Μπορείς να γράψεις πολλά για τον τελικό του Μιλάνου, μπορείς όμως να αρκεστείς και σε μία απλή διαπίστωση. Η ιστορία δε χρωστάει τίποτα στην Ατλέτικο, όπως έλεγαν πολλοί, πολύ απλά γιατί η Ατλέτικο δεν προσφέρει τίποτα στο άθλημα που να πρέπει να της γυρίσει πίσω.

Η ομάδα του Σιμεόνε για να φτάσει στον τελικό απέκλεισε καλύτερες αντιπάλους από εκείνη, όπως τη Μπαρτσελόνα και τη Μπάγερν. Με αντι-ποδόσφαιρο, τα γνωστά δυνατά έως ακραία μαρκαρίσματα, θεατρινισμούς από προπονητή και μερικούς παίκτες, ρυθμό χελώνας στα ματς και φουλ κατενάτσιο.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ ΤΩΝ FOOTSHIRTS ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΕΑΛ!

Όχι, δεν υποτιμώ την προσπάθεια της, άλλωστε σε παλαιότερο άρθρο έχω επισημάνει πως «ο καθείς με τα όπλα του». Δηλαδή αυτά μπορεί να κάνει η Ατλέτικο και τα κάνει στον απόλυτο βαθμό. Καμία άλλη δεν έχει τη δυνατότητα να παίξει όπως η ομάδα του Σιμεόνε. Όχι να την αποθεώσω κιόλας, που καταστρέφει το παιχνίδι για να φτάσει στο σκοπό της. Να δώσω συγχαρητήρια που παλεύει με νύχια και με δόντια, ναι να δώσω. Μέχρις εκεί. Πιο πέρα δεν έχει. Όποιος αποθεώνει την Ατλέτικο και θέλει να λέγεται «λάτρης του καλού ποδοσφαίρου», πρέπει να έχει μπερδευτεί πολύ. Μάλλον θα είναι οι ίδιοι που προτιμούν ένα ματς μπάσκετ να λήξει 52-51 και όχι 100-98. Τα ίδια θα έγραφα ακόμη και αν το έπαιρναν το τρόπαιο οι «ροχιμπλάνκος», μία ομάδα που μου προκαλεί σεβασμό και όχι θαυμασμό.

Το βράδυ του Σαββάτου στο Μιλάνο το τρόπαιο το πήρε η πιο προσεκτική ομάδα συνολικά εφέτος. Όχι η καλύτερη της βραδιάς. Απλώς ο έξυπνος Ζιντάν, εγκλώβισε την Ατλέτικο στο δικό της παιχνίδι. Και αυτό θέλει μαγκιά να το πετύχεις. Την έπαιξε πολύ δυνατά, την αποσυντόνισε, έκανε θεατρινισμούς με Πέπε και όχι μόνο, πήγε πρώτη στους τσαμπουκάδες , προηγήθηκε στο σκορ, γύρισε στην άμυνα και την περίμενε στο μισό γήπεδο…Όλα όσα περιμέναμε πως θα κάνει η Ατλέτικο, τα είδαμε σε μεγάλο χρονικό διάστημα από τη Ρεάλ. Αυτό εγκλώβισε την Ατλέτικο, η οποία υποχρεώθηκε στο δεύτερο μέρος να παραβεί τις αρχές της και να… παίξει κανονικό ποδόσφαιρο. Και ως ένα σημείο τα κατάφερε, δείγμα και αυτό, πως όταν ζορίσουν τα πράγματα μπορεί να δημιουργεί και όχι μόνο να καταστρέφει. Επιλέγει τον δεύτερο δρόμο, γι’ αυτό και το άθλημα την τιμώρησε άλλη μια φορά. Αφού πρώτα ο Ζιντάν παγίδευσε τον Σιμεόνε.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Ατλέτικο το άξιζε το γκολ και το βρήκε. Σε έναν μέτριο από πλευράς ποιότητας τελικό, με τα μεγάλα ατού (Ρονάλντο και Γκριεζμάν) σε… άλλο γήπεδο, το θέαμα πήγε περίπατο και μοιραία υπερίσχυσε η τακτική και το πάθος. Σε αυτούς τους τομείς κερδισμένη (συνήθως) βγαίνει η Ατλέτικο. Χθες έχασε, έστω και αν χρειάστηκε να φτάσουμε στα πέναλτι.

Πάντα ένας τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ έχει αίγλη. Θέαμα όμως δεν είχε. Ο ουδέτερος δεν βαρέθηκε, αλλά δεν σηκώθηκε και από την καρέκλα του για να αποθεώσει προσπάθειες κάποιων ποδοσφαιριστών. Θα τον θυμόμαστε για διάφορα πράγματα, όπως το παρατεταμένο…γλωσσόφιλο του σκόρερ Καράσκο στη συμβία του, ότι το κρίσιμο γκολ σε τελικό το πέτυχε (επιτέλους) ο «πεθαμένος» σταρ Ρονάλντο, ότι ο Ζιντάν γράφει ιστορία κατακτώντας το τρόπαιο και ως παίκτης και ως προπονητής. Από φάσεις λίγα πράγματα. Ας είναι. Μας έδωσε μεγάλα ματς όλη τη χρονιά η διοργάνωση, η οποία κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερη, πιο λαμπερή και του χρόνου νομίζω θα απογειώσει θέαμα και συγκινήσεις. Μπράβο στη Ρεάλ, καθώς δεν είναι εύκολο να αλλάζεις τεχνικό στη μέση της σεζόν και να φτάνεις τόσο ψηλά. Και μάλιστα με τεχνικό όχι έμπειρο στο επάγγελμα. Μεγάλο σταρ και πολύ έμπειρο στο ποδόσφαιρο βέβαια. Νικητής της βραδιάς και της χρονιάς ο Ζιντάν, με διαφορά από τον δεύτερο.

ΥΓ. Τον τελικό τον είδα στον OTE TV και νομίζω ανέβηκε ένα επίπεδο επάνω η κάλυψη του γεγονότος, από τις εκπομπές με καλεσμένο τον τεράστιο Ζιλμπέρτο Σίλβα, άρτια δημοσιογραφική και τεχνική κάλυψη, περιγραφή υψηλού επιπέδου και εικόνα που σε τραβάει να μείνεις και άλλο κολλημένος στο δέκτη. Δείγμα του τι μπορούμε να κάνουμε στην ελληνική τηλεόραση, αρκεί να έχουμε όρεξη, ιδέες και να αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ναι, χρειάζεται και χρήμα, αλλά από μόνο του δεν φτάνει.

ΥΓ2. Όταν είχαμε πάει στη Μαδρίτη για τον ημιτελικό με τη Σίτι, μας έκανε εντύπωση ένα πράγμα. Η σιγουριά που έβγαζαν προς τα έξω όλοι όσοι ασχολούνται με τη Ρεάλ. Από τον Ζιντάν ως τον τελευταίο υπάλληλο στο Μπερναμπέου. «Εμείς θα το πάρουμε εφέτος». Δεν το έλεγαν με έπαρση, αλλά με βεβαιότητα. Μεγάλο πράγμα η πίστη στο κλαμπ. Πέρασαν δύσκολα χρόνια για τη βασίλισσα, όμως δεν χάθηκε ποτέ η αίγλη της και η στόφα της μεγάλης ομάδας. Γιατί; Γιατί φρόντισαν οι άνθρωποι που κινούνται πέριξ και εντός του συλλόγου, να μην αλλοιωθούν τα στοιχεία που συνθέτουν το DNA του κλαμπ.

Και στη χώρα μας κάποιες ομάδες περνάνε δύσκολα, μακριά από τίτλους, διακρίσεις και επιτυχημένες ευρωπαϊκές πορείες. Χάνουν όμως το DNA τους και γι’ αυτό ευθύνονται μόνο όσοι δουλεύουν στις ΠΑΕ και οι πέριξ αυτών. Και αυτό είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα, όχι μόνο η απώλεια ενός τίτλου.