Και πώς να το χάσει η Ρεάλ;
Να πω την αμαρτία μου θα ήθελα να το πάρουν οι Άγγλοι. Το τρόπαιο του Champions League ντε. Έτσι για την αλλαγή. Όλο η ίδια ομάδα σε κάθε διοργάνωση, σε κάθε σπορ, κάπου με ενοχλεί. Ο Πάνος Βόγλης γράφει για τον τελικό Ρεάλ Μαδρίτης - Λίβερπουλ.
Θα ήθελα, αλλά δεν βλέπω το πως. Όσο πιο ουδέτερα και αντικειμενικά παρακολουθείς ένα γεγονός, τόσο πιο εύκολα μπορείς να δεις μία κατάσταση. Η Λίβερπουλ στα μάτια μου, έχει το πάθος, τη δίψα, την ποιότητα, εφέτος είναι βελτιωμένη σε όλους τους τομείς, αλλά δεν νομίζω πως έχει και τον τρόπο για να φτάσει στην υπέρβαση.
Να ρίξει τη Βασίλισσα από το θρόνο της. Για να το πετύχεις αυτό δεν πρέπει μόνο να το θες, πρέπει να μπορείς να το κάνεις. Η Λίβερπουλ (όχι ως μέγεθος) είναι μία (εφετινή) Ζαλγκίρις. Κανείς δεν την περίμενε να φτάσει τόσο μακριά, όλοι απόλαυσαν το αλέγκρο παιχνίδι της και πολλοί θα ήθελαν να τη δουν στην κορυφή. Οι τελικοί θέλουν τεχνογνωσία και ψήσιμο σε αυτό το επίπεδο. Πόσοι από τους παίκτες της Λίβερπουλ έχουν αγωνιστεί σε τελικό Champions League; Της Ρεάλ όλοι.
Η ΑΜΥΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΤΕΛΙΚΟΥΣ
Βέβαια δεν παραγνωρίζω τα προφανή: Μιλάμε για ένα ματς, όχι για σειρά αγώνων. Σε ένα παιχνίδι όλα γίνονται, ωστόσο και πάλι για να πάρεις το αποτέλεσμα που ζητάς, ειδικά σε μονό ματς, πρέπει να κυριαρχείς στον πιο βασικό τομέα. Στην άμυνα.
Οι τελικοί στην πλειοψηφία τους κρίνονται στην αμυντική επίδοση. Εκεί η Λίβερπουλ υστερεί σημαντικά έναντι της Ρεάλ. Και μην κοιτάζετε μόνο τους αριθμούς. Εκεί θα διαπιστώσετε ότι η Λίβερπουλ έχει δεχθεί δύο λιγότερα σε σχέση με την αντίπαλο της το βράδυ του Σαββάτου. Δείτε λίγο τη συνολική εικόνα και αίσθηση που σου αφήνουν οι δύο ομάδες. Σας πείθει περισσότερο αμυντικά η αγγλική ομάδα, από τη νυν πρωταθλήτρια Ευρώπης; Δε νομίζω.
Η επίθεση σε έναν τελικό περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη και οι παραδοσιακά επιθετικές ομάδες όταν φτάσουν ένα βήμα πριν το τρόπαιο, αγχώνονται, ζορίζονται, δεν βγάζουν εύκολα τους αυτοματισμούς που μας έχουν συνηθίσει. Η επιθετική λειτουργία τους γίνεται όπλο, όταν θωρακίσουν τα μετόπισθεν. Η Ρεάλ στα δύο τελευταία Champions League που κατέκτησε είχε ως κυρίαρχο στοιχείο την άμυνα της. Τον εντυπωσιακό Κέιλορ Νάβας, την αψάδα και εμπειρία του Ράμος, το τρέξιμο και χαμαλίκι του Καζεμίρο, τη θυσία του Μόντριτς, τη δυνατότητα να κρατάνε τον αντίπαλο μακριά από τα καρέ τους. Όχι για 90 λεπτά προφανώς. Αλλά για τόσο όσο χρειάζεται ώστε να μην χάνουν το ματς.
ΤΑ 40 ΓΚΟΛ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
Οι «κόκκινοι» έδειξαν αξιοθαύμαστη παραγωγικότητα. Τα 40 γκολ σε 189 προσπάθειες, είναι εντυπωσιακός αριθμός. Αφ΄ενός είναι η πρώτη επίθεση της διοργάνωσης, αφ’ ετέρου τα πέτυχαν με 19 προσπάθειες λιγότερες από τη Ρέαλ που ακολουθεί. 30 σε 208 έχουν αντίστοιχα οι Μαδριλένοι. Λέει κάτι αυτό; Φυσικά. Σε ένα τουρνουά πολλά. Σε ένα ματς πιθανώς τίποτα.
ΜΑΡΣΕΛΟ, Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΤΗΣ ΡΕΑΛ
Η Ρεάλ επί Ζιντάν στα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια της και δη στους τελικούς, κατεβαίνει με έναν βασικό στόχο. Να μη δεχθεί γκολ, να μην ηττηθεί, να μην κυνηγάει στο σκορ. Στηρίζεται στην κυνικότητα της, στην απλότητα του παιχνιδιού της και φυσικά στον Μαρσέλο.
Ο Μαρσέλο είναι πιο επιδραστικός και σημαντικός στον τρόπο παιχνιδιού της Ρεάλ ακόμη και από τον Ρονάλντο. Δημιουργεί, απειλεί, απασχολεί παραπάνω παίκτες από το φυσιολογικό για αριστερό μπακ, βρίσκεται με κλειστά μάτια με τον Πορτογάλο σταρ. Δίνει στη Ρεάλ αυτό που πρέπει όταν κολλάει. Φαντασία και αποτέλεσμα. Από τα δικά του πόδια θα εξαρτηθούν πολλά.
ΠΑΙΚΤΗΣ - ΚΛΕΙΔΙ Ο ΦΙΡΜΙΝΟ
Από την άλλη πλευρά ένας ακόμη Βραζιλιάνος μπορεί να κάνει τη διαφορά. Από την απόδοση του Φιρμίνο θα κριθούν πολλά. Σκοράρει, πασάρει, τρέχει, δημιουργεί, μαρκάρει, κάνει τάκλινγκ, δε χάνει τη θέση του και έχει τρομερή αίσθηση του χώρου. Ο Σαλάχ τραβάει τα φώτα επάνω του, όμως ο Φιρμίνο είναι ο διακόπτης για να πάρει μπρος η ομάδα. Κάπου διάβαζα πως στην 130χρονη ιστορία του ποδοσφαίρου δεν έχει περάσει παίκτης με πάνω από 50 ευκαιρίες για γκολ, και συνάμα με πάνω από 60 τάκλινγκ!!!
Μπόνους τα πολλά γκολ και οι άφθονες ασίστ. Αντιλαμβάνεστε τι κάνει ο άνθρωπος; Τα πάντα και συμφέρει.
ΟΙ ΠΙΣΤΟΛΕΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ
Η Λίβερπουλ έχει τρεις πιστολέρο, αλλά δεν έχει πίσω αναχώματα. Η Ρεάλ έχει ένα σύνολο με καλύτερες τοποθετήσεις και αποστάσεις μέσα στο χορτάρι, με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται να τρέχουν τόσο πολύ οι χαφ και να ξεθεώνονται.
Η αγγλική ομάδα όπως και κόντρα στη Σεβίλλη προ διετίας, πάει με βαριά φανέλα, ειδικό βάρος, πάθος, εξαιρετική επιθετική λειτουργία, αλλά με το ίδιο πρόβλημα. Την ασυνέπεια στην άμυνα. Και ας έχει βοηθήσει πολύ ο Φαν Ντάικ σε αυτόν τον τομέα.
Οι τελικοί κρίνονται στις άμυνες. Αν κάνω λάθος στην εκτίμηση μου και δεν το πάρει η Ρεάλ, τότε θα έχουμε δει μαγικό σκορ και απίθανο ματς. Ας είναι. Στο κάτω-κάτω προσωπικά δεν είμαι με κανέναν. Οι Ισπανοί όμως έχουν τον τρόπο.