Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμούνται τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων το καλοκαίρι του 1999. Ακριβώς 19 χρόνια πίσω, όταν ο Παναθηναϊκός του Γιώργου Βαρδινογιάννη ανακοίνωνε για προπονητή τον Γιάννη Κυράστα. «Λευκή πετσέτα», έγραφε η μία, «Μεγάλο ρίσκο» η άλλη και το ζουμί σε όλες ήταν πως ο «Καπετάνιος» το ‘χει χάσει, τα ΄χει παρατήσει και η ομάδα θα καταποντιστεί. Τη συνέχεια την ξέρετε.

Μεταξύ μας, δεν ήταν υπερβολικές οι εφημερίδες της εποχής, ασχέτως της μη δικαίωσης στις εκτιμήσεις τους. Δεν μας προέκυπτε από κάπου πως ο αείμνηστος Γιάννης θα παρουσίαζε τέτοια ομάδα. Ούτε στον Πανιώνιο, ούτε στον Πανηλειακό είχαμε θαυμάσει κάτι φοβερό επί των ημερών του. Ήξερε όμως τι σήμαινε Παναθηναϊκός, είχε γνώση, όρεξη και προσωπικότητα.

ΤΟ "ΣΟΚ" ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΛΟΠΕΤΕΓΚΙ

Αυτή η εποχή μου ήρθε στο μυαλό αβίαστα, μόλις άκουσα πως νέος τεχνικός της Ρεάλ θα είναι ο Τζουλέν Λοπετέγκι. Κάτι σαν «λευκή πετσέτα» από τον Φλορεντίνο Πέρεθ, σαν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Με τη διαφορά (σε σύγκριση με τον Κυράστα) πως ο Λοπετέγκι το... αγροτικό του το έχει κάνει στην Πόρτο και στις μικρές Εθνικές της Ισπανίας. Μέχρι που ήρθε και η προαγωγή στη μεγάλη, των Ανδρών. Αφήνω τις (πιθανώς λάθος) συγκρίσεις και εστιάζω μόνο στο διάδοχο του Ζιντάν.

Ο Λοπετέγκι έχει ένα κακό. Δεν έχει πετύχει σε υψηλό επίπεδο. Οι πολύ σημαντικές διακρίσεις του με την U-19 και την U-21 της Ισπανίας, προφανώς και μετρούν στα θετικά του, αλλά όχι για να τον κατατάξουν στους υποψήφιους για τον πάγκο της κατόχου τριών διαδοχικών Champions League. Και ασφαλώς δεν μέτρησαν αυτά τα δύο μίνι κατορθώματα του Λοπετέγκι, για να κάνει «κλικ» στον Πέρεθ.

ΚΑΛΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΑΓΟΥΡΟΣ ΣΕ ΥΨΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Τι μέτρησε; Το εξαιρετικό ποδόσφαιρο που παρουσιάζει αυτή τη στιγμή (επί των ημερών του από το 2016 δεν έχει χάσει ούτε μία φορά σε 20 παιχνίδια) η Εθνική Ισπανίας και (παρά τις αποτυχίες) το πολύ μεστό ποδόσφαιρο της Πόρτο, την πρώτη του χρονιά εκεί. Ειδικά η εμφατική νίκη με 3-1 επί της «ανίκητης» Μπάγερν ακόμη έρχεται στις μνήμες μας. Όμως η εξάρα μετά από τους Βαυαρούς του Γκουαρδιόλα (με τον οποίον συνυπήρξαν στη Μπαρσελόνα για τρία χρόνια) τον προσγείωσε ανώμαλα.

Με την Ανδρών τώρα φτάνει να διεκδικήσει ένα τρόπαιο. Την πέρασε τρένο από τα προκριματικά, με φαντεζί ποδόσφαιρο, κάτι σαν τη Μπαρσελόνα του Πεπ. χωρίς αλχημείες, με ξεκάθαρο πλάνο, με ψευτοεννιάρι και όχι εμμονή σε βαρύ φορ, με αρκετά γκολ και σοβαρή άμυνα όταν χρειάστηκε.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

Είναι ρίσκο; Ναι, είναι και μάλιστα μεγάλο. Σε σχέση με τον Ζιντάν, ο Λοπετέγκι (που ως τερματοφύλακας σε Ρεάλ και Μπάρτσα δεν έπιασε, ενώ ξεκίνησε στη σκιά του Αρκονάδα στη Σοσιεδάδ) έχει περισσότερα μπόνους στο βιογραφικό του. Είναι «πιο προπονητής» απ' ότι ήταν ο Γάλλος όταν ανέλαβε τη «Βασίλισσα» 2,5 χρόνια πίσω. Του λείπει όμως το ειδικό βάρος, πιστεύω δε θα μπορέσει εύκολα να επιβληθεί σε αυτούς τους παίκτες, ειδικά αν μείνει ο Κριστιάνο. Εδώ οριακά το πέτυχε ο Ζιντάν, καθαρά και μόνο στην αρχή λόγω ονόματος. Μετά ήρθαν και οι επιτυχίες. Ε, στον Ζιζού που φέρνει τρόπαια δεν κουνιέσαι. Στον Τζουλέν όμως;

Το θέμα στη Ρεάλ δεν είναι τόσο να παίξεις καλό ποδόσφαιρο. Δεν βάζαμε κολλύριο με τη Ρεάλ εφέτος. Το θέμα είναι να κερδίσεις αποδυτήρια, κόσμο, διοίκηση. Αν τα καταφέρεις και στα τρία, μετά κερδίζεις και στα παιχνίδια. Αν όχι, βλέπεις πόρτα εξόδου και γίνεσαι Μπενίτεθ!

ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΙΣΩΣ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ STATUS TOY

Για να αποδεχθεί ο οργανισμός Ρεάλ προπονητή που απέτυχε στην Πόρτο και τον ζητούσε μόνο η Γουλβς, προπονητή που του έκατσε το λαχείο της Εθνικής Ανδρών της χώρας του, αυτός πρέπει να έχει βαρύ όνομα. Ο Λοπετέγκι δεν έχει! Τι (μπορεί να) έχει; Το τρόπαιο του Μουντιάλ. Αν το πάρει αυτό, αλλάζει το ματς! Πας αλλιώς και παρουσιάζεσαι στο Μπερναμπέου. Με άλλον αέρα, με άλλη αυτοπεποίθηση.

Πάντως και η Ρεάλ εσχάτως δείχνει να ακολουθεί τη λογική της Μπαρσελόνα, η οποία εμπιστεύεται «δικά της παιδιά» ή τρόπον τινά πρώην παίκτες της ομάδας. Ο Βαλβέρδε έδειξε σε αρκετούς πώς μπορεί να πετύχει το «ρίσκο». Ο Λοπετέγκι στα μάτια μας αποτελεί μεγαλύτερο ρίσκο από αυτό των Καταλανών και μένει να δούμε αν θα βγει... Κυράστας ή Μπενίτεθ. Δηλαδή αν θα μιλάει για αυτόν όλη η πιάτσα διότι θα μας εκπλήξει ευχάριστα, ή θα φύγει κακήν κακώς από τη Ρεάλ, όπως ο Μπενίτεθ μετά τον Αντσελότι. Και πριν τον Ζιντάν.