Έχει μεγάλη ανηφόρα αυτός ο δρόμος και ουκ ολίγοι λυγίζουν, υπό την πίεση των ΜΜΕ, των δικών τους προσδοκιών και φυσικά ενός ολόκληρου λαού, που θέλει να ξεδώσει μετά τα τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα.

Μέχρι στιγμής οι οικοδεσπότες δείχνουν να αντέχουν στην ανηφόρα. Δύο δύσκολες νίκες, όχι απέναντι σε θηρία, αλλά σαφώς απέναντι σε ομάδες που κλείστηκαν στην άμυνα τους, έδειξαν σκοπιμότητα και στο «τσακ» δεν πήραν το αποτέλεσμα. Αυτό το «τσακ» πάντως είναι όλη η ουσία. Εκεί που το άγχος σε κυριεύει, η κούραση σε βαραίνει, έρχεται η λύτρωση. Όχι από σφύριγμα διαιτητή, ούτε από τύχη.

Αλλά από οργανωμένη επίθεση. Ναι, η Γαλλία του Ντεσάμπ δεν έχει αποδώσει ακόμη το ποδόσφαιρο που (νομίζω ότι) μπορεί. Παίζει μεν, με τη μπάλα κάτω, κάνει ευκαιρίες, αλλά δεν τρομάζει, όπως η Γερμανία στο Μουντιάλ του 2014 και η Ισπανία στα προηγούμενα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Βρίσκει πάντως τον τρόπο να ξεγλιστρά από τις δυσκολίες, στο 90’ και αυτό για κάποιους είναι σημάδι τίτλου. Για μένα αποτελεί ένδειξη πως οι «τρικολόρ» διαθέτουν μέταλλο και αν αποβάλλουν το άγχος, θα παίξουν καλύτερη μπάλα και θα φτάσουν πιο άνετα σε νίκες και προκρίσεις. Παραμένει ένα από τα φαβορί για να πάει ως το τέλος της διαδρομής, αρκεί να διαχειριστεί σωστά την κούραση των παικτών του ο Ντεσάμπ.

Κόντρα στους Αλβανούς, πιέστηκαν ψυχολογικά, πίεσαν αγωνιστικά, έφτασαν στο χείλος του γκρεμού και τελικά με τους δύο σούπερ ποιοτικούς Γκριεζμάν και Παγέ, έφτασαν στη νίκη-πρόκριση. Στην αρχή άπλωσαν το παιχνίδι, έψαξαν το 1 με 1 με τον Παγέ και τον Κομάν, δεν τους βγήκε και πήγαν σε άλλο πλάνο. Έψαξαν τον Ζιρού, κυρίως ψηλά για να σπάσει τη μπάλα σε κάποιον από τους χαφ που έρχονταν από πίσω.

Με κάθε τρόπο που κινήθηκαν έβγαλαν φάσεις, αλλά δεν σου γέμιζε το μάτι η ομάδα. Και όσο περνούσε η ώρα, ομολογώ πως δεν σκεφτόμουν ότι θα το βάλει η Γαλλία, αλλά περισσότερο πως θα γίνει η γκέλα, το 0-1. Τελικά η πίστη, η ηρεμία κάποιων παικτών και το γεγονός πως σε ατομική ποιότητα οι γηπεδούχοι, υπερτερούν έναντι των Αλβανών, έφερε το τελικό 2-0, με τον Παγέ να βάζεις τις βάσεις για να βγει MVP του τουρνουά, αν φυσικά οι Γάλλοι πάρουν το τρόπαιο.

Φτάνουν αυτοί οι δύο πρώτοι αγώνες για να βγει το συμπέρασμα πως η ομάδα του Ντεσάμπ, θα διαπρέψει; Ως ένα σημείο ναι. Δηλαδή σε ένα τουρνουά λίγων αγώνων, όπου χρειάζεσαι και ρέντα, νίκες στο 90’ και τελικά προκρίσεις, ο τρόπος που έφτασαν στους 6 βαθμούς οι Γάλλοι, θα τους χαλυβδώσει και πιστεύω πως θα τους δώσει φτερά για τη συνέχεια και τα νοκ-άουτ.

Πόσο άλλαξε ο κόσμος;

Αυτά που γίνονται εξωαγωνιστικά στο Euro, πραγματικά σε κάνουν να απορείς, με το πόσο πολύ και το πώς άλλαξε έτσι ο κόσμος, μέσα σε τέσσερα χρόνια. Θυμάστε το προηγούμενο; Σε Πολωνία και Ουκρανία είχε γίνει, αν δε θυμάστε. Ουκρανία φίλοι μου. Η οποία λίγο μετά έπαθε σοκ από τον πόλεμο με τη Ρωσία και ακόμη υποφέρει. Άλλη χώρα με χιλιάδες προβλήματα. Και όμως στο Euro πήγε.

Θυμάστε πόσα επεισόδια είχαμε τότε; Όχι άξια αναφοράς. Τώρα είναι πρώτο θέμα. Πιστεύετε εσείς πως αυτοί οι Ρώσοι είναι…φίλοι του ποδοσφαίρου και της Εθνικής τους ομάδας; Παρακρατικοί, μπράβοι, μαφιόζοι, αληταράδες και μερικοί κανονικοί, που παρασύρονται. Αυτό είναι το μίγμα των παλικαριών που πλακώνονται κάθε μέρα με τους επίσης σεσημασμένους Βρετανούς. Που βρέθηκαν και πως βρέθηκαν αυτοί εκεί πέρα; Ποιος τους έδωσε εισιτήρια; Για ποιο λόγο; Για να δουν μπάλα;

Το πράγμα έχει ξεφύγει πολύ και δεν σταματάει πια. Οι εικόνες που έρχονται από την ανοχύρωτη Γαλλία σοκάρουν. Αφήστε που κάθε μέρα όλοι τρέμουν στην ιδέα μη γίνει κάποια τρομοκρατική επίθεση. Μπορείς να το απολαύσεις έτσι; Όσοι είναι εκεί πιστεύετε ότι το απολαμβάνουν σε απόλυτο βαθμό; Σας το υπογράφω όχι.

Και μιλάμε για μία γιορτή του ποδοσφαίρου, σε μία λαμπερή μεν, φοβισμένη δε, χώρα. Δεν ξέρω πόσοι συμφωνείτε με αυτό που μοιράζομαι μαζί σας, αλλά νομίζω ότι υπάρχει μία σκιά, μία βαριά ατμόσφαιρα πάνω από τη διοργάνωση.