Το καλοκαίρι είναι η πιο ωφέλιμη περίοδος για τις ομάδες μας. Σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο κυρίως. Γιατί μπαίνουμε στο μοναδικό διάστημα που βρίσκουν έστω 2-3 εβδομάδες ηρεμίας, προκειμένου να κάνουν αυτοκριτική, να παγώσουν το μυαλό τους οι υπεύθυνοι και να πάρουν αποφάσεις με καθαρά επαγγελματικά κριτήρια και όχι με τον εγωισμό στα ύψη. Δεν υπάρχουν και αγωνιστικές υποχρεώσεις ως τα τέλη Ιουλίου, οπότε όλα κινούνται σε διαφορετικούς ρυθμούς.

Αυτό το καλοκαίρι εκτιμώ πως θα είναι από τα πλέον κρίσιμα στην ιστορία του Παναθηναϊκού και δεν αναφερόμαστε μόνο στο τμήμα του ποδοσφαίρου. Συμπεριλαμβάνουμε και το μπάσκετ, που έχει σταθερή αλλά αλλοπρόσαλλη διοίκηση και φυσικά τον Ερασιτέχνη που βρίσκεται στην "εντατική" τα τελευταία χρόνια. Αρχικά στο ποδόσφαιρο. Ουδείς γνωρίζει αυτή τη στιγμή τι θα κάνει ο Γιάννης Αλαφούζος. Θα μείνει; Θα φύγει; Τι; Οι πολύ στενοί του άνθρωποι, εντός και εκτός ΠΑΕ, τον προτρέπουν να σηκωθεί να φύγει με την εξής φράση: «τι δουλειά έχεις εσύ με όλη αυτή την αλητεία»;

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΑΦΟΥΖΟΥ

Ο ίδιος νιώθει πως ήρθε η ώρα να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, μόνο που εδώ έρχεται η εσωτερική του σύγκρουση. Δεν είναι στο χαρακτήρα του να εγκαταλείπει το καράβι, όταν αυτό βουλιάζει ή δείχνει έτοιμο να βουλιάξει. Θα το έκανε μόνο αν τον έπειθαν πως αυτή θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση, για να σωθεί το μαγαζί. Ακόμη και αν δεν πάρει πίσω τα δεκάδες εκατομμύρια που έχει βάλει από το 2013 και μετά. Επενδυτής στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται και το μπλέξιμο χειροτερεύει.

Πάντως ομάδα της οποίας ο ιδιοκτήτης νιώθει πως δεν πρόκειται να πετύχει κάτι αγωνιστικά, (αφού δεν μπήκε στο παιχνίδι της διαιτησίας και ούτε θα μπει σε αυτό του παρασκηνίου) και παράλληλα δεν μπορεί να δαπανήσει 30 εκατομμύρια το χρόνο για να φέρει παικταράδες, πόσο μέλλον να έχει; Παρένθεση πρώτη. Από όλους όσοι ευαγγελίζονται το 50-50, στα μάτια μου μόνο ο Αλαφούζος έδειξε πως το εννοούσε πραγματικά. Και γι’ αυτό αποχώρησε από συζητήσεις που ωθούσαν τα πράγματα προς άλλη κατεύθυνση. Δεν το λέω ως θετικό ή αρνητικό, αλλά ως γεγονός. Ούτε αυτό του το πιστώνουν οι οπαδοί του τριφυλλιού γιατί «τελικά εκείνος θα βγει κορόιδο». Είναι βέβαια οι ίδιοι οπαδοί που πικάρουν τον ΠΑΟΚ με τον χαρακτηρισμό « Ο Γαύρος του Βορρά». Αντί να είναι περήφανοι που ο ιδιοκτήτης τους δεν παίζει τέτοια παιχνίδια, νιώθουν κορόιδα. Δε μπορεί να χάλασε τόσο πολύ το DNA των υποστηρικτών της ομάδας...

Παρένθεση δεύτερη. Για εταιρεία Αλαφούζου, μοιάζει αδιανόητο να υπάρχουν υπάλληλοι απλήρωτοι. Μιλάμε για έναν συνεπέστατο άνθρωπο, με συναίσθηση της πραγματικότητας. Και δεν μιλάω για συμβόλαια παικτών. Αυτό συμβαίνει παντού και είναι διαφορετική περίπτωση. Μιλάω για τους απλούς υπαλλήλους των 800-1.000 ευρώ και πιθανώς παραπάνω, που παλεύουν κάθε μέρα χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Αυτό σημαίνει πως όντως δε βγαίνουν τα κουκιά, δεν υπάρχουν χρήματα και ότι ο έμπειρος επιχειρηματίας αναζητεί λύσεις και γι' αυτό το πρόβλημα. Και δε βρίσκει. Και το πρόβλημα μεγαλώνει, μη σας πω γιγαντώνεται. Έτσι όμως, ομάδα να πρωταγωνιστεί δεν δημιουργείται. Και φαντάζομαι χωρίς να το γνωρίζω πως οι Λυμπερόπουλος και Ουζουνίδης, το καλοκαίρι δε θα ξέρουν τι να κάνουν. Με παίκτες της μιας σεζόν, προκοπή δε θα δει ο σύλλογος.

Η ΚΑΕ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΧΡΗΜΑ, ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟ

Φεύγουμε από το ποδόσφαιρο και περνάμε στο μπάσκετ. Εκεί η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Και αυτό από μόνο του δημιουργεί το εξής παράδοξο. Να μοιάζει εξίσου δύσκολο, όσο η ομάδα ποδοσφαίρου, να επιστρέψει με διάρκεια στις επιτυχίες. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παρέλαβε μία ΚΑΕ, που στην αρχή την χαρακτήρισε οικονομικά "καμένη γη", αν θυμάστε τις δηλώσεις εις βάρος του θείου του το 2012-2013 και τελικά αφού έψαξε για επενδυτές από την Κίνα και τις ΗΠΑ, αποφάσισε να την κρατήσει ο ίδιος σε πείσμα των καιρών και να συνεχίσει να επενδύει. Εγώ λέω μπράβο του γι’ αυτό! Στη θέση του μάλλον θα έλεγα «Καλά, εμένα βρήκατε; Ψάχνετε για τρελούς που θα βάζουν 15 εκατομμύρια το χρόνο και στην καλύτερη θα πάρουν πίσω 5»;

Μόνο που ενώ έκανε αυτή την υπέρβαση, σε λίγες περιπτώσεις από το 2012 έως σήμερα λειτούργησε ως επιχειρηματίας, πρόεδρος μεγάλης ομάδας, παράγοντας που θέλει να πάρει πίσω κάτι από όσα βάζει ή έστω να χαίρεται το χόμπι του. Λειτουργεί πολλές φορές με οπαδισμό, ακραία συναισθήματα ειδικά μετά από σκληρές ήττες, παρορμητικά όταν χάνει από το αντίπαλο δέος και εις βάρος της δικής του ομάδας όταν πρέπει κάποιος να πάρει την κρίσιμη απόφαση. Τι κάποιος; Όπως λειτουργεί η ΚΑΕ, μόνο εκείνος υπάρχει!

Πραγματικά είναι κρίμα να πετάει κανείς τα λεφτά του στον αέρα και προσωπικά έχω μεγάλο σεβασμό σε ανθρώπους που στην Ελλάδα της χρεοκοπίας και των δανεικών χρημάτων από τους ξένους, συνεχίζουν να επενδύουν σε κάτι μόνο και μόνο για την τρέλα τους, το μεράκι τους, την καψούρα τους. Αυτή όμως είναι η μία όψη. Η άλλη θέλει τον επενδυτή να σκέφτεται πριν πράξει, να περιμένει ανταποδοτικά οφέλη, να γνωρίζει πως υπάρχει και η ήττα μέσα στο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου αποδέχεται την ήττα, θέλει το 50-50, ξέρει να δίνει το χέρι στον αντίπαλο αν είναι καλύτερος, αλλά δεν έχει τις βάσεις και το χρήμα για να απογειώσει την ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός του Δ. Γιαννακόπουλου δεν αποδέχεται την ήττα, δεν είμαι σίγουρος ότι θέλει το 50-50, σπάνια δίνει το χέρι στον αντίπαλο και φυσικά έχει το χρήμα, τις βάσεις και τη διάθεση να φτιάξει ομάδα που θα γυρίσει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένα ιδανικό σενάριο για το τριφύλλι θα ήταν να μπορέσει να παντρέψει τις δύο πλευρές και να προχωρήσουν μαζί. Το προσπάθησαν, δεν προχώρησε, οδήγησε σε ρήξη. Λογικό για κάποιους, γιατί τόσο αντίθετες αντιλήψεις, δε γίνεται εύκολα να ταιριάξουν με ομόνοια.

Στο διά ταύτα, έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση, με τον Γιαννακόπουλο να έχει το χρήμα, αλλά να μη δέχεται μύγα στο σπαθί του, τον Αλαφούζο να έχει χάσει το κέφι του για το ποδόσφαιρο και τον Ερασιτέχνη να μη μπορεί να πληρώσει ούτε τις βασικές ανάγκες του χωρίς… επιχορήγηση, φοβάμαι πως σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε δυσάρεστες καταστάσεις. Το είχα γράψει και παλαιότερα και επιμένω. Ο αντίπαλος του Παναθηναϊκού δεν είναι πια ο Ολυμπιακός. Είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Με αυτόν τα βάζει καθημερινά, με αυτόν παλεύει και αυτόν πρέπει να νικήσει για να δει άσπρη μέρα.

ΥΓ. Και σε αυτό το Final 4, γέλασα με την ψυχή μου με τους Έλληνες χρήστες των social media. Μιλάμε για μυθικά πράγματα. Γιατί στην επιχειρηματολογία του Νέο-Έλληνα πρέπει να υπάρχουν λέξεις όπως «μάγκες», «Τουρκοφάγοι», «φάπες», «ρωσιδούλες», «φραγκοφονούλης», «Ζότς ο μπαμπάς σας», δεν θα το καταλάβω ποτέ. Είναι θέμα επιπέδου. Δε θεωρώ πως έχω υψηλό επίπεδο, αλλά αυτό είναι πολύ χαμηλό για να το καταλάβω.

ΥΓ. Ακόμη μία φορά ερμηνεύουμε τα αθλητικά γεγονότα με γνώμονα να πικάρουμε τον αντίπαλο και όχι να χαρούμε ή να λυπηθούμε αποκλειστικά και μόνο εμείς, χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα μας πει ο άλλος. Και εδώ αρχίζουν οι παρερμηνείες.

Προφανώς και συνιστά τεράστια επιτυχία η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό της Ευρωλίγκας. Και αυτά με τα μπάτζετ είναι άστοχα. Αν δεν έπαιζαν ρόλο τα μπάτζετ, τότε η Λέστερ θα το έπαιρνε κάθε χρόνο στην Αγγλία και δε θα ήταν το θαύμα του αιώνα. Επιστροφή στην κανονικότητα (των μπάτζετ) ο τίτλος της Τσέλσι. Άρα ο Ολυμπιακός του υπο-τριπλάσιου μπάτζετ πέτυχε αγωνιστικό άθλο με την συμμετοχή στον τελικό.

Αλλά δε συνιστά αποτυχία η ήττα στον τελικό; Δηλαδή η ομάδα πήγε στην Πόλη για να νικήσει μόνο στον ημιτελικό; Δε νομίζω. Αυτά είναι για παιδιά. Τι διαφορά έχει αυτό το φάιναλ – 4, από εκείνο του Τελ Αβίβ το 1994; Της Σαραγόσα το 1995; Πάλι οι ερυθρόλευκοι πήγαν στον τελικό (με νίκη επί του αιωνίου) και έχασαν την κούπα. Γιατί τότε ήταν ντροπή και τώρα είναι περηφάνια; Γιατί πρέπει να είναι ντροπή και περηφάνια, ένα ματς; Τίποτα από τα δύο. Μπράβο στον Ολυμπιακό που σε χαλεπούς καιρούς συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη.

Οι κουβέντες για το ποιος την έχει πιο μεγάλη (την μπασκετική ιστορία ντε), είναι αδιάφορη. Παγκοσμίως μόνο οι φίλοι της Λίβερπουλ, έμειναν για δεκαετίες να ζουν και να ασχολούνται με τα επιτεύγματα του παρελθόντος, γι' αυτό έφτασαν εκεί που έφτασαν. Και μετά πήραν τον Κλοπ. Και μετά ήρθε η επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και πιθανώς σε 2-3 χρόνια το πρωτάθλημα. Σημασία έχει να δουλεύεις, να έχεις υπομονή, να κρίνεις σωστά και να αφήνεις τον επαγγελματία που πληρώνεις να κάνει αυτό για το οποίο τον πήρες. Τα υπόλοιπα άστα για τις φυλλάδες και φυσικά για τη νέα τάση στη χώρα μας, τα social media.