Στη χώρα μας συνηθίζεται όταν σκάει ένα γεγονός-βόμβα, πρώτα να γίνεται ο κακός χαμός και μετά να το διαχειριζόμαστε με τον τρόπο που απαιτεί η περίσταση. Όχι πάντα με επιτυχία.

Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, έγινε το…σώσε, έγραψε και είπε ο κάθε σχετικός και άσχετος τη γνώμη του –χωρίς να τη ζητήσει κανείς από τους περισσότερους, αλλά ας μην κολλάμε σε λεπτομέρειες-βγήκαν οι κατήγοροι με τα γουνάκια στους ώμους, εννοείται πως αυξήθηκαν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του Γιάννη και αφού «πλακωθήκαμε» και ξεθυμάναμε, τελικά πρέπει να δούμε την πραγματικότητα.

Η οποία λέει πως κωλόπαιδο να είναι ο Γιάννης και ψεύτης ή το καλύτερο παιδί και τραυματίας, η Εθνική μας θα κατέβει στο Ευρωμπάσκετ χωρίς αυτόν. Τελεία. Τα υπόλοιπα δεν εχουν σημασία. Ούτε πόσο ήθελε να παίξει, ούτε πόσο του στοίχισε, ούτε αν κοιτάζει την πάρτη του και τα χρήματα.

Και εκεί έρχεται το πιο ουσιώδες για εμένα. Ναι, προφανώς αγωνιστικά χάνουμε ένα υπερ-όπλο στο «1vs1», ναι αλλάζει ο σχεδιασμός την τελευταία στιγμή. αλλά ταυτόχρονα εγώ βλέπω και ένα δώρο. Την αποφόρτιση όλων των διεθνών από την πίεση του μεταλλίου. Κανένα άγχος δεν πρέπει να έχει η ομάδα και ο Μίσσας, μετά τις τελευταίες εξελίξεις.

Διότι δε γίνεται και να θεωρούμε τον Αντετοκούνμπο σταρ και ηγέτη και παράλληλα μετά την απώλεια του, να πιστεύουμε πως θα έχουμε τους ίδιους στόχους. Πρέπει να είσαι παλαβός για να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Ή άσχετος.

Αν καθίσεις λοιπόν και δεις την κατάσταση ρεαλιστικά, τότε αντιλαμβάνεσαι πως μέσα στα στραβά, υπάρχει και ένα θετικό, μία τύχη για την ομάδα. Πίεση μηδέν. Μηδέν όμως. Και όταν μία ομάδα με τέτοιο ταλέντο και εμπειρία κατεβαίνει χωρίς άγχος, τότε μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορεί μεν, δεν είναι φαβορί δε.

Στα δικά μου μάτια, η απουσία του Αντετοκούνμπο δεν είναι προς…θάνατον. Χωρίς να το παίξω ειδικός στο άθλημα, νομίζω ότι υπάρχει η μαγιά, η εμπειρία και ο εγωισμός για να παίξουμε κανονικό μπάσκετ, με αρχή, μέση και τέλος. Δεν είμαι σίγουρος πως με τον Γιάννη θα είχαμε τις ίδιες δομές και κυρίως την ίδια ομαδικότητα που προφανώς θα αναζητηθεί τώρα.

Αυτά θα φανούν στο γήπεδο. Το στοίχημα για άλλη μια φορά χάθηκε για τον Έλληνα φίλαθλο. Πέσαμε να φάμε τον Γιάννη, τον Βασιλακόπουλο, ο ένας τον άλλον, χωρίς σαφή πληροφόρηση και με μοναδικό στόχο, να πούμε την παρόλα μας και να φανούμε γνώστες του αντικειμένου. «Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο και να μην πούμε ΕΜΕΙΣ την άποψη μας»; Εγωπάθεια και ασχετοσύνη, αυτή η μάστιγα.

Το ελπιδοφόρο της όλης υπόθεσης, είναι πως μία μικρή μερίδα των ΜΜΕ και ένα υγιές κομμάτι φιλάθλων, προσεγγίζει την απρόσμενη και δυσάρεστη εξέλιξη με τον τρόπο που αρμόζει στην περίσταση. Με σεβασμό. Πάλι καλά

ΥΓ Αυτό που δεν κατάλαβα στους επικριτές του Γιάννη, είναι το γιατί του την πέφτουν με την… κατηγορία πως έχει τουπέ. Αυτό από πού προκύπτει; Μπορείς να τον πεις ψεύτη αν έτσι νομίζεις, παίκτη που δεν κάνει τη διαφορά, φιλοχρήματο, φοβιτσιάρη, ότι θέλεις. Τουπέ; Το μόνο που δεν έχει. Και τι σημασία έχει κιόλας;

ΥΓ 2 Και αυτό που δεν κατάλαβα στους υπερασπιστές του Γιάννη. Τι σημαίνει ότι σωστά το ανακοίνωσε μόνος του, καθώς δεν θα παρερμηνευόταν η δήλωση του; Κάτι που ουσιαστικά είπε και εκείνος τις προάλλες στο ΟΑΚΑ. Πώς μπορεί να παρερμηνευτεί η δήλωση «είναι τραυματίας και θα χάσει το Ευρωμπάσκετ»; Θα το έλεγε στα…κινέζικα η ΕΟΚ; Θα έλεγε ψέμματα; Ο Γιάννης το ξέρει πως έκανε λάθος διαχείριση της κατάστασης και φάνηκε από το πόσο άβολα ένιωθε όταν έκανε δηλώσεις στις κάμερες. Αυτό πάντως δεν αναιρεί την αγάπη του και την αφοσίωση του για την ομάδα και φυσικά την αξία του.

ΥΓ 3 Τέλος το πιο σοβαρό. Ο υπαινιγμός πως «δεν είναι τραυματίας» με ξεπερνάει. Μου φαίνεται αδιανόητο. Αν είναι ψεύτης τότε δεν πρέπει να κληθεί ποτέ ξανά στην Εθνική. Τελεία. Εγώ όμως δε δέχομαι με τίποτα ότι το παιδί λέει ψέμματα. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος.