Λάζαρος όπως Αλεξανδρής

Η αλήθεια είναι πως όσα χρόνια και αν περάσουν κάποιες περιπτώσεις μεταγραφής ποδοσφαιριστών θα παρουσιάζουν τρανταχτές ομοιότητες. Από τον Αλεξανδρή του 1994 που έφυγε έχοντας κατακτήσει τρία πρωταθλήματα με την καλύτερη ΑΕΚ όλων των εποχών και πήγε στον Ολυμπιακό των «πέτρινων χρόνων», στον Χριστοδουλόπουλο του 2018. Που θα κάνει το ίδιο δρομολόγιο.

Ο Λάζαρος φεύγει ως πρωταθλητής και MVP της χρονιάς στην Ένωση, για να πάει στους ερυθρόλευκους που δεν δείχνουν να βρίσκονται στα καλύτερα τους. Ποδοσφαιρικά ίσως να μην έχει λογική η συγκεκριμένη κίνηση. Αφήνεις μία πρωταθλήτρια όταν αποτελείς βασικό της γρανάζι;

Ας εξηγήσουμε την επιλογή, χωρίς αφορισμούς και παρωπίδες, χωρίς να είμαστε υπέρ ή κατά της απόφασης του 32χρονου άσου.

ΗΘΕΛΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΙΜΕΝΕΘ

Καταρχάς προκύπτει κάτι ουσιώδες. Ο Λάζαρος δεν θεωρεί πως είναι βασικός (με όλη τη σημασία της λέξης) στην ΑΕΚ του Χιμένεθ. Ότι θα έπρεπε να ξεκινάει από εκείνον η ενδεκάδα. Αυτό είχε ενοχλήσει τον ποδοσφαιριστή, που έβλεπε να είναι αλλαγή του Μπακασέτα κάποιες φορές ή να αποτελεί την πρώτη αλλαγή του Ισπανού σε κρίσιμα παιχνίδια. Αν δει κανείς μόνο τους αριθμούς θα διαπιστώσει βέβαια πως ο Λάζαρος αγωνίστηκε σε 27 ματς πρωταθλήματος, ουδείς είχε περισσότερα από εκείνον. Αν όμως ανασύρετε παιχνίδια από τη μνήμη σας, θα θυμηθείτε αρκετά που είτε δεν ξεκίνησε, είτε δεν τελείωνε τα ματς. Κυρίως στην Ευρώπη και όχι τόσο στο πρωτάθλημα. Αποκορύφωμα τα παιχνίδια με τη Ντινάμο στο Κίεβο.

Ο παίκτης θεωρεί πως ο Χιμένεθ δεν τον αξιοποίησε στο έπακρον και ότι κατάφερε προέκυπτε από την ατομική του ποιότητα, όχι από δουλειά μέσα από σχέδιο και έμφαση στα χαρακτηριστικά του.

Και εντάξει. Είναι αυτός λόγος για να φύγει; Προφανώς όχι. Πάμε στο δια ταύτα.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΛΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Στο οικονομικό. Είναι σαφές πως η ΑΕΚ αναγέννησε την καριέρα του ποδοσφαιριστή και ακριβώς επειδή δεν τον πήρε στα πάνω του, το συμβόλαιο ήταν σχετικά χαμηλότερο της αξίας και της προσφοράς του. Το ήξεραν και οι δύο πλευρές αυτό. Εκεί βρήκε τη χαραμάδα ο Ολυμπιακός, που ήθελε να καταφέρει ένα χτύπημα στην ΑΕΚ και παράλληλα να πάρει έναν τοπ-κλας Έλληνα παίκτη. Η προσφορά του στον Λάζαρο, το 1 εκατομμύριο για δύο χρόνια συν κάποια μπόνους δεν γινόταν να καλυφθεί από την ΑΕΚ, η οποία είχε ξεκαθαρίσει πως δεν κάνει οικονομικές υπερβάσεις για κανέναν.

Εδώ η περίπτωση θυμίζει πιο πολύ Νικοπολίδη παρά Αλεξανδρή, καθώς αν θυμάστε το 2004 λίγους μήνες πριν λήξει το συμβόλαιο του (όχι ακόμη) πρωταθλητή Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό, η επαφή του με τον Ζάετς ήταν άκαρπη. Τους χώριζαν περίπου 200-250 χιλιάδες ευρώ ετησίως. Κάπου τόσα χωρίζουν και τώρα τις δύο πλευρές, αν ισχύουν τα ποσά που μαθαίνουμε. Το οικονομικό αποτελεί σοβαρό λόγο για έναν παίκτη στα 32 του. Πρόκειται για το τελευταίο καλό συμβόλαιο της καριέρας του και για εκείνον προκύπτει σε ένα εξαιρετικό τάιμινγκ.

ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ (ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ) ΑΕΚΤΣΗΔΩΝ

Ηθικό ζήτημα. Ουσιαστικά οι ΑΕΚτζήδες (οπαδοί και διοικούντες) αυτό που προσάπτουν στον Χριστοδουλόπουλο είναι θέμα ηθικής τάξεως. «Ρε φίλε σε πήραμε όταν ήσουν στα κάτω σου, με κακή πορεία στην Ιταλία, σε κάναμε να νιώσεις ξανά σημαντικός, έπαιξες, βοήθησες, πήραμε πρωτάθλημα, γιατί φεύγεις; Που θα βρεις καλύτερα; Εδώ έγινες μέλος μιας οικογένειας και εσύ πας στους απέναντι για τα χρήματα»;

Αυτό δεν του συγχωρούν και νομίζω δεν θα του το συγχωρήσουν ποτέ. Σίγουρα δεν τον βλέπουν σαν τον Αλεξανδρή, τον Μπάγεβιτς ή κάποιον άλλον, ωστόσο ο ιδιαίτερος ψυχισμός του ΑΕΚτζή δέχθηκε χτύπημα. Δεν ξέρω αν «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ», όπως λένε οι ίδιοι. Σίγουρα προσεγγίζουν διαφορετικά τέτοιες περιπτώσεις, καθώς βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα χρήματα. Κάτι που δεν κάνουν πλέον σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Έχουν εκπαιδευτεί διαφορετικά.

Ο,ΤΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΩΡΑΙΑ, ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕ ΠΟΝΟ

Στον επίλογο θα μπορούσα να ασχοληθώ με τα... μη αγωνιστικά. Δηλαδή με τις δηλώσεις για εκβιασμούς, για συμβόλαια σε ισχύ ή όχι, για τα δικαστήρια που λογικά έρχονται στη ζωή των δύο πλευρών. Ότι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο που λέει και το τραγούδι. Σωστό. Οι πληγωμένες καρδιές ξέρουν μόνο τι ισχύει.

Πάντως είναι κρίμα να χωρίσουν έτσι οι δύο πλευρές. Μας έδωσαν ωραίες ιστορίες εδώ και δύο χρόνια. Ειδικά σε εμάς τους ουδέτερους, πολύ διαφορετικές από εκείνες που περιμέναμε. Ο πιο ώριμος Λάζαρος εμφανίστηκε με τη φανέλα της ΑΕΚ. Τόσο ώριμος και επιτυχημένος που μας ανάγκασε όλους να φωνάξουμε στον Σκίμπε «καλά ρε άνθρωπε δε βλέπεις το παλικάρι; Κάλεσε τον στην Εθνική». Και τον κάλεσε. Επειδή δεν γινόταν διαφορετικά.

Ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΝΑ (ΛΕΛΟΓΙΣΜΕΝΟ) ΡΙΣΚΟ

Αν δει κανείς την πορεία του θα αντιληφθεί πως μερικές αποφάσεις δεν έχουν πάντα τη λογική σειρά που «θα έπρεπε». Το πως έφυγε από τον ΠΑΟΚ για να δοκιμαστεί στη Λίβερπουλ στα 20 του, χωρίς την άδεια του Δικεφάλου. Το γιατί επέλεξε τον Παναθηναϊκό και όχι τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2008, ενώ είχε πρόταση και από τους δύο. Και τελικά το πώς φεύγει από την Ένωση σήμερα, αποδεχόμενος προφανώς 10 χρόνια μετά την πρόταση της αγαπημένης του ομάδας. Ξέρει πως παίρνει ένα ρίσκο.

Μόνο που πλέον δεν είναι ρίσκο καριέρας, όπως τότε, αλλά ρίσκο υστεροφημίας. Αν του βγει θα τονώσει την αυτοπεποίθηση του. Αν δεν του βγει θα μπορούν οι πληγωμένοι να του τη λένε. Ως εκεί. Στην Ελλάδα του 2018 δεν ξέρω πόσο ασχολείται ο Λάζαρος με όλα αυτά. Και βέβαια πολύ περισσότερο, πόσο (πρέπει να) ασχολείται ολόκληρη πρωταθλήτρια Ελλάδας με έναν παίκτη.

ΥΓ Αυτό που ενοχλεί πιο πολύ τον Μελισσανίδη (και μεταξύ μας δεν θα του έκανε πρόταση ο "Τίγρης" γι’ αυτό το λόγο) ήταν πως ο παίκτης μίλησε με την αντίπαλη πλευρά πριν τελειώσει η σεζόν. Και ουσιαστικά είχε συμφωνήσει πολύ πριν κριθούν οι τίτλοι. Αυτό δεν του το συγχώρησε ο Μελισσανίδης και πιθανώς να προκάλεσε την οριστική ρήξη στις σχέσεις των δύο πλευρών.

ΥΓ 2 Αν ισχύει κάτι που μάθαμε, σύντομα έρχεται πολύ δυνατή είδηση που αφορά τον Παναθηναϊκό. Πολύ δυνατή. Απλώς να πω, άλλο τι θέλω να "χτίσω" και άλλο τι μπορώ να "χτίσω".