Οχι θυμός, μίσος!

Μίσος, που δε σε αφήνει να χαρείς ένα ματς, ένα ντέρμπι, ένα πρωτάθλημα. Πάντα είχαμε προβλήματα με τη διαιτησία, με τα ΜΜΕ, με αυλικούς, με διάφορα φρούτα που ευδοκιμούν στο σαθρό οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τόσο μίσος δεν είχαμε. Επεισόδια, παρατράγουδα, καζούρες, ναι φυσικά και είχαμε.

Αυτό που βιώνουμε πια, ξεπερνάει κάθε όριο λογικής. Όπως και πολλά άλλα πράγματα στη χώρα μας, για να είμαστε ειλικρινείς. Ο λόγος που τα ντέρμπι δεν τελειώνουν ή τελειώνουν με διακοπές ή με καθυστερήσεις κτλ, είναι επειδή πλέον δεν αποδεχόμαστε την ήττα. Και δεν αποδεχόμαστε την ήττα, επειδή επικρατεί τόσος φανατισμός, τόσο μίσος, που κρίνονται καριέρες και θέσεις εργασίας από ένα αποτέλεσμα. Από ένα φάουλ, ένα πέναλτι, ένα ανάποδο πλάγιο. Παράνοια.

Κάθε φορά μετά από ντέρμπι, μετά από ένα καυτό ματς ξέρουμε πως θα ασχοληθούμε με τη διαιτησία, την ατμόσφαιρα, την ανακοίνωση των ΠΑΕ, το ποιος την έχει πιο…μεγάλη (την ανακοίνωση φυσικά) και λιγότερο με την τακτική των προπονητών, τις κινήσεις των παικτών και όλα τα φυσιολογικά. Γιατί έχασε ο ΠΑΟΚ; Γιατί νίκησε ο Ολυμπιακός; Τι λάθη έκανε ο Μπέντο; Πώς τα διόρθωσε; Τι κινήσεις ματ έκανε ο Ίβιτς; Που την πάτησε; Θα μας τα απαντήσει κανείς αυτά;

Μα για να τα απαντήσει, πρέπει να τα ρωτήσει κάποιος. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να πηγαίνουν κάποιοι στις Συνεντεύξεις Τύπου με σκοπό να την…πουν στον προπονητή. Φαινόμενο που το έχω δει σε ΟΛΑ τα ελληνικά γήπεδα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το μίσος περνάει πλέον από ψηλά στα χαμηλά. Από την κεφαλή μιας ΠΑΕ, ως τον τελευταίο οπαδό, υπάλληλο, δημοσιογράφο, που νομίζει πως η ύπαρξη του και η αξιοπρέπεια του, κρίνονται από το δοκάρι και μέσα ή το δοκάρι και έξω. Επίπεδο κάλτσας. Μάλλον συγγνώμη. Δεν υπάρχει καν επίπεδο. Χάθηκε η μπάλα.

Εγώ νομίζω πως για το ντέρμπι υπάρχει πολλή ποδοσφαιρική κουβέντα, με τουλάχιστον 4-5 θέματα που προκύπτουν από τις κινήσεις των προπονητών, οι οποίοι δούλεψαν πολύ για το ματς. Ο Ίβιτς περισσότερο στην προετοιμασία και ο Μπέντο πιο πολύ κατά τη διάρκεια του 90λεπτου. Αλλά μέσα στον καπνό (όχι μόνο των καπνογόνων) πού να τα δεις αυτά; Άλλα είναι τα σημαντικά φαίνεται για κάποιους.

What about Mourinho?

Ας είναι λοιπόν. Φεύγοντας από τα ελληνικά, πηγαίνουμε στον αγαπημένο μας Μουρίνιο. Τον άνθρωπο που κάθε εβδομάδα θα δικαιώνει όσους τον αμφισβητούν για ποδοσφαιρικά θέματα και όχι φυσικά για τον χαρακτήρα του. Το τελευταίο σηκώνει κουβέντα, αλλά δεν μας αφορά άμεσα.

Τον Μουρίνιο τον παρακολουθώ πάνω από 10 χρόνια, πολύ συστηματικά και μάλιστα με περιόδους μεγάλου θαυμασμού για το έργο του. Γι’ αυτό και η κριτική μας σήμερα έχει να κάνει μόνο με αυτό που παρουσιάζουν οι ομάδες του στον αγωνιστικό χώρο. Και τα έχουμε γράψει πολύ πριν πάει στη Γιουνάιτεντ και πριν αρχίσουν οι εφετινές σφαλιάρες αποκαθήλωσης. Τα κείμενα υπάρχουν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Πορτογάλος έχει μπλέξει τόσο άσχημα στο μυαλό του, που δεν θα τελειώσει ούτε την εφετινή σεζόν στον πάγκο της ομάδας που ξεκίνησε. Πέρυσι ήταν η Τσέλσι, εφέτος η Γιουνάιτεντ. Όχι πρωτάθλημα, ούτε έξοδο στην Ευρώπη δεν θα δουν στο Μάντσεστερ και πιστεύω θα το καταλάβουν γρήγορα και θα κάνουν την αλλαγή.

Γιουνάιτεντ όπως…ΑΕΚ

Η Γιουνάιτεντ μου θυμίζει λίγο την ΑΕΚ. Μεγάλο κλαμπ, που πέρασε παρακμή (προφανώς σε άλλα μεγέθη και άλλου είδους καθίζηση η κάθεμια) και θέλει να επιστρέψει στις παλιές δόξες, με παρωχημένο και λάθος τρόπο. Δεν ξέρω αν υπάρχει Μπάγεβιτς και στη Γιουνάιτεντ, όμως το πλάνο τους στερείται σοβαρής ποδοσφαιρικής σκέψης. Αρχικά με προπονητή τον Φαν Χάαλ που μεσουρανούσε τη δεκαετία του ‘90 και μετά με τον Μουρίνιο που κυριαρχούσε τη δεκαετία του ’00, προσπάθησαν να γυρίσουν στους τίτλους και στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Υπάρχει ελπίδα πάντως. Αν συνεχίσουν έτσι, σε 1-2 χρόνια θα βρουν τον μοντέρνο τεχνικό, που θα τους επαναφέρει στην κανονικότητα. Και μετά πιθανώς και στο καλό ποδόσφαιρο και στη συνέχεια στους τίτλους. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην ΑΕΚ.

ΥΓ.: Κρατήστε ένα όνομα. Μανουέλ Λοκατέλι. Το next best thing της Μίλαν. Ούτε καν 19 ετών ακόμη. Τον Γενάρη θα γίνει. Ήθελα να το γράψω προ δύο εβδομάδων, όταν είχε κάνει επική ανατροπή η Μίλαν κόντρα στη Σασουόλο και όταν ακόμη πιο πίσω τον είχα περιγράψει σε ένα άλλο ματς των ροσονέρι. Μιλάμε για φοβερό ταλέντο, ποδοσφαιρικό μυαλό, προσόντα, μου θυμίζει διάφορους παίκτες, αλλά σιχαίνομαι να γράφω «ο νέος τάδε…» κτλ. Δεν έχει σημασία σε ποιον μοιάζει, αλλά να γίνει ο καλύτερος Λοκατέλι που μπορεί. Το γκολ του που έκρινε το ντέρμπι με τη Γιουβέντους, δεν ήταν το πρώτο της σεζόν και δεν θα είναι το τελευταίο. Ντοναρούμα, Ρομανιόλι, Λοκατέλι, ότι καλύτερο έχει η Μίλαν σε τόσο νεαρή ηλικία και ευτυχώς παίρνουν παιχνίδια στα πόδια τους. Α, ναι και Ιταλοί. Που οι Ιταλοί δεν παράγουν παίκτες και όλα αυτά τα ωραία που ακούγονται κατά καιρούς.