Φτάσαμε στη δεύτερη διακοπή των πρωταθλημάτων και στην Αγγλία, Σίτι και Γιουνάιτεντ βαδίζουν χέρι-χέρι στην κορυφή, ενώ στη Μπάγερν ο Αντσελότι πρόλαβε να διαλύσει ό,τι έχτισε για τρία χρόνια ο Πεπ Γκουαρδιόλα.

Με τον Καταλανό θα ασχοληθούμε σήμερα. Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί έχει τόσες αντιπάθειες στην Ελλάδα. Θα μου πείτε γιατί υπάρχουν πολλοί άσχετοι γύρω από το ποδόσφαιρο. Ναι, αλλά και ο γράφων δεν είναι καμία αυθεντία. Ειλικρινά ούτε με θεωρώ κάποιον φοβερό γνώστη του αθλήματος, ούτε πιστεύω ότι “εγώ ξέρω μπάλα και οι υπόλοιποι είναι μυρωδιές”.

Αλλά με τις όποιες γνώσεις έχω και κυρίως με την (πιστεύω) ακομπλεξάριστη ματιά μου, χαίρομαι να βλέπω τις ομάδες του Πεπ. Μιλάμε για καλλιτεχνία στο χορτάρι μερικές φορές και μάλιστα με αντιπάλους υψηλού επιπέδου. Το γκολ του Ντε Μπράινε στο 0-1 με την Τσέλσι, ήταν βγαλμένο από σχέδιο προπόνησης.

Δύο κοψίματα συμπαικτών του, άνοιγμα χώρου για τον ίδιο αφού παρέσυραν οι άλλοι και δύο αμυντικούς. Η άμυνα άνοιξε χωρίς κόπο και το σουτ έτυχε να πάει στο παραθυράκι. Σουτ αμαρκάριστο πάντως, σε άμυνα όπως της Τσέλσι, δεν είναι απλή υπόθεση.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ο Γκουαρδιόλα διδάσκει ποδόσφαιρο στους παίκτες του. Αυτή είναι η βασική του διαφορά από επίσης έμπειρους και πετυχημένους τεχνικούς, όπως ο Αντσελότι, ο Μουρίνιο του σήμερα, ο Αλέγκρι. Δεν διαχειρίζεται απλώς ένα τσούρμο κακομαθημένους σταρ. Τους μαθαίνει πράγματα που δεν τα είχαν φανταστεί στην καριέρα τους.

Ναι, δεν παίρνει πάντα τίτλους. Αλίμονο αν συνέβαινε αυτό. Παίζουν και οι άλλοι. Αλλά πρέπει να είσαι εμπαθής να μη βλέπεις και κυρίως να μην παραδέχεσαι ότι σε κάθε ομάδα του, βλέπουμε ελκυστικό και συνάμα αποτελεσματικό ποδόσφαιρο Μπορεί να μην πάρει και εφέτος την Premier League. Αλλά αν σας άρεσε περισσότερο το ποδόσφαιρο της Λέστερ πρόπερσι και της Τσέλσι πέρυσι, τότε σόρι, μάλλον έχουμε πρόβλημα. Γιατί πολύ απλά δε γίνεται.

Νομίζω πως προπονητικά ο Πεπ τους κάνει πλάκα στο Νησί. Ο Κλοπ π.χ. ακόμη δεν ξέρει τι ποδόσφαιρο να φτιάξει με το υλικό που διαθέτει. Και δεν είναι άσχετος, κάθε άλλο. Μόνο που έχει ξεμείνει από ιδέες.

Ο ΑΝΤΣΕΛΟΤΙ ΗΤΑΝ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΜΠΑΓΕΡΝ ΤΟΥ ΠΕΠ

Ο Γκουαρδιόλα πήρε μία πολύ δυνατή Μπάγερν και την έκανε ακόμη πιο ισχυρή μέσα στο χορτάρι. Επικρίθηκε διότι δεν κατέκτησε το Champions League. Ναι, ήταν αποτυχία του. Αυτό δε σημαίνει πως παρουσίασε ομάδα συνονθύλευμα και χωρίς ιδέες. Και ήταν θέμα χρόνου -είχαμε γράψει σχετικώς πιο παλιά- να την διαλύσει ο Αντσελότι. Και αυτό γιατί μετά την τέλεια προπόνηση, όπου ο παίκτης πήγαινε, μάθαινε, βελτιωνόταν και νικούσε, βρέθηκε σε μία καθημερινότητα ρουτίνας χωρίς ιδέες, με έλλειψη κινήτρου και τακτική που δεν έφερνε το νέο.

Ο ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ "ΔΕΚΑΡΙ"

Το πρόβλημα είναι πως όταν γραφτεί κάτι καλό για έναν προπονητή, αμέσως οι περισσότεροι περιμένουν την πρώτη στραβή, για να εκφράσουν τη διαφωνία ή την ειρωνεία τους. Χάνουν δηλαδή την ουσία, που είναι να χαιρόμαστε το παιχνίδι και να επικροτούμε όσους το αναβαθμίζουν.

Ο Μοντέλα με μεταγραφές 200 εκατομμυρίων ευρώ, έχει τερματοφύλακα τον υπερταλαντούχο Ντοναρούμα, που δε μπορεί να παίξει με τα πόδια και φοβάται ακόμη και κοντρόλ να κάνει. Σε ομάδα του Πεπ θα συνέβαινε κάτι τέτοιο; Γιατί άλλαξε τον Χαρτ μόλις πήγε στο Μάντσεστερ, ενώ δεν πείραξε τον τέλειο Νόιερ;

Γιατί η επίθεση ξεκινάει από την άμυνα και τούμπαλιν. Ο τερματοφύλακας πρέπει να παίζει σαν “δεκάρι” και το “δεκάρι” να αμύνεται σαν τον Πουγιόλ. Ο Μέσι μία χρονιά με Γκουαρδιόλα ήταν ο πρώτος “κλέφτης” της Πριμέρα Ντιβισιόν. Ο καλύτερος αμυντικός του δηλαδή.

Το που θα φτάσει η Σίτι, είναι το ένα ζητούμενο. Το πόσο καλό είναι για το άθλημα να έχουμε προπονητές όπως ο Πεπ, ο Μποζ της Ντόρμουντ, ο Βαλβέρδε, ο Μαρθελίνο, ο Ζεζούς και μερικοί ακόμη, ίσως αργήσουμε να το καταλάβουμε. Τουλάχιστον ας καταλάβουμε το ποδόσφαιρο που παίζουν.