Σε συνέχεια όμως προηγούμενου άρθρου που αφορούσε τις διαφορές μεταξύ Μουρίνιο και Γκουαρδιόλα, η πρωτοπόρος της Πριμέρα Ντιβιζιόν, είναι μακράν η πιο βαρετή (από πλευράς θεάματος) ομάδα στον πλανήτη. Μα στον πλανήτη. Όποιος δεν είναι οπαδός των «ροχιμπλάνκος» και αντέχει να δει ολόκληρο 90λεπτο της ομάδας του Σιμεόνε, τότε αντέχει τα πάντα στη ζωή.

Όπως είδα στα σχόλια σας με τον Μουρίνιο, μου ασκήσατε μεγάλη κριτική γιατί «πείραξα» το Μύθο Ζοσέ. Κάτι αντίστοιχο περιμένω και τώρα, γιατί προφανώς πιστεύετε πως απαξιώνω προπονητές και ομάδες με ιστορία και επιτυχία. Λάθος. Σέβομαι απίστευτα όποιον έχει προσφέρει στο άθλημα με ιδέες, δουλειά, προσπάθεια και τελικά αποτέλεσμα. Εκείνον που δε χρειάζεται τις πλάτες άλλου για να φτάσει στο στόχο του. Ο Μουρίνιο σίγουρα ανήκει στους λίγους εκλεκτούς, που φτιάχνουν μόνοι τους τη μοίρα τους. Γι΄ αυτό και η τωρινή του αποτυχία στην Τσέλσι, ανήκει σε τεράστιο βαθμό στον ίδιον και στην έλλειψη ιδεών και σωστής προσέγγισης του αθλήματος που απογείωσε με τις επιτυχίες και την εξυπνάδα του. Ευχαριστώ θερμά όσους κάνατε τον κόπο να γράψετε ένα σχόλιο στο άρθρο, λίγοι πάντως είχατε ακλόνητα ποδοσφαιρικά επιχειρήματα. Οι περισσότεροι κινηθήκατε στον αστερισμό του συναισθήματος και του τσιτάτου «Ζοσέ ψυχάρα, για πάντα προπονητάρα».

Επιστρέφω στην Ατλέτικο. Όχι απλώς δεν απαξιώνω την ισπανική ομάδα που αθόρυβα, αλλά μεθοδικά σκαρφάλωσε στην κορυφή της Λίγκας και πέρασε με άνεση στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά αντιθέτως την αποθεώνω. Με τέτοιο αντι-ποδόσφαιρο, είναι πολύ δύσκολο να φτάνεις τόσο ψηλά, έστω και στου δρόμου τα μισά. Και αυτό συνιστά επιτυχία για τον Σιμεόνε και τους παίκτες του, οι οποίοι υπακούουν απόλυτα στις οδηγίες του οξυδερκή τεχνικού. Η σημερινή Ατλέτικο είναι η μετεξέλιξη της Τσέλσι του Μουρίνιο. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρυσι που πήρε τον τίτλο ο Πορτογάλος στην Πρέμιερ Λιγκ, χρειάστηκε τρεις παίκτες από την Ατλέτικο. Κουρτουά, Φιλίπε Λουίς και Ντιέγο Κόστα. Ο δεύτερος δεν προσέφερε, όμως οι έτεροι δυο πρωταγωνίστησαν στην κούρσα τίτλου των «μπλε».

Η Ατλέτικο έγινε…μανούλα (που λέει και ο Αλέφαντος των 77 Ιανουαρίων) στο να καταστρέφει κάθε επίθεση του αντιπάλου, να μην δέχεται φάσεις σε σημείο να μην χρειάζεται να κάνει…ντους ο τερματοφύλακας Όμπλακ μετά τη λήξη του ματς. Ζήτημα να ακουμπάει τη μπάλα με τα χέρια, πάνω από 1-2 φορές σε απόκρουση ο Σλοβένος τερματοφύλακας. Και παράλληλα μπροστά παίζει έξυπνα το τρανζίσιον, βγάζει υπεραριθμίες στην επίθεση, έχει ταχύτητα και γκολ με τον εκπληκτικό Γριεζμάν, κίνηση στο χώρο υποδειγματική από τον Βιέτο, βρίσκει αρκετά τέρματα από στημένες μπάλες. Ειδικά στον τελευταίο τομέα, μοιάζει ασυναγώνιστη. Και φτάνει στις νίκες χωρίς να παίρνει γκολ από τους δύο κλασικούς φορ. Τον Τόρες και τον Τζάκσον. Επίτευγμα της ομαδικότητας.

Συμπέρασμα; Σφιχτή άμυνα, πρέσινγκ χωρίς ανάσα για 70 λεπτά, μαρκαρίσματα σε φουλ ένταση, ποιότητα μεσοεπιθετικά, φέρνουν αποτελέσματα. Μπορεί να φέρουν και τίτλους. Αυτό θα φανεί στην πορεία. Πάντως με πολύ μικρότερο μπάτζετ από Ρεάλ, Μπάρτσα, το ότι αρκετοί την βλέπουν (και τη θέλουν) φαβορί, κάτι λέει.

Και με το θέαμα τι γίνεται; Τίποτα. Και ουδείς νοιάζεται στο Βιθέντε Καλδερόν για το συγκεκριμένο ζήτημα. Όσοι πιστοί γεμίζουν το γήπεδο, το κάνουν απόλυτα συνειδητά. Ξέρουν πως δεν μπορούν να παίξουν το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα, γνωρίζουν πως δεν έχουν Ρονάλντο, Μπενζεμά, Μπέιλ, αλλά γι’ αυτό γουστάρουν ακόμη περισσότερο την κατάθεση ψυχής των κομάντο του Σιμεόνε. Ο Αργεντινός έχει σχέδιο, παίρνει το 100% από όλους τους παίκτες που ρίχνει στο χορτάρι, βγάζει λαγούς από το καπέλο, όπως την Κυριακή με τον πιτσιρικά Τόμας, που πέτυχε το γκολ της νίκης κόντρα στη Λεβάντε και παρά το γεγονός πως δεν διάγει την καλύτερη της περίοδο η ομάδα του, αντί να υποχωρεί στη βαθμολογία, εκείνη ανεβαίνει την ώρα που οι άλλες δύο γκελάρουν.

Διαρκείας θα έπαιρνα στη Μπαρτσελόνα και πιθανώς στη Σεβίλη. Αφιέρωμα θα έκανα στην Ατλέτικο.

ΥΓ Την ίδια στιγμή απορώ πραγματικά τι περίμενε τόσον καιρό η διοίκηση της Ρεάλ, από τον Ράφα Μπενίτεθ. Για την ακρίβεια ουδείς κατάλαβε γιατί τον πήρε το καλοκαίρι, ενώ μπορεί να έχει στον πάγκο της όποιον θέλει. Εκτός αν ήθελε να παραδώσει τη Ρεάλ στον αγαπημένο του κλαμπ, Ζινεντίν Ζιντάν, στο όριο αγωνιστικής χρεοκοπίας, για να την αναγεννήσει ο 43χρονος Γάλλος και να πάρει όλα τα credit από τους οπαδούς. Δύσκολο και τραβηγμένο για τόσο μεγάλο σύλλογο να ρισκάρει έναν τίτλο για τέτοιο λόγο. Άρα κάποιοι έχουν χάσει το τρένο της εξέλιξης και εμπιστεύτηκαν τις τύχες της ομάδας στον πάλαι ποτέ διαβασμένο και έξυπνο τεχνικό. Σήμερα το 2015 ο Μπενίτεθ, δεν μπορεί να θεωρείται προπονητής αυτού του επιπέδου που χρειάζεται ένας κολοσσός όπως η Ρεάλ Μαδρίτης. Και ο Ζιντάν ρίσκο μοιάζει και μάλιστα μεγάλο. Όμως εδώ έχεις κάτι να ελπίζεις, να περιμένεις, να προσδοκάς. Τόσο καιρό τον ετοιμάζει το κλαμπ, με σεμινάρια, θέση στη δεύτερη ομάδα, επενδύει πάνω του χρόνο και χρήμα. Προκειμένου να γίνει ο δικός τους Γκουαρδιόλα, Λουίς Ενρίκε…Αυτό έχει ενδιαφέρον, έχει τζόγο. Η περίπτωση Μπενίτεθ, ήταν παρτίδα χαμένη από χέρι…