Μια χαρά και αρκετές τρομάρες
Ο Πάνος Βόγλης τα... χρειάστηκε, μέχρι να πάρει η Εθνική το "Χ" στη Ζένιτσα απέναντι στη Βοσνία, και εξηγεί το γιατί η ελληνική άμυνα δεν λειτούργησε σωστά, αλλά και γιατί ο Σκίμπε πρέπει να τιμωρήσει παραδειγματικά τον Γιαννιώτα.
Ξέρω πήραμε το "Χ" και τέλος καλό, όλα καλά, αλλά μέχρι να σφυρίξει ο καταπληκτικός Ριτσόλι, προσωπικά τα χρειάστηκα. Ένα - ένα λοιπόν, για να τα βάλουμε σε μια σειρά, καθώς προέκυψαν πολλά θέματα από την αναμέτρηση της Εθνικής με τη Βοσνία και καλό είναι να μη χάνουμε την αίσθηση της πραγματικότητας.
Καταρχάς, στα αγωνιστικά η ομάδα μας κατέβηκε ξανά με τη λογική του «άμυνα και Άγιος ο Θεός». Όχι βρώμικα, όχι ανέντιμα, με σχέδιο, με τετράδα πίσω εμπειρίας και ποιότητας και φυσικά με έναν τερματοφύλακα σε εξαιρετική βραδιά.
Όταν χρειάζεσαι τον Καρνέζη τέσσερις φορές και παραλίγο έξι, μάλλον κάτι δεν έχεις κάνει καλά στο αμυντικό σου πλάνο. Σωστή άμυνα κατά τη γνώμη μου, είναι να τελειώνει το ματς και οι αντίπαλοι να έχουν κάνει λίγες ευκαιρίες, ο τερματοφύλακας σου να έχει το ρόλο του θεατή (σε μεγάλο βαθμό) και να μην έχεις πάνω από 1-2 καρδιοχτύπια. Εδώ δεν έγινε έτσι. Τα χρειαστήκαμε, βρέθηκε ήρωας ο Ορέστης, τελείωσε το ματς, πήραμε το βαθμό.
ΤΑΛΕΝΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΧΕΔΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ
Επιθετικά προφανώς και αν υπάρχει σχέδιο, δε βγαίνει στο χορτάρι, αν και νομίζω πως ο Σκίμπε περισσότερο στηρίζεται στην ατομική πρωτοβουλία και ποιότητα στο επιθετικό μισό, παρά σε δικές του κατευθύνσεις και ορθολογικό τρόπο ανάπτυξης. Νομίζω τρανή απόδειξη αυτού του ισχυρισμού, είναι η εντυπωσιακή παρουσία του φρέσκου Δώνη, ο οποίος έκανε ντεμπούτο και διακρίθηκε λόγω ταλέντου και όχι λόγω πλάνου. Μπήκε, έκανε ότι ήθελε και ότι ήξερε, του βγήκε, μπράβο του, όλα καλά.
Άρα, σαφές επιθετικό σχέδιο δεν υπάρχει. Ακόμη και οι αντεπιθέσεις μας δεν δείχνουν κάποιο σχηματισμό. Έστω και έτσι η ευκαιρία του Μάνταλου στο φινάλε, θα μπορούσε να μας δώσει το τρίποντο. Μία ευκαιρία που προήλθε από γρήγορη μετάβαση στην επίθεση, με τους Βόσνιους αλλού γι’ αλλού στο αμυντικό τους τρανζίσιον.
Συνιστούν τα παραπάνω λόγους για να μην είμαστε ικανοποιημένοι; Όχι βέβαια. Σε προκριματικές φάσεις, το βασικό που μετράει είναι η βαθμοθηρία, με κάθε τρόπο. Πολύ πρόσφατο το παράδειγμα της εποχής Ρανιέρι-Μαρκαριάν, όπου χάσαμε τα αυγά και τα καλάθια, επειδή δεν ξέραμε τι θέλαμε. Να παίξουμε καλύτερο ποδόσφαιρο ή να πάρουμε βαθμούς;
ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ (;) ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ
Εδώ έρχεται το κρίσιμο ζήτημα. Αυτή η Εθνική στο φωνάζει πως «δε μπορούμε και τα δύο κύριοι. Και θέαμα και βαθμούς. Και καλή μπάλα και πίσω το μηδέν. Διαλέξτε». Ευτυχώς δε χρειάζεται να διαλέγουμε εμείς, διότι θα γινόταν το έλα να δεις. Υπάρχει προπονητής και ο Σκίμπε ξεκάθαρα επιλέγει να μένουμε στην άμυνα, να διώχνουμε, να αναχαιτίζουμε και μετά ότι γίνει μπροστά. Στο Βέλγιο μία κεφαλιά προς τον Μήτρογλου, την ώρα που η αντίπαλη άμυνα κοιμόταν δευτερόλεπτα μετά το εναρκτήριο σφύριγμα του δευτέρου μέρους, έφυγε η αλεπού ο Μήτρογλου, 0-1.
Στη Ζένιτσα, οι Βόσνιοι δεν άφησαν χώρους στον άσο της Μπενφίκα, βρέθηκε η μία φάση, ο Μάνταλος στα περιστέρια, 0-0. Αν αντί για Μάνταλο, είχαμε Μήτρογλου, 0-1 και σήμερα θα γιορτάζαμε περισσότερο.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΔΡΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ
Την Εθνική μας την αγαπάμε και γι' αυτό ότι αγαπάς το κρίνεις πιο αυστηρά. Είναι στη φύση του ανθρώπου αυτό. Δε μας αρκεί μόνο να καταστρέφουμε το παιχνίδι, θέλουμε και να δημιουργούμε. Είναι σα να παραδεχόμαστε πως μας λείπει το ταλέντο, πως δε μπορούμε να παίξουμε με τη μπάλα κάτω, πως επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο της αντίδρασης παρά της δράσης.
Το καλό είναι πως μας δικαιώνει μέχρι στιγμής αυτή η αναγκαστική(;) επιλογή. Το κακό μπορεί να έρθει αν δεχθούμε πρώτοι γκολ και πρέπει να δράσουμε. Μη μπερδεύεστε. Όταν δέχεσαι γκολ δεν αντιδράς. Τότε είναι που οφείλεις να δράσεις, να πάρεις πρωτοβουλίες, να παίξεις με τη μπάλα κάτω. Το 1-1 στο Καραϊσκάκη με τους Βόσνιους στον πρώτο γύρο, ήρθε στο 93’ από βρετανικό πλάγιο (σαν σέντρα), κακό διώξιμο και σουτ Τζαβέλα με ψυχή και ευτυχώς με στόχο. This is not football.
Και η άμυνα έχει την ομορφιά της, δεν την κατηγορώ. Απλώς φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η εικόνα σήμερα σε ΜΜΕ και τι θα λέγαμε, αν έτρωγε ένα γκολ ο εξαιρετικός Καρνέζης, στις κλασικές ευκαιρίες των Βόσνιων;
ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
Πρέπει λίγο να βελτιώσουμε τη μεσοεπιθετική λειτουργία. Υπάρχουν οι παίκτες να το υπηρετήσουν. Προφανώς με Τζιόλη-Ζέκα δε μπορείς να πετύχεις κάτι τέτοιο. Μπορείς να πάρεις καλό βαθμό αμυντικά. Ειδικά ο άσος του Παναθηναϊκού, παίζει για τρεις στη μεσαία γραμμή. Ο Φορτούνης φαντάζει πολύ μόνος, έχει όμως την ποιότητα, όπως την έχουν και ο Μάνταλος, ο Δώνης, ο Μήτρογλου, ίσως και 1-2 ακόμη.
Για να γίνω ακόμη πιο σαφής, μία ομάδα που επενδύει μόνο στην άμυνα, πρέπει να το κάνει όπως η Πορτογαλία του Σάντος, που δεν αφήνει ούτε μισό σουτ στον αντίπαλο ή όπως η Ελλάδα επί Σάντος, που δεν έχει σημασία ποιος βάζεις στο τέρμα. Η μπάλα δε φτάνει ως εκεί. Τώρα επί Σκίμπε, η μπάλα φτάνει στο τέρμα και πάλι καλά που με Βέλγιο και με Βοσνία είχαμε σε πολύ καλή έως απίθανη βραδιά Καπίνο και Καρνέζη.
Φτάνουμε στην τελική ευθεία των προκριματικών. Για να έχουν αξία όσα έκαναν οι παίκτες μας ως τώρα, θέλουμε γκολ, θέλουμε νίκες, θέλουμε να μείνουμε όρθιοι και με το Βέλγιο εντός έδρας. Γίνεται; Φυσικά και γίνεται. Γίνεται μόνο με άμυνα; Ναι, διότι αυτόν τον τρόπο ξέρουμε. Απλώς εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο και δε γίνεται συνέχεια να έχεις καλύτερο παίκτη τον Καρνέζη, τον Καπίνο, τον Γλύκο, τον όποιον κάθεται στην εστία. Μακάρι να μην την πατήσουμε με αυτή τη λογική.
ΥΓ: Το γήπεδο δεν ήταν και τόσο κολαστήριο, όσο άλλες φορές. Έτυχε, δεν έγιναν ξαφνικά πολιτισμένοι οι Βόσνιοι φίλαθλοι. Το αντίθετο θα έλεγα. Όσα συνέβησαν στο τέλος πάντως δείχνουν το μενταλιτέ των γηπεδούχων. Τους χάλασε η ισοπαλία κι έβγαλαν νεύρα… γυμνασίου. Τσαμπουκάδες χωρίς αφορμή και τελικά πέτυχαν να προκαλέσουν μία σύρραξη για να εκτονωθούν. Εκεί θέλει καθαρό μυαλό από τους δικούς μας. Δυστυχώς ο Μανωλάς έπεσε στην παγίδα του συμπαίκτη του στη Ρόμα, του Τζέκο και κάπου εκεί πετάγεται και ένας Γιαννιώτας. Ίσως η χθεσινή του επέλαση με τη…σαλιάρα προς τον «εχθρό» να εξηγεί σε πολλούς γιατί δεν τον εμπιστεύονται μεγάλες ομάδες και δη ο Ολυμπιακός στον οποίο πήρε κάποιες ευκαιρίες. Που πας ρε άνθρωπε; Μετά βέβαια ο αχαρακτήριστος συνεργάτης του επίσης προκλητικού Μπαζντάρεβιτς, χτύπησε εν ψυχρώ τον Γιαννιώτα και πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Όπως παραδειγματικά πρέπει να τιμωρηθεί από τον Σκίμπε και ο Γιαννιώτας.