Ο Μίχαελ Σκίμπε, πραγματικά, μας κάνει και απορούμε με το πόσο μπερδεμένα τα έχει τα πράγματα στο μυαλό του. Με δεδομένο πως δεν υπάρχει προπονητής στον κόσμο που θέλει να κατεβάζει κακή ενδεκάδα, αλλά προφανώς επιλέγει τους καλύτερους έντεκα. Είναι απορίας άξιον πως σκέφτεται ο Γερμανός με μερικούς παίκτες, που καλεί και δεν καλεί, εδώ και καιρό.

Η περίπτωση Χριστοδουλόπουλου είναι χαρακτηριστική. Μην επεκταθούμε και άλλο, τα γράφαμε και πριν το ματς με την Κύπρο. Μου δείχνει ντεφορμέ ο Σκίμπε και ελπίζω ενδεχόμενη πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ, να τον ξεμπλοκάρει και να καρπωθεί το ομολογουμένως καλό κλίμα που υπάρχει στα αποδυτήρια. Γεγονός που το πιστώνεται ο Γερμανός τεχνικός.

Τακτικά πάντως κάθε φορά που βλέπουμε την Εθνική μας επί ημερών Σκίμπε, αντί για βελτίωση, παρατηρούμε μία στασιμότητα και ειδικά στο παιχνίδι δημιουργίας πολλές ανορθογραφίες.

Δε λέμε να πατήσουμε κουμπί και να γίνουμε Ισπανία και Γερμανία, αλλά τα βασικά τουλάχιστον. Πλέον δε βλέπουμε ούτε τα βασικά. Έγραφα πριν το ματς στη Λευκωσία πως «πιστεύω ότι θα νικήσουμε, αλλά δε βλέπω ποδοσφαιρικά το πώς».

Πράγματι, αν δε γινόταν το λάθος του Λαϊφη, δεν είμαι πολύ βέβαιος ότι θα το γυρίζαμε το ματς. Όχι τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα. Έγινε, κλέψιμο στα 20 μέτρα από την εστία, μία πάσα στον Μήτρογλου, όχι πάρε-βάλε, αλλά με αυτόν τον επιθετικό τα δύσκολα γίνονται απλά. Πολύ μεγάλη κλάση. Είμαστε άλλη ομάδα χωρίς αυτόν. Το γκολ στο Βέλγιο, το γκολ στην Κύπρο. Η απουσία του στα παιχνίδια με Εσθονία και Βέλγιο πριν από ένα μήνα, καταδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Ο νυν επιθετικός της Μαρσέιγ, αποτελεί σημείο αναφοράς για την Εθνική μας ομάδα. Παίκτης με εύκολο γκολ, που δε βρίσκεται εύκολα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και δεν διαθέτει κανείς από τις αλλαγές του. Ούτε ο Δώνης, ούτε ο Βέλλιος, ούτε κανείς άλλος.

Με αυτόν υγιή και σε καλή φόρμα στα μπαράζ, οι ελπίδες μας αυξάνονται, ακόμη και αν παίξουμε με Ιταλία ή Πορτογαλία. Αλλά γι’ αυτό μοιάζει πιο εκνευριστικό που το τεχνικό τιμ, δεν έχει δουλέψει για να εκμεταλλευτεί τις αρετές του. Στο Βέλγιο μια κεφαλιά απόκρουση του Ταχτσίδη τον έβγαλε τετ-α-τετ με τον Κουρτουά. 0-1.

Στην Κύπρο, κλέψιμο Μάνταλου, γρήγορη πάσα, περιστροφή μεγάλου παίκτη και τελείωμα αψεγάδιαστο. Μόνος του και όλοι τους, στην κυριολεξία.

Πάντως ακόμη και αν νικήσαμε, δεν αποτελεί τιμή για εμάς ο τρόπος που ήρθε. Και με την Κύπρο (χωρίς διάθεση να την υποτιμήσω) αφήσαμε τη μπάλα αρκετά στα δικά τους πόδια, με κατοχή κάποια στιγμή 59%-41% υπέρ των γηπεδούχων.

Θα μου πείτε «φίλε μου περάσαμε και ας έγινε όπως έγινε, τι ασχολείσαι»; Είναι μία οπτική και αυτή, δεν την απορρίπτω και δε θεωρώ πως η δική μου είναι η πλέον σωστή. Ωστόσο, δε θα σταματήσω να ζητάω και καλύτερο ποιοτικά ποδόσφαιρο, από τους προπονητές που κατά καιρούς έχουν τις τύχες της Εθνική μας. Το ήθελα από τον υπερ-επιτυχημένο Ρεχάγκελ, από τον επιτυχημένο Σάντος και από όποιον διαδεχθεί τον Σκίμπε. Εις μάτην, το ξέρω.

Photo Credits: Eurokinissi