Πότε θα δούμε μία ομάδα σαν τη Σαχτάρ στην Ελλάδα; Να παίζει κανονικό ποδόσφαιρο, με αυτοματισμούς, με επιθετική φιλοσοφία, με έφεση στη δημιουργία φάσεων και όλα αυτά με διάρκεια και συνέπεια.

Όχι φωτοβολίδες. Πότε θα δούμε στην Ελλάδα μία ομάδα να κρατάει 12 χρόνια τον προπονητή της, όπως οι Ουκρανοί τον Μιρτσέα Λουτσέσκου; Και τελικά όταν αλλάζει σελίδα να πηγαίνει με τη λογική του ρόστερ και όχι μόνο με τη λογική του υποψήφιου διαδόχου;

Το πρότζεκτ Σαχτάρ μας αρέσει πολύ. Πάντα μας τραβούσε το μάτι, γιατί η λογική του ιδιοκτήτη Αχμέντοφ και των συνεργατών του ήταν η εξής: Πρώτα να χαρόμαστε το ποδόσφαιρο εμείς και μετά να παίρνουμε τα αποτελέσματα και τους τίτλους. Να πηγαίνεις στο γήπεδο και να φεύγεις γεμάτος.

Όποιος είδε το 2-1 επί της Ρόμα καταλαβαίνει τι εννοώ. Το τελικό σκορ κολακεύει τους Ιταλούς που άνετα θα μπορούσαν να έχουν ηττηθεί με 3-1 και 4-1. Τους κράτησε ζωντανούς στην πρόκριση ο τερματοφύλακας Άλισον. Η Σαχτάρ μετά από διακοπή δύο μηνών, έκανε φύλλο και φτερό την άμυνα της Ρόμα, της τρίτης στην Ιταλία αυτή τη στιγμή και φυσικά μίας ομάδας με πιο ποιοτικό ρόστερ. Και μάλιστα με ημίχρονο 0-1 χάρη στο γκολ του φοβερού και τρομερού Ουντέρ.

Οι Ουκρανοί του Φονσέκα δεν άλλαξαν τίποτα στο πλάνο τους. Τίποτα. Όπως έπαιξαν από το πρώτο λεπτό, έτσι συνέχισαν ως το 90’. Με κάθετες πάσες, με overlap των πλάγιων μπακ, ειδικά του Ισμαίλι, με κινήσεις χωρίς τη μπάλα, με τη "φονική" τετράδα των Μάρλος, Μπερνάρδ, Τάιζον, Φερέιρα σε φουλ φόρμα. Με τον Φρεδ να κόβει και να ράβει. Η Σαχτάρ στο ματς έτρεξε λιγότερο από τη Ρόμα. Δε χρειαζόταν να τρέξει πολύ. Είχε σωστές αποστάσεις, χημεία, αυτοματισμούς, δηλαδή δουλειά του προπονητή και πίστη στο πλάνο. Οι πολλοί Βραζιλιάνοι που μιλούν την ίδια γλώσσα με τον τεχνικό Πάουλο Φονσέκα, η συνταγή των λίγων και στοχευμένων μεταγραφών, η ηρεμία στην ανάπτυξη, είναι στοιχεία που φέρνουν ένα ελκυστικό αποτέλεσμα.

Αφήστε στην άκρη για λίγο τα αποτελέσματα. Μιλάμε για το ουκρανικό πρωτάθλημα. Δηλαδή, επίπεδο σαν το δικό μας. Και όμως ευδοκιμεί ένα πρότζεκτ που έχει ως βασικό άξονα "να φτιάξουμε κανονική ομάδα με αρχές που σέβονται το άθλημα".

Θα πληρώνατε εισιτήριο να δείτε τη Σαχτάρ ή τη Γιουνάιτεντ του ανεκδιήγητου Μουρίνιο; Ή την Ατλέτικο που για να κυκλοφορήσει τη μπάλα όπως η Σαχτάρ, πρέπει να κάνουν προσευχές οι παίκτες της; Σας παρακαλώ.

Η ουκρανική ομάδα κεντάει, σε κάθε επίθεση είσαι έτοιμος να σηκωθείς από τη θέση σου, βγάζει 5-6 παίκτες σε θέση για γκολ. Η Γιουνάιτεντ κοροϊδεύει τον κόσμο. Ο προπονητής της δηλαδή. Άμυνα, καταστροφή, ξυλίκι, λίγες φάσεις, χασμουρητό και 0-0 που είναι επιτυχία, αφού στη ρεβάνς θα νικήσει με 1-0 και θα περάσει στους 8. Ότι θέλει ο καθένας.

Εισιτήριο που θα πληρώνατε; Στη Σαχτάρ ή στην Ατλέτικο; Δικά σας τα χρήματα, ότι θέλετε τα κάνετε.

Κάποια στιγμή στα μεγάλα ελληνικά κλαμπ πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα η Σαχτάρ. Γιατί μπορεί να έχει ένα συγκεκριμένο ταβάνι στην Ευρώπη, προφανώς δε μπορεί να κατακτά τρόπαια με τη συχνότητα της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, αλλά η ποδοσφαιρική της προσέγγιση, φέρνει κόσμο στο γήπεδο, θαυμαστές εκτός της χώρας της και μοιραία, τρόπαια και έσοδα.

Παίκτης σαν τον Τάιζον στην Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχει. Αλλά πέραν των μονάδων, το σύνολο αποδίδει τέλεια, ο καθένας με το ρόλο του. Δουλειά, γνώση, υπομονή, χρήμα, σκάουτινγκ, αποτέλεσμα.

Και εμείς εδώ ασχολούμαστε με το ποιος σφυρίζει την Κυριακή, πόσο καλή επικοινωνιακή πολιτική κάνουν οι ΠΑΕ, ποιος είναι άσος στο νταραβέρι και ένα σωρό κουταμάρες. Και όταν πάμε στην ουσία, στο ποδόσφαιρο, στη λογική των επιλογών, αρχίζει το καλαμπαλίκι. Και αν διαφωνούμε με το άρθρο, περιμένουμε να αποκλειστεί η κάθε Σαχτάρ για να γράψουμε την εξυπνάδα μας. Γνώση μηδέν, εξυπνάδα άφθονη.

Photo credits: AP Photo/Efrem Lukatsky