Στις 31 Ιανουαρίου, λίγες ώρες αφού ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είχε νικήσει τον Ολυμπιακό, αλλά πολύ πριν ακόμη διαφανεί πως το τριφύλλι θα πάρει μπρος και θα μπει με πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας και πριν ακόμη αλλάξει ταχύτητα και παίξει πιο ελκυστικό μπάσκετ, είχαμε γράψει ένα κείμενο με τίτλο "Μέγας κόουτς ο Πασκουάλ".

Αρκετοί μας κατηγόρησαν για φιλοπαναθηναϊκό κείμενο, πως βιάστηκα και δε θα δικαιωθώ, για ένα σωρό άλλα πράγματα, τα οποία φυσικά απέχουν από τη δική μου λογική. Παραθέτω αποσπάσματα και επανέρχομαι για να μπούμε στην ουσία αυτού που θέλω να εστιάσουμε σήμερα.

"Ο Ισπανός θα κριθεί σε βάθος χρόνου και από πολύ πιο ειδικούς από εμένα. Όμως κάποια πράγματα δείχνουν που πάει το πράγμα. Ο νέος τεχνικός του τριφυλλιού, ακόμη μαθαίνει το ρόστερ του, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να περάσει σε όλους το μήνυμα: Θα παίζει ο καλύτερος και όχι ο πιο δημοφιλής, το πιο υψηλό συμβόλαιο, ο αγαπημένος εξέδρας, διοίκησης και άλλες τέτοιες κουταμάρες.

Ο Παππάς δεν ήταν καλός, το ξέρει και ο ίδιος. Πήρε γραμμή πως με τον Τσάβι δεν θα παίζει αν δεν αλλάξει στάση και νοοτροπία και όχι μόνο άλλαξε, αλλά δίνει το παράδειγμα σε όλους. Ο Πασκουάλ μόλις δει ότι ο παίκτης έρχεται στο δρόμο της…αρετής θα τον βάλει μέσα για να του κάνει τη δουλειά. Προχθές του πήρε το ντέρμπι με την άμυνα. Ο Νίκος Παππάς, ο χαρισματικός επιθετικός. Απλό είναι, αρκεί να σε εμπνέει ο προπονητής με το πλάνο του.

Ο Καλάθης έμεινε στον πάγκο ένα ημίχρονο και σε όλο το ματς σχεδόν ο ανεκδιήγητος Τζεντίλε. Ο παίκτης που θεωρήθηκε η μεταγραφή του αιώνα (ο Τζεντίλε), δε θα παίξει ποτέ ξανά όταν θα καίει η μπάλα, αν δεν συμμορφωθεί και δεν μπει στο κλίμα του συνόλου και στη φιλοσοφία του τεχνικού τιμ.

Δεν ξέρω αν είχε καλά συστήματα ο Παναθηναϊκός, αν τα σουτ ήταν τραβηγμένα, αν θα νικούσε σε περίπτωση που δεν τραυματιζόταν και ο Σπανούλης. Ξέρω πως νίκησε με τον τρόπο που επέλεξε και επέβαλλε ο προπονητής του. Και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία. Τα συστήματα φτιάχνουν, τα σουτ μπαίνουν ή όχι, εκείνο που δεν κερδίζεται εύκολα είναι ο σεβασμός του παίκτη προς τον προπονητή. Για να τον σεβαστεί πρέπει να του δείξει πως είναι δίκαιος, ξέρει το αντικείμενο, δεν κολλάει να κάνει αυτό που πρέπει ανά πάσα ώρα και στιγμή προς όφελος της ομάδας και στο τέλος να παίρνει και το αποτέλεσμα".

Αυτά γράφαμε τότε. Ελάτε στο σήμερα τώρα. Θυμάστε τις δηλώσεις του Νίκου Παππά στην εκπομπή του Γιώργου Συρίγου στη Nova, μόλις την περασμένη Παρασκευή; "Με αδίκησε ο Πασκουάλ, αλλά έδειξε πως δεν είναι κομπλεξικός, με έβαλε όταν έκρινε πως μπορώ να βοηθήσω, έδιωξε τη δική του επιλογή τον Τζεντίλε, είναι καλός τεχνικός, με πλάνο κτλ κτλ".

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Στόχος του σημερινού κομματιού δεν είναι να…αποθεώσετε τον αρθρογράφο προφανώς, διότι αν ήμουν σωστός, τότε θα έπρεπε να παραθέτω και τα κομμάτια που δε δικαιώθηκε η εκτίμηση μου. Όπως με τον Γκουαρδιόλα για παράδειγμα. Ούτε η αποθέωση με νοιάζει, ούτε η κατακραυγή.

Στόχος είναι να καταλάβουμε όλοι, πως όσο πιο καθαρά και ανεπηρέαστα βλέπουμε τα πράγματα, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα, κρίσεις, προβλέψεις και εν τέλει να δικαιωθούμε. Ναι θα κάνουμε και λάθη, αλλά θα είναι λιγότερα από τα σωστά. Πολύ λιγότερα.

Ας σταματήσουμε πια να κρίνουμε μόνο από το αποτέλεσμα και ας κοιτάζουμε και λίγο τον τρόπο που έρχεται η νίκη ή η ήττα. Αυτό είναι το κλειδί. Κριτική μετά από ματς μπορούμε να κάνουμε όλοι και πάντα να πιστεύουμε ότι δικαιωνόμαστε. Το ζητούμενο είναι (για τον κλάδο μου) να λειτουργούμε ως δημοσιογράφοι και όχι ως οπαδοί.

Αν γράφουμε κείμενα για να χαιδέψουμε αυτιά και να πάρουμε το κλικάρισμα, αν γράφουμε εν βρασμώ απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα, ή ενθουσιασμένοι με μία νίκη, τότε παρασύρουμε και το κοινό σε λάθος μονοπάτια. Δουλειά μας είναι να γράφουμε και να μιλάμε ήρεμα, καθαρά, αντικειμενικά, με γνώση αυτού που παρακολουθούμε και με στόχο να εξηγήσουμε, να κριτικάρουμε και όχι να διχάσουμε.

ΚΑΛΟΣ Ή ΚΑΚΟΣ ΤΩΡΑ Ο ΤΣΑΒΙ;

"Άσε μας ρε Βόγλη, με τα κηρύγματα", θα πει κάποιος. Οκ, μόνο που μπείτε λίγο στα σχόλια εκείνου του άρθρου για τον Πασκουάλ και δείτε πόσο τυφλωμένος είναι ο κόσμος και πόσο λάθος βλέπει τα πράγματα. Ελάχιστοι τον στήριζαν γιατί τον πίστευαν. Τον στήριζαν γιατί ήταν στην ομάδα τους. Λίγοι τον απαξίωναν γιατί δεν τους άρεσε η δουλειά του. Τον απαξίωναν γιατί ήταν στους απέναντι ή δεν τους ήταν συμπαθής.

Το έργο του φαίνεται πλέον, ακόμη και αν δεν προκριθεί στο φάιναλ-φορ ο Παναθηναϊκός. Η δική του ομάδα συνήλθε, έφτιαξε δομές, έδιωξε τη δική του επιλογή τον Τζεντίλε μόλις κατάλαβε πως πρόκειται για τουρίστα πολυτελείας, έδωσε ρόλο στον Παππά, περίμενε τον Γκιστ μοιράζοντας ρόλους στους υπόλοιπους και έφτασε στην ουσία.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΛΕΜΟΝΗ ΚΑΙ ΟΥΖΟΥΝΙΔΗ

Τα γράφω όλα αυτά και για έναν ακόμη λόγο. Ξύπνησα σήμερα, έβαλα ραδιόφωνα, διάβασα σάιτ και απόρησα. Έχω βαρεθεί με την ασχετοσύνη ειδικά στο ποδόσφαιρο. Κούρασε πια αυτή η κατάσταση. Ο Λεμονής πριν από λίγες ημέρες ήταν ο προπονητής που ξέρει πώς να παίρνει το 100% από κάθε παίκτη, που ανέστησε τον Μάριν και θα πάρει νταμπλ και τώρα μετά το 1-1 στη Λιβαδειά, είναι ο τεχνικός που κακώς έκανε τόσο ευρύ ροτέισον, που ρίσκαρε και δεν κλείδωσε το πρωτάθλημα και ένα σωρό ανακρίβειες και άστοχα σχόλια, που θα τα διαψεύσει ο χρόνος και δεν εδράζονται σε σοβαρά επιχειρήματα. Λες και θα χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα. Αφήστε που (αν και δεν ήθελε αυτό ο Λεμονής), η ομάδα του θα είναι στην τσίτα εν’ όψει των ημιτελικών.

Ο "μάγος" Ουζουνίδης που σάρωσε τα πάντα και έκανε τον Παναθηναϊκό ξανά νικητή, στην Τούμπα ρίσκαρε, έκανε λάθος, τι σκέφτηκε, μα είναι δυνατόν να παίζεις με τους Χουχούμηδες και τους Στιλ αυτού του κόσμου; Για λίγο μπήκε στη "σφαίρα Στραματσόνι". Για λίγο ευτυχώς.

Και αν σταματούσε η κριτική σε ένα ματς, ή αν μιλούσαν για συγκεκριμένα πράγματα που δεν έγιναν σωστά στο παιχνίδι, πάει καλά. Λογικό και πρέπει να γίνεται αυτή η κριτική, με γνώση και όχι εμπάθεια. Το πρόβλημα είναι πως συνεχίζουν το συλλογισμό και αφήνουν σπόντες περί της ικανότητας και επάρκειας του τεχνικού. Έχει γίνει με τον Ίβιτς, με τον Χιμένεθ, γινόταν κάθε μέρα με τον Μπέντο, θα γίνει ξανά με τον Πασκουάλ. Εδώ κοντεύουμε να βγάλουμε άσχετο τον Πεπ και τον Τούχελ, στους δικούς μας θα κολλήσουμε;

Ο ΦΙΛΑΘΛΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ

Επίλογος. Η περίπτωση Πασκουάλ πρέπει να γίνει δίδαγμα για όλους μας. Να μη βιαζόμαστε στην κρίση μας, να βλέπουμε τι δουλειά γίνεται, να μην ασχολούμαστε με οπαδιλίκια και επειδή (επιμένω) υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι που δεν τα παίρνουν, δεν εκβιάζονται, ξέρουν ελληνικά, ξέρουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλευ, ας επιλέγουμε να διαβάζουμε και να ακούμε εκείνους που ξεχωρίζουν για την καθαρή τους κρίση. Και όχι εκείνους που θα μας χαϊδέψουν τα αυτιά μετά από ήττα, που θα βρίσκουν πάντα άλλοθι στη διαιτησία, που θα μα προτρέπουν να αποθεώσουμε κάποιον, απλά και μόνο γιατί αρέσει σε εκείνους.

Με σεβασμό.