοί άνθρωποι με κανονικό πρωτάθλημα, γίνεται;

Πλέι-οφ όπως της Κύπρου

Παρεμπιπτόντως, μήπως πρέπει κάποια στιγμή να δούμε το σύστημα που εφαρμόζεται στην Κύπρο και να το πάρουμε και εμείς, με κάποιες παραλλαγές ενδεχομένως; Εκεί κάνουν πλέι-οφ, όμως είναι μέσα και ο πρώτος. Με τη βαθμολογία που έχει αποκτήσει κανονικά από την κανονική περίοδο. Δε χάνει δηλαδή τα αβαντάζ του ο πρώτος. Αλλά δεν κάθεται και αραχτός. Το πιο ενδιαφέρον στην Ελλάδα, θα ήταν πρωτάθλημα 14 ομάδων, οι 6 πρώτοι πλέι-οφ για τον τίτλο και την Ευρώπη και οι 6 επόμενοι πλέι-άουτ για παραμονή στην κατηγορία, με έναν χαμένο.

Ο 13 και ο 14 υποβιβάζονται από την κανονική περίοδο. Έτσι δε θα έχουμε αδιάφορα ματς, καθώς ο 7και ο 8θα κοντράρουν τους πρώτους, γιατί δε θέλουν να μπλέξουν με τα πλει-άουτ και θα κυνηγήσουν βαθμούς να πάνε 6. Πιστεύω πως σταδιακά θα προκύψει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και περισσότερος ανταγωνισμός. Μπορεί και όχι, αλλά ας δοκιμάσουμε κάτι.

Υ.Γ.: Η έλλειψη σπουδαίων προπονητών στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Άκουγα την απολαυστική συνέντευξη του Γιώργου Μπαρτζώκα στον Παντελή Διαμαντόπουλο και στον Γιάννη Φιλέρη στο ραδιόφωνο του sport24, στους 103,3 και πραγματικά καμάρωνα. Που έχουμε τόσο καταρτισμένους προπονητές στο μπάσκετ, που μιλάνε σωστά ελληνικά, που διαπρέπουν στο εξωτερικό κτλ. Μπαρτζώκας και Ιτούδης στο F4 εφέτος. Κατσικάρης, Σφαιρόπουλος, Γιαννάκης, Πεδουλάκης και πόσοι ακόμη ανεβάζουν επίπεδο το άθλημα, μαζί φυσικά με Ίβκοβιτς, Ομπράντοβιτς, Μπλατ και τόσους ακόμη που έχουν περάσει από τα λημέρια μας.

Σπουδαίοι προπονητές, καλές ομάδες. Μέτριοι προπονητές, κακές ομάδες. Δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά όσο τις αναζητείς, τόσο θα απομακρύνεσαι από το στόχο σου…