Μας έβαλε στη θέση μας
Η Κατερίνα Στεφανίδη ήρθε, άκουσε και απάντησε όπως (μας) πρέπει σε όλα. Δεν επιδιώκει να τη συμπαθούν, αντιθέτως δε μασάει τα λόγια της και ο Πάνος Βόγλης ταυτίζεται με εκείνην σε αυτόν τον τομέα.
Οι απαντήσεις και η στάση της Κατερίνας Στεφανίδη, πριν και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας εκφράζουν σε απόλυτο βαθμό. Ο χαρακτήρας του Γιαννιώτη μας συγκινεί, η νοοτροπία του μας εκπλήσσει ευχάριστα. Όμως η Στεφανίδη μας εκφράζει στο 100%, γιατί ούτε αυθόρμητα (όπως ο Γιαννιώτης), ούτε επιτηδευμένα (όπως άλλοι αθλητές κατά το παρελθόν) δεν προσπαθεί να συγκινήσει τον μέσο Έλληνα. Αν και ο Σπύρος μας άφησε άφωνους με την απόφαση του να μην αμφισβητήσει το χρυσό από τον συναθλητή του. Σπάνιο.
Η Στεφανίδη κρατάει αποστάσεις, κάνει πίσω και μιλάει αφοπλιστικά ειλικρινά και εν μέρει ωμά. Ασυνήθιστο για την Ελλάδα των «politically correct» δηλώσεων μετά από επιτυχίες. Τότε δηλαδή που ξεχνιούνται τα πάντα και κυριαρχεί το συναίσθημα της μεγάλης ευτυχίας και ικανοποίησης.
Η Στεφανίδη το ξέκοψε από πολλούς. «Μας θυμάστε κάθε 4 χρόνια», είπε στους δημοσιογράφους που για άλλη μια φορά, σκέφτηκαν να ρωτήσουν ό,τι προλάβουν και όχι ό,τι έχει αξία.
Το δημοσίευμα της «Αυγής», ήταν τόσο σημαντικό που έπρεπε να ερωτηθεί η κοπέλα με το χρυσό μετάλλιο, κατά την άφιξη της στο αεροδρόμιο; Όπως και η κουταμάρα της Ισινμπάγεβα; Για να πάρουμε την ατάκα; Λες και δε φτάνει από μόνη της η παρουσία της χρυσής Στεφανίδη μπροστά στα ΜΜΕ, για να είναι από μόνο του πιο σημαντικό γεγονός από οτιδήποτε άλλο.
Η Ολυμπιονίκης μας έβαλε στη θέση που μας ταιριάζει. Ουσιαστικά είπε «δε δικαιούστε να γράφετε και να λέτε τίποτα ως υπόδειξη, όταν μας θυμάστε κάθε 4 χρόνια». Έχει άδικο; Ποια Αυγή, ποιος Βόγλης, ποιος δεν ξέρω και εγώ τι, μπορεί να πει κάτι σε μία κοπέλα που έφερε την Ελλάδα σε αυτό το υψηλότατο σημείο, χωρίς τη βοήθεια του επίσημου κράτους που λέγεται Ελλάδα; Οι γονείς της, ο προπονητής της, ο χορηγός της, ναι, να πουν και να ακούσουν από εκείνη τα πάντα. Οι υπόλοιποι στην άκρη.
Δικαίως χαρήκαμε με την επιτυχία της, δικαίως κλάψαμε εκείνο το ξημέρωμα, όπως και με τα άλλα παιδιά, δικαίως κάποιοι ένιωσαν μία ψυχική ανάταση. Ως εκεί. Περήφανοι γιατί; Βοήθησε κανείς μας τη Στεφανίδη να φτάσει στην επιτυχία; Δε νομίζω. Και καλά έκανε και δεν έπεσε στην παγίδα του λαϊκισμού στις δηλώσεις, σε αυτήν την ΚΑΚΟΣΤΗΜΕΝΗ τελετή υποδοχής που φτιάχτηκε πρόχειρα στο «Ελ. Βενιζέλος».
Είπε όσα έπρεπε, ευχαρίστησε όσους έπρεπε και δε ζήτησε, ούτε ζητάει κάτι από όλους τους υπόλοιπους, που τη θυμούνται μόνο στις επιτυχίες.
Η Στεφανίδη δουλεύει επαγγελματικά λόγω διαμονής στις ΗΠΑ και συζύγου από τη συγκεκριμένη χώρα. Ο επαγγελματισμός δεν χωράει συναισθηματισμούς.
ΥΓ: Πραγματικά πόσο δύσκολο είναι να φτιαχτεί μία κανονική και σεμνή, αλλά σωστή τελετή υποδοχής; Τι μπάχαλο ήταν αυτό; Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται, πάντως τέτοιο χάλι, δεν επιτρέπεται. Μακάρι να μην το δούμε ξανά.