Ο καλύτερος προπονητής του πρωταθλήματος είναι ο Νταμίρ Κάναντι. Δεν το γράφω για να μου την πέσουν οι "φίλοι Λουτσέσκου", ούτε οι "φίλοι Χιμένεθ". Άλλωστε, αυτή είναι μία κουβέντα που εμπεριέχει το στοιχείο της υποκειμενικότητας. Άλλο, όμως, η υποκειμενικότητα κι άλλο η συμπάθεια. Αν αφήσουμε έξω τη συμπάθεια και το οπαδιλίκι, θα δούμε ότι ο τεχνικός του Ατρόμητου έχει καταφέρει να παρουσιάσει την πιο συνεπή ομάδα της Super League Σουρωτή και με μέτριο προς καλό ρόστερ. Όχι κάτι το φοβερό, όχι κακό. Λίγο πάνω από το μέτριο.

Μην κάνετε το λάθος να δείτε το πώς παίζουν τώρα οι Βασιλακάκης, Ουάρντα και λοιποί πρωταγωνιστές της ομάδας του Περιστερίου. Το καλοκαίρι του 2017 δεν νομίζω ότι ήταν πολλοί εκείνοι που έλεγαν πως ο Ατρόμητος θα έχει καπαρωμένη την 4η θέση, την έξοδο στην Ευρώπη και θα έπαιζε ποδόσφαιρο καλύτερο από ανώτερους αντιπάλους. Ο ΠΑΟΚ έφτυσε "αίμα" για να τον νικήσει. Η ΑΕΚ έχασε. Ο Ολυμπιακός έχασε κι έφερε ισοπαλία. Τι άλλο πρέπει να κάνει μία ομάδα με νέο προπονητή, μη γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας;

Αφήστε ότι έχει μόλις μία ήττα (εκτός προγράμματος) στο πρωτάθλημα κι αυτήν στη 17η αγωνιστική από τον Παναιτωλικό. Αυτή από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Σε κάθε ματς δημιουργεί ένα σωρό ευκαιρίες με σωστό ποδόσφαιρο, κρατάει καλά στην άμυνα και φυσικά παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει.

Για να καταλάβουμε πώς μία ομάδα ανεβαίνει επίπεδο, πρέπει να αναλογιστούμε πώς νιώθει (και πώς τη βλέπουμε εμείς) μετά από τη λήξη ενός ματς. Κόντρα στον Ολυμπιακό, ένιωσε απογοητευμένη. Το 2-2 δεν άφησε ικανοποιημένο τον Κάναντι. Και γιατί ισοφαρίστηκε στο 90' και γιατί έπαιξε για τη νίκη.

Η ΟΔΗΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΟΥ

"Μην τυχόν γυρίσετε στην άμυνα", ήταν η οδηγία του μετά από το 1-0 στο 19'. Και όντως, στο 21' παραλίγο να γίνει το 2-0. Αυτά είναι δείγματα ομάδας που μεγαλώνει. Προσέξτε, έπαιζε με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Δεν είναι απλό. Ο Αυστριακός δεν πήγε στην πεπατημένη των περισσότερων αντιπάλων του Ολυμπιακού, που όταν προηγηθούν, γυρίζουν πίσω και παίζουν ταμπούρι. Όχι. Το πλάνο του, κανονικά. Σωστές αποστάσεις, συνδυασμοί, ευκαιρίες με κρυφούς και φανερούς φορ. Με Ουάρντα, Βασιλακάκη, Ντάουντα, Ντιγκινί. Χαμός.

Ο Ατρόμητος εμφανίστηκε ανώτερος του Ολυμπιακού, ο οποίος φυσικά ήταν πολύ άτυχος με τους τραυματισμούς των κομβικών Μιραλάς, Φορτούνη, Ταχτσίδη. Ειδικά ο Ταχτσίδης, στοίχισε πολύ στους φιλοξενούμενους.

ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΕΣ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ

Από την αρχή του πρωταθλήματος, ο Ατρόμητος μου αρέσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα της κατηγορίας. Ακόμη και της ΑΕΚ, που σταθερά έκανε και κάνει πρωταθλητισμό. Ακόμη και του ΠΑΟΚ που έφτιαξε ρόστερ για πρωταθλητισμό, ακόμη και του Ολυμπιακού με τα "βαριά" ονόματα.

Οι Περιστεριώτες ήταν τακτικά σοβαροί, πειθαρχημένοι, χωρίς πειραματισμούς, χωρίς ανάγκη για κοσμογονία μεταγραφών τον Ιανουάριο και διόλου τυχαία τόσο ψηλά στη βαθμολογία.

Απέναντι στον Ολυμπιακό, απέδειξαν ξανά πως φτιάχνουν χαρακτήρα μεγάλης ομάδας και καλό θα είναι να στηριχθεί από τον Σπανό το μοντέλο Κάναντι. Όχι μόνο με την ανανέωση του συμβολαίου του, αλλά και με ουσιαστική στήριξη, όταν θα έρθουν τα αρνητικά αποτελέσματα. Γιατί θα έρθουν. Εφέτος, του χρόνου, θα έρθουν. Εκεί κρίνονται οι σοβαρές ομάδες. Στις στραβές. Πώς αντιδρούν όταν έρθει η στραβή και μάλιστα έχει διάρκεια.

Καμία πρόθεση να μειώσω την ιδιαίτερα επιτυχημένη παρουσία του Χιμένεθ στον πάγκο της ΑΕΚ, που διεκδικεί τρεις στόχους. Ούτε το επίτευγμα Λουτσέσκου, που παρέλαβε έναν προβληματικό ΠΑΟΚ και τον έχει φέρει σε ξεκάθαρη τροχιά πρωταθλητισμού.

Στα μάτια μου, ο Ατρόμητος παρουσίασε καλύτερο ποδόσφαιρο από το υλικό που διαθέτει. Και αυτό μετράει πολύ. Value for money προπονητής. Ό,τι χρειάζονται σήμερα οι ελληνικές ομάδες.

Photo credits: Eurokinissi