Η Λίβερπουλ είναι τεράστια ομάδα, ένα κλαμπ με ιστορία, λαό, τρόπαια, εικόνες και διηγήσεις για τα επιτεύγματα της που σου προκαλούν ανατριχίλα. Οι πιο νέοι πιθανώς να γίνονται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι και ίσως κάτι ακόμη. Οι 40+ τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι στην πλειοψηφία τους φανατικοί οπαδοί της Λίβερπουλ. Με δογματικές αντιλήψεις, αρκετές φορές υπερεκτίμηση του ρόστερ και των δυνατοτήτων της ομάδας που αγαπούν και ένα κλαμπ που οι αντίπαλοι της, αγαπούν να μισούν. Και μόνο το τελευταίο, μαρτυρά πολλά για το μέγεθος ενός συλλόγου που αγνοεί 25 χρόνια το πρωτάθλημα Αγγλίας.

Για σειρά ετών μάλιστα (και οι οπαδοί στην Αγγλία) και οι ιθύνοντες κινούνταν σε μία περίεργη λογική, όπου «το τρόπαιο του πρωταθλητή δεν είναι το παν, οι αρχές της ομάδας πάνω από όλα, δεν παίρνουμε παίκτες σταρ, δεν δαπανούμε αφειδώς εκατομμύρια, με την βαριά φανέλα ότι κάνουμε, όποιος φύγει από τη Λίβερπουλ για άλλο κλαμπ είναι αχάριστος και εχθρός μας». Ανοησίες.

Που και που γινόταν κάποια έκπληξη, με την απόκτηση μεγάλων ποδοσφαιριστών. Ο Τόρες (ο οποίος μετά δαιμονοποιήθηκε επειδή πήγε στην Τσέλσι), ο Σουάρες που κάποια στιγμή παρακαλούσε να φύγει και 1-2 ακόμη, όλοι πίσω από τη σκιά του τεράστιου Τζέραρντ.

Αποτέλεσμα; Οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες να αποφεύγουν μεταγραφή στη Λίβερπουλ και να προτιμούν ομάδες που δίνουν πολλά λεφτά και κατακτούν πολλά τρόπαια. Έστω έχουν σίγουρη την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η Λίβερπουλ με τη λάθος νοοτροπία, την αναχρονιστική αντίληψη σε πολλά θέματα, ούτε αυτό δεν μπορεί να επιτύχει με ασφάλεια και συνέπεια κάθε χρόνο. Ούτε καν την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ κάποιες φορές ακόμη και απλή έξοδος στο Γιουρόπα Λιγκ, θεωρείται ανέφικτος στόχος.

Ο Κλοπ η τελευταία ευκαιρία της Λίβερπουλ

Μέχρι που αποφάσισαν να πάρουν για προπονητή τον Γιούργκεν Κλοπ. Έναν αστέρα στον πάγκο, με μοντέρνες ιδέες για το άθλημα, σωστή μεθοδολογία στην προπόνηση και μετρ της ψυχολογίας. Ξέρει να παίζει με το μυαλό παικτών, φιλάθλων και δημοσιογράφων. Ομολογώ πως δεν περίμενα ο 48χρονος τεχνικός να επιλέξει τη Λίβερπουλ. Αφού το έκανε όμως, κάτι έχει δει και κάτι θέλει να φτιάξει. Παρακολουθώντας την αναμέτρηση με την Κρίσταλ Πάλας και την ήττα με 2-1, πέραν του αποτελέσματος, βλέπει και ο πλέον αδαής πως αυτό το ρόστερ δεν κάνει για τον Κλοπ. Πόσο να το απογειώσει; Τι να κάνει δηλαδή με την άμυνα, που ειδικά στο κέντρο της, βρίσκεται ένα επίπεδο πιο κάτω από δεκάδες ομάδες στην υπόλοιπη Ευρώπη; Πώς να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας, με συνεχές πρέσινγκ και πολλές μεταβιβάσεις, όταν βλέπει πως με το που μπλοκάρουν τον Κουτίνιο, κολλάει όλη η ενδεκάδα;

Η ψυχολογική ανάταση από μόνη της δεν φτάνει και επειδή ο μήνας του μέλιτος τελειώνει σύντομα στα μεγάλα κλαμπ, με την απίστευτη πίεση, αν η διοίκηση της Λίβερπουλ δεν θέλει να κάψει το χαρτί του Κλοπ, την τελευταία της σοβαρή ευκαιρία για να πρωταγωνιστήσει με διάρκεια στην Πρέμιερ Λιγκ, πρέπει να του πάρει παίκτες. Δυο-τρεις αστέρες σε καλή ηλικία και παράλληλα να βρει αρκετούς εξελίξιμους. Όχι το καλοκαίρι μόνο. Εδώ και τώρα. Στόχος δεν είναι το πρωτάθλημα. Στόχος πρέπει να είναι η απόκτηση αγωνιστικής ταυτότητας, μοντέρνας φιλοσοφίας και κυρίως η δίψα. Να μην αρκούνται πια σε όσα έχουν γευτεί στο παρελθόν, ούτε να χαίρονται με ένα κύπελλο (αν έρθει) και ένα πρωτάθλημα (που αποκλείεται να έρθει με αυτά τα δεδομένα).

Καλοί παίκτες είναι οι Κλάιν, Τσαν, Σκρτελ, Λόβρεν, Λούκας Λέιβα, Φιρμίνο, αλλά όχι για να σου δώσουν τίτλο.

Η ανατριχίλα που σε διαπερνάει όταν βλέπεις και ακούς ολόκληρο το Άνφιλντ να τραγουδάει το γνωστό «You ‘ll never walk alone», δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλο γήπεδο, με άλλη εικόνα παγκοσμίως. Το ξενέρωμα που τρως μετά, όταν ξεκινάει ο αγώνας και καταλαβαίνεις πως αυτά που ζητάει ο τωρινός προπονητής, λίγοι παίκτες του μπορούν να τα εφαρμόσουν, επίσης δεν συγκρίνεται με καμία άλλη ομάδα.

Και οκ, συνιστά έκπληξη η νίκη της Πάλας μέσα στο Άνφιλντ, όμως μεταξύ μας, πέρυσι η ίδια ομάδα νίκησε μέσα έξω τους «κόκκινους». Το έχει ξανακάνει και θα το ξανακάνει, αν δεν αλλάξει η Λίβερπουλ.

Ο Κλοπ μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η πίστωση χρόνου από μόνη της δεν φτάνει. Αν δεν του δώσουν καλό υλικό, όσο χρόνο και να του προσφέρουν, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με αυτό του Ρότζερς.

Ο Γερμανός παίζει ένα στοίχημα και φαντάζομαι πως θέλει να το κερδίσει. Είναι και δική του μεγάλη ευθύνη να ζητήσει «βαριά χαρτιά» που θα βγάλουν την ομάδα από το τέλμα. Δε μπορεί να φτιάξει εύκολα «νέα Ντόρτμουντ». Μπορεί άνετα να δημιουργήσει «καλύτερη Λίβερπουλ». Μια ομάδα που θα παίζει για τον τίτλο και όχι μόνο για την ιστορία της.