Το καλοκαίρι στην Ελλάδα μπορείς να απολαύσεις πολλά πράγματα. Στα ποδοσφαιρικά, το πόσες μεταγραφές και «μεταγραφές» κάνουν οι ομάδες μας και αν το ψάξεις περισσότερο θα σπάσεις μεγάλη πλάκα με το πόσο «ότι να’ ναι επιλογές» κάνουν σε προπονητές. Επιθεώρηση. Κανένα σχέδιο, καμία λογική, πραγματικά ότι βρέξει ας κατεβάσει. Έχουμε επισημάνει πολλές φορές πως το 80% των προπονητών που εργάζονται σε ομάδες της Σούπερλιγκ και της Φουτμπολ Λιγκ, είναι ανεπαρκείς και δεν ακολουθούν τις εξελίξεις στο άθλημα.

Και δεν έχουν καμία δικαιολογία. Ακόμη χειρότερα όμως είναι τα πράγματα με εκείνους που παίρνουν αποφάσεις, με εκείνους δηλαδή που επιλέγουν τους προπονητές και τους παίκτες. Θα μου πείτε «μα άμα αυτοί είχαν γνώση και πλάνο δεν θα βλέπαμε τόσους προπονητές-ανακύκλωσης κάθε χρόνο».

Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στους πάγκους, ελάχιστες σοβαρές κινήσεις και επιλογές και μετά όταν η ομάδα δεν τραβάει, τα ρίχνουμε πάντα στο εύκολο θύμα, τον προπονητή. Ο οποίος προφανώς άνοιξε την πόρτα μόνος του και μπήκε μέσα στην ομάδα. Δεν τον προτίμησε κάποιος, δεν τον προσέλαβε κανείς.

Τι Μοντανιέ, τι Κετσπάγια…

Αμέτρητα τα παραδείγματα. Δείτε την περίπτωση της ΑΕΚ του Μελισσανίδη. Μύλος. Ακόμη δεν έχει καταλάβει κανείς γιατί έδιωξε τον Δέλλα, γιατί πήρε τον Πογέτ, γιατί τον έδιωξε και αυτόν και πως τελικά από τον Μοντανιέ η μπίλια έκατσε στον Κετσπάγια. Δείτε παρακαλώ προσεκτικά την αλυσίδα. Δέλλας-Πογέτ-Θέλουμε Μοντανιέ-Παίρνουμε Κετσπάγια. Βγάζετε άκρη; Εγώ όχι πάντως.

Καταρχάς, πρόκειται για διαφορετικά στυλ ποδοσφαίρου. Άλλο πράγμα ο Μοντανιέ, άλλο ο Τιμούρ. Πως γίνεται να θες και τον επιθετικογενή και τον αμυντικογενή; Δεν γίνεται, εκτός αν δεν έχεις πλάνο και κινείσαι με βάση το ένστικτο και τη λογική «με αυτόν θα μπλέξουμε, ας πάρουμε κάποιον που θα είναι του χεριού μας». Σόρυ για τον συμπαθή Κετσπάγια, ωστόσο η επιλογή του δεν έγινε με βάση τις ποδοσφαιρικές του ιδέες, αλλά ότι «είναι δικό μας παιδί, που θα ξέρει πως του κάναμε και χάρη που τον πήραμε στην ΑΕΚ».

Βρε, το πρωτάθλημα να πάρει η ΑΕΚ, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Δεν ξέρουν τι προπονητή θέλουν και αυτό φαίνεται εδώ και 18 μήνες. Και από ότι διάβασα σε κάποια ρεπορτάζ, στον Μοντανιέ δεν κατάφεραν να εξηγήσουν με σαφήνεια το πλάνο τους και προέκυψε ασυνεννοησία. Μπίνγκο! Πώς να εξηγήσουν ρε παιδιά, όταν και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι θέλουν;

Ο Ζιλμπέρτο θέλει τον Στραματσόνι;

Συνεχίζουμε με τον Παναθηναϊκό. Υποθέτουμε πως ο Ζιλμπέρτο Σίλβα εκτιμάει τον προπονητή Στραματσόνι και τις ιδέες του, γι’ αυτό και δεν είπε στον Γιάννη Αλαφούζο να τον αλλάξουν. Αλλιώς δεν μπορώ να καταλάβω πως αναλαμβάνει τεχνικός διευθυντής στην ομάδα, αν δεν γουστάρει τον Ιταλό. Θα εμπιστευθεί τη δουλειά του και το πλάνο του, στα χέρια ενός τεχνικού που δεν θεωρεί πως θα τα καταφέρει; Δεν έχει λογική.

Άρα ο Στραματσόνι τυγχάνει της εμπιστοσύνης του Προέδρου και του Τεχνικού Διευθυντή. Μάλιστα. Δηλαδή σε αυτόν τον άνθρωπο θα στηρίξουν τις ελπίδες τους για διάκριση και καλό ποδόσφαιρο τη νέα σεζόν. Σε αυτόν που τελικά κατάφερε να βγάλει την ομάδα δεύτερη στα πλέι-οφ, με ποιότητα ποδοσφαίρου της κακιάς ώρας και φυσικά με ΚΑΝΕΝΑΝ παίκτη να μην έχει εξελιχθεί προς το καλύτερο. Αντιθέτως μπορώ να αναφέρω 4-5 που έμειναν στάσιμοι ή έκαναν βήματα προς τα πίσω. Θα μας εξηγήσει κανείς τη λογική του «κρατάω τον Στραματσόνι και επενδύω πάνω του ένα σωρό χρήματα». Όχι χρήματα του δικού του συμβολαίου, αλλά των πολλών παικτών που θα αποκτηθούν και εκείνων που ήδη πληρώνονται και θα παραμείνουν στο ρόστερ. Αλλά αφού δε νοιάζει τον Αλαφούζο, θα ενοχλήσει εμάς;

Ο Ολυμπιακός του αποτελέσματος

Ολυμπιακός. Η μακράν πιο οργανωμένη ομάδα της Σούπερλιγκ. Οι πρωταθλητές πήγαν να μπλέξουν μόνοι τους με την εμμονή που έβγαλαν στα ματς με την ΑΕΚ. Τα έριξαν στη διαιτησία και στον Κοντονή, αλλά παράλληλα έβγαζαν ανεπίσημα και μία δυσαρέσκεια για τον Μάρκο Σίλβα. «Άφησε την ομάδα χωρίς προπονήσεις, όλοι ήταν στις παραλίες, τρία μεγάλα ματς είχε και τα έχασε» κτλ. Ποτέ δεν ειπώθηκε από τον Πειραιά πως θα τον αλλάξουν, όμως δεν θα κλάψουν κιόλας αν τους πει μόνος του πως ήρθε μία πρόταση από την πατρίδα του και θέλει να γυρίσει. Μάλλον αυτή η στιγμή μετατίθεται για του χρόνου. Πάντως η ουσία δεν αλλάζει. Ο τρόπος που κρίνουν τους προπονητές στο λιμάνι, εξαρτάται ΜΟΝΟ από τα αποτελέσματα. Λάθος. Το βασικό ζητούμενο είναι οι ιδέες που παρουσιάζει ο τεχνικός, η προπόνηση που κάνει και φυσικά μετά ο τρόπος που θα έρθουν τα αποτελέσματα. Ο Σίλβα τα πήγε πολύ καλά στο πρωτάθλημα, αρκετά καλά στην Ευρώπη όπου είχε το πατατράκ με την Άρσεναλ και δεν πέτυχε στο Κύπελλο, σε ματς ειδικών συνθηκών. Κυρίως όμως για 4 μήνες παρουσίασε έναν ελκυστικό Ολυμπιακό. Να φύγει (αν τελικά έτσι αποφασίσουν), όμως ο λόγος ποιος θα είναι; Επειδή πληγώθηκε το γόητρο πολλών από τις ήττες στα ματς με την ΑΕΚ του Μελισσανίδη; Δε γίνεται…

Σταματάμε εδώ για σήμερα, αν και τα παραδείγματα δεν τελειώνουν. Ο ΠΑΟΚ πέρυσι είχε τον Αναστασιάδη και εφέτος είχε τον Τούντορ. Η μέρα με τη νύχτα. Και τώρα ξεκινάει με τον Ίβιτς (για τον οποίο εν πολλοίς πιστεύω πως έχει το πακέτο), επειδή η ομάδα βγήκε πρώτη στα πλέι-οφ.

Ο Λεβαδειακός του Κομπότη, η Ξάνθη του Πανόπουλου και αρκετές ακόμη ομάδες, έχουν ξεπεράσει προ πολλού την κριτική βάση λογικής. Άλλωστε η είδηση ήταν το πώς έβγαλε τη χρονιά ο Λουτσέσκου στη θρακική ομάδα, σε ένα κλαμπ που παραδοσιακά αλλάζει 2-3 προπονητές κάθε σεζόν.

Σίγουρα κάποιος θα νιώθει πως αδικείται με όσα γράφουμε και όντως έτσι είναι. Κάποιοι κινούνται βάση σχεδίου, αποτελούν όμως μειοψηφία και φυσικά κάποιες στιγμές τους παίρνει και εκείνους η μπάλα.

ΥΓ Τα ίδια συμβαίνουν και στο μπάσκετ, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έλλειψης σχεδίου (και όχι διάθεσης) είναι ο Παναθηναϊκός των τελευταίων 3 ετών. Πεδουλάκης που τελικά δεν μας κάνει, Ιβάνοβιτς που τελικά δεν έπιασε το όραμα του συλλόγου, Τζόρτζεβιτς γιατί μπορεί να γίνει ο νέος Ομπράντοβιτς και αποδείχθηκε τουρίστας πολυτελείας και τελικά ξανά Πεδουλάκης για να χτίσουμε τον νέο Παναθηναϊκό.

ΥΓ Πριν τα ρίξουμε λοιπόν στη διαιτησία, στον Κοντονή, στην ΚΕΔ, στο σύστημα, στον ΣΥΡΙΖΑ για τις αποτυχίες, ας κάνουμε πρώτα βαθιά αυτοκριτική και μετά αν πρέπει, ας κατηγορήσουμε και άλλους. Και το κυριότερο, ας μάθουμε από τα λάθη μας, για να γίνουμε καλύτεροι. Αλλιώς το έργο θα παίζεται σε επανάληψη, μόνο που οι θεατές δεν θα το παρακολουθούν.