Ο Ζοζέ έχει μπλέξει

Το πρόβλημα του Μουρίνιο είναι ο ίδιος ο Μουρίνιο. Ο εαυτός του. Δε θέλει να αποδεχθεί πως έχει μείνει πίσω στον τομέα της εξέλιξης και συνεχίζει να ποντάρει στο δυναμικό χαρακτήρα του, το τεράστιο όνομα που έχει φτιάξει με τη δουλειά του, στη σκληρή προπόνηση, όχι όμως στη σωστή και μοντέρνα εκμάθηση του νέου ποδοσφαίρου στους παίκτες του.

Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, υπάρχουν κάποιοι που δε γουστάρουν το ποδόσφαιρο που διδάσκει ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Πιθανώς επειδή δε γουστάρουν τον ίδιο τον Καταλανό (ούτε εμένα μου είναι φοβερά συμπαθής) ή δεν υποστήριζαν τη Μπαρτσελόνα με την οποία έκανε παπάδες στο ξεκίνημα του.

Ξεκολλήστε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Δε σας λέει κανένας να αρχίσετε να συμπαθείτε τον χαρακτήρα ενός προπονητή, αλλά να αποδέχεστε και (γιατί όχι) να απολαμβάνετε το παιχνίδι που παρουσιάζει.

Σοβαρά τώρα. Βλέπετε καμία σχέση στο ποδόσφαιρο που παρουσιάζει η εφετινή Σίτι, με την περυσινή; Η Σίτι του Πεπ, με τη Γιουνάιτεντ του Μουρίνιο, ή την Τσέλσι του Κόντε; Ακόμη και αν στο τέλος το πρωτάθλημα το χάσει η Σίτι (που μου φαίνεται δύσκολο) δε σας αρέσουν οι αυτοματισμοί, οι ωραίες συνεργασίες, τα γκολ που έρχονται με συνδυασμούς, με συμμετοχή τόσων παικτών, με γεωμετρία στο χορτάρι, με πιθανούς και απίθανους τρόπους; Μιλάμε για μεταμόρφωση επιπέδου…Extreme MakeOver.

Δεν αποδίδει το σύστημα του Μουρίνιο

Γυρίζουμε στο Μουρίνιο. Μην κολλάτε στα αποτελέσματα. Τα γράφαμε για τον Πορτογάλο πριν έρθουν οι σφαλιάρες από τη Φέγενορντ και τη Γουότφορντ. Γιατί πολύ απλά φαινόταν το πράγμα. Ο άνθρωπος πήρε τα υπερ-όπλα Πογκμπά και Ζλάταν, προκειμένου να μπορέσει να καλύψει τις αδυναμίες που έχουν οι ιδέες του στην επιθετική δημιουργία. Δεν είναι χαζός, το βλέπει πως δεν προχωράει το σύστημα του, η φιλοσοφία του. Είναι άλλης εποχής. Και μάλιστα τώρα στο «Ολντ Τράφορντ», δεν μπορεί να παίξει ακόμη ούτε τη σκυλίσια άμυνα που αποτελεί σήμα κατατεθέν των ομάδων του. Πιθανολογώ πως κάτι θα σκαρφιστεί και θα ξεπεράσει τον σκόπελο που βγήκε μπροστά του, ήδη όμως η πρώτη αμφισβήτηση γεννήθηκε στην Αγγλία, για το που μπορεί να φτάσει η εφετινή Γιουνάιτεντ.

Κάποια στιγμή όταν είχαμε γράψει ένα κείμενο για το ότι δε συγκρίνονται πλέον Πεπ και Ζοσέ, με τον Ισπανό να έχει ξεφύγει κατά πολύ σε ιδέες και αποτελέσματα, αρκετοί αντιδράσατε, αλλά ΚΑΝΕΝΑ επιχείρημα δεν είχε ποδοσφαιρική λογική. Μόνο συναίσθημα και «κάτω τα χέρια από τον Ζοσέ».

Χάνουμε την ουσία με όλα αυτά. Η οποία είναι πως πρέπει να βλέπουμε καλό ποδόσφαιρο, ελκυστικό, που να φέρνει και αποτελέσματα. Ταμπούρι, μισό-μηδέν και ατομικές πρωτοβουλίες που δεν προκύπτουν από σύστημα, μπορεί να διδάξει και ένας μέσος Ιταλός προπονητής. Μη σας πω και 2-3 Έλληνες. Και χωρίς να τους πάρουν παίκτες αξίας 350 εκατομμυρίων ευρώ.

Το πιο εξοργιστικό του Μουρίνιο, είναι η στάση του μετά τα ματς. Η αποποίηση της ευθύνης. Πάντα φταίει η διαιτησία, ενώ τώρα εφευρίσκει και την πατέντα Άγγελου Αναστασιάδη – όχι την επίκληση στην Παναγία- αλλά το χώσιμο στους δικούς του παίκτες. Πρέπει να έχει αδειάσει «φωτογραφίζοντας» 4-5 παίκτες του και βρισκόμαστε ακόμη στο ξεκίνημα της σεζόν. Ότι έτσι τους…ξυπνάει τον εγωισμό; Αυτά δεν τα έκανε ούτε ο Ιωαννίδης το 1980 στον Άρη.

ΥΓ Το γράφω ξανά και ελπίζω αυτή τη φορά να το καταλάβετε. Στόχος του κειμένου και όσων γράφουμε για τακτικές και ποιότητα ποδοσφαίρου, δεν είναι να σας το παίξουμε ειδικοί και μεγάλοι γνώστες. Αλίμονο. Ούτε να σας υποχρεώσουμε να αλλάξετε τις απόψεις σας. Αδιάφορο.

Πρέπει όμως κάποια στιγμή στην Ελλάδα, να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε, πως προκύπτει αυτό που βλέπουμε, ποιος δουλεύει σωστά και ποιος κοροϊδεύει. Άλλο το οπαδιλίκι και η στήριξη σε μία ομάδα και άλλο η πραγματικότητα. Προφανώς ο φίλος της Γιουνάιτεντ θέλει η ομάδα του πάρει το πρωτάθλημα. Και καλά κάνει. Δε θέλει να δει και καλή μπάλα παράλληλα; Απαγορεύεται;