Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο;

Κοινό, θεατές, πελάτες όπως τους αποκαλούμε εσχάτως, καθώς θεωρούμε πως τους παρέχεται από τις ομάδες-εταιρείες ένα προϊόν, άρα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά. «Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», έλεγαν οι παλιοί έμποροι.

Και ήθελαν να περάσουν τη λογική στον υπάλληλο τους, πως όσο στραβόξυλο και αν είναι ο πελάτης, εκείνοι πρέπει χαμογελαστοί να του λένε συνέχεια «ναι» και να ικανοποιούν κάθε επιθυμία του. Γιατί πληρώνει και άρα έχει το δίκιο με το μέρος του.

Ακόμη και αν ισχύει στο εμπόριο, που σηκώνει μεγάλη κουβέντα, στο ποδόσφαιρο δεν ξέρω κατά πόσο έχει λογική αυτός ο συλλογισμός. Και ειδικά όταν μιλάμε για Έλληνες οπαδούς, που νομίζω (και το έχω γράψει και στο παρελθόν) ότι στην πλειοψηφία τους έχουν μπερδευτεί πολύ.

Τι ζητάς με την αποδοκιμασία;

Παράδειγμα πρώτο ο Ολυμπιακός: Τελειώνει το ματς στο «Καραϊσκάκης», ο Μπέντο και οι παίκτες του έχουν πάρει την πρόκριση με το 1-1 κόντρα στους Γιoύνγκ Μπόις και ακούγονται αποδοκιμασίες από κάποιους. Ο λόγος; Επειδή δε νίκησε η ομάδα τους; Μάλιστα. Ξέρετε πως δε χρειάζεται πάντα η νίκη για να επιτύχεις το στόχο σου, έτσι; Ναι, «αλλά το κοινό του Ολυμπιακού είναι απαιτητικό και θέλει να βλέπει την ομάδα του πάντα να νικάει κτλ». Οκ, να νικάει, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να αποδοκιμάζεις όταν έρθει η ισοπαλία που σε οδηγεί στην επόμενη φάση. Μία ομάδα που πριν από 3 μήνες απέκλεισε ασθμαίνοντας κάποια Αρόουκα, σήμερα πριν φτάσει στην τελευταία αγωνιστική ενός βατού ομίλου, με σχετικά καλή απόδοση, πέτυχε το στόχο της. Και ευκαιρίες έκανε και γκολ που δε χάνονται έχασε και δέχθηκε φάσεις και ένα γκολ από τον αντίπαλο. Όλα νορμάλ δηλαδή.

Ποιος ο λόγος της αποδοκιμασίας; Επειδή δεν παίζει ο Τσόρι; Ελάτε τώρα. Και πριν από λίγο καιρό δεν έπαιζε ο Φορτούνης, ακόμη δεν παίζει η…μεγάλη μεταγραφή Μάρκο Μάριν, είναι εκτός πλάνων ο κάποτε αγαπημένος Σιόβας και αύριο δεν θα αγωνίζεται κάποιος άλλος. Όση ποδοσφαιρική αδικία και αν υπάρχει στον παραγκωνισμό του Τσόρι, οι αποδοκιμασίες μετά από πρόκριση που ήρθε λίγες εβδομάδες μετά το 3-0 επί του Παναθηναϊκού, δε μου ακούγονται λογικές.

Από την άλλη, «ο κόσμος έχει σωστό αισθητήριο», «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» και όλα αυτά τα ωραία ακούγονταν χρόνια τώρα από επίσημα και ανεπίσημα χείλη των Πειραιωτών και φυσικά και άλλων ομάδων, οπότε τώρα πρέπει να κινηθούν πάνω σε αυτή τη ρότα που οι ίδιοι χάραξαν ή δεν ξεκαθάρισαν ποτέ που υπάρχει η διαχωριστική γραμμή.

Ο Panathinaikos... που δεν έρχεται

Παράδειγμα δεύτερο: Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, ο οποίος ακόμη πιστεύει ότι η ομάδα του που προσπαθεί ακόμη να μαζέψει το οικονομικό χάος και κάθε καλοκαίρι μετράει τα ευρώ για να βγάλει τη σεζόν με αξιοπρέπεια χωρίς να χρωστάει στους εργαζόμενους του, θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει ξανά Panathinaikos, να σαρώνει στην Ευρώπη και «τι κάνει αυτός ο Αλαφούζος, μας κοροϊδεύει, να σηκωθεί να φύγει» και όλα τα γνωστά που διαβάζουμε και ακούμε. Μα να φύγει ο Αλαφούζος, καθώς στερεί από την ομάδα τους χιλιάδες επενδυτές που περιμένουν στη γωνία, να έρθουν να σκάσουν τα εκατομμύρια τους και να φέρουν ξανά μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές. Ε, ρε γλέντια.

Οι φίλοι του τριφυλλιού προσκολλημένοι σε μία άλλη εποχή που πέρασε πια και δεν ξέρω αν θα επιστρέψει (και πότε) πηγαίνουν ακόμη στο γήπεδο, με την ελπίδα πως «να κάτι θα γίνει σήμερα και θα νικήσουμε και μετά θα δεις, θα περάσουμε στον όμιλο και μετά με καλή κλήρωση, δεν ξέρεις τι γίνεται». Και όταν προκύπτουν οι φυσιολογικές στον υπόλοιπο κόσμο ήττες, ο εγωισμός δεν τους αφήνει να παραδεχθούν το προφανές. Καλό πράγμα η ελπίδα, καλύτερο αν συνδυάζεται με το ρεαλισμό.

Γουστάρουν το παραμύθι

Είναι φανερό πως ο Έλληνας φίλαθλος-πελάτης-πολίτης γουστάρει το παραμύθι και να ζει σε έναν δικό του κόσμο. Ενίοτε αυτό του δίνει διέξοδο να ξεφεύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να περνάει φανταστικά στο δικό του φανταστικό κόσμο. Το ζήτημα γίνεται πιο σοβαρό, όταν έρχεται για….λίγο στην πραγματικότητα και καλείται να αντιμετωπίσει αυτό που υπάρχει, αλλά δεν του αρέσει. Λίγο να δείτε το ποιους στέλνουμε στη Βουλή, εμείς οι ίδιοι, όχι οι…κακοί δανειστές, θα καταλάβετε πολλά.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά ο πελάτης στον αθλητισμό δεν έχει πάντα δίκιο. Κυρίως γιατί δεν έχει γνώση για αυτό που βλέπει και αυτό οφείλεται και στο γεγονός πως αρκετοί δημοσιογράφοι επίσης δεν διαθέτουν την απαιτούμενη γνώση, έτσι ώστε να εξηγούν στον κόσμο τι πραγματικά γίνεται.

Στο μόνο που έχει δίκιο 100-0, είναι πως αρκετοί στο ελληνικό ποδόσφαιρο τον κοροϊδεύουν και μάλιστα μέσα στα μούτρα τους. Σόρυ, όμως πρέπει να ξεχωρίζουν επιτέλους οι φίλαθλοι-οπαδοί-πελάτες ποιοι το κάνουν συστηματικά και χωρίς ντροπή και ποιοι τους λένε την αλήθεια, ακόμη και αν μερικές φορές δεν του αρέσει ή τους προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Ο Ολυμπιακός με το καλοκαίρι που πέρασε, είναι άθλος που κατάφερε τόσο γρήγορα να μαζευτεί, να θεωρείται ήδη φαβορί για το πρωτάθλημα, μετά από νίκες ΚΑΙ στα 3 ντέρμπι και φυσικά να έχει προκριθεί στους 32 του «Γιουρόπα Λιγκ». Να γκρινιάξεις για τη διοίκηση αν θες, για τον Μπέντο που δε βάζει τους Τσόριδες που ομορφαίνουν τις Κυριακές μας, αλλά να βλέπεις και την αλήθεια. Βάζει Μανθάτηδες και Ρέτσους και θα έβαζε και άλλους… αν υπήρχαν.

Ο Παναθηναϊκός της μνημονιακής εποχής, δε μπορεί να πιστεύει πραγματικά ότι είναι θέμα χρόνου και συγκυριών για να γίνει ξανά ο μεγάλος Ευρωπαίος Παναθηναϊκός, ο Πρέσβης που θα κάνει πορείες και θα βγάζει τους φίλους του στην Ομόνοια.

Αν αποδεχτούμε την πραγματικότητα, μετά μπορούμε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Γιατί ο Παναθηναϊκός όντως μπορούσε να περάσει από αυτόν τον όμιλο, αλλά δεν αποκλείστηκε από «διοικητική ανυπαρξία», ούτε όμως αν περνούσε θα γινόταν ξανά «ο Panathinaikos των Glory Days».

Αυτά, με σεβασμό στον πελάτη, που επιμένω, δεν έχει πάντα δίκιο.