Μπορείς να γράψεις ένα σωρό πράγματα για το ματς στην Κροατία. Τακτική, λάθη ατομικά και ομαδικά, γιατί δεν έπαιξε ο Λάζαρος, που είναι ο Μπακάκης, πολλά. Θα γράψουμε και εμείς μερικά πιο κάτω. Πριν από αυτά όμως, θέλω να μοιραστώ ένα ερώτημα μαζί σας. Πόσο “δική” μας τη νιώθετε αυτήν την Εθνική; Πόσο πονάτε, χαίρεστε, κλαίτε, γελάτε με τα αποτελέσματα της;

Μεταξύ μας, νομίζω πολύ λιγότερο από το φυσιολογικό. Πολύ λιγότερο από προηγούμενες Εθνικές και φυσικά από εκείνη του 2004. Από το 2004 και μετά, φτάσαμε οριακά ως το 2014, όπου ήμασταν δεμένοι με τα παιδιά, με τον Ζαγοράκη, τον Νικοπολίδη, τον Τραϊανό, τον “Κάρα” και τον Κατσούρ. Και λίγο μετά με τον Σαμαρά, τον Σαλπιγγίδη, τον “Τόρο”.

Από το 2014 και μέχρι σήμερα νιώθω ότι ο ψυχισμός μας με την Εθνική ομάδα έχει χαθεί, έχει διαταραχθεί. Και δεν είμαι βέβαιος ότι μία πρόκριση στο Μουντιάλ θα επαναφέρει αυτό το δέσιμο.

Ένας βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η έλλειψη προσωπικοτήτων. Δεν υπάρχουν πια οι παίκτες με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα, έτσι ώστε να δεθούμε μαζί τους. Το κλάμα του Σταφυλίδη μετά το ματς ήταν μια δυνατή εικόνα. Φανταστείτε αντίστοιχη εικόνα με τον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη, τον Ντέμη. Θα κλαίγαμε και εμείς μαζί του.

ΤΟ 2012 ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ

Ναι, ο Σκίμπε έκανε αρκετά λάθη τακτικής φύσεως σε όλη τη διάρκεια των προκριματικών. Ναι, ατομικά λάθη συνέβησαν στο κρίσιμο ματς με την Κροατία. Όμως αν είχαμε χάσει με 4-1 από την Κροατία το 2005 ή το 2012, θα είχαμε μέσα μας την πίστη ότι “γυρίζει το ματς στο Καραϊσκάκης”.

Όχι γιατί θα πιστεύαμε ότι διαθέτουμε καλύτερο υλικό από τον αντίπαλο, αλλά διότι θα πιστεύαμε απόλυτα στην ψυχή, στην προσωπικότητα, στον εγωισμό των παικτών μας. Τώρα δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουν. Προσοχή, δεμ λέω ότι δεν θα τα καταφέρουν. Λέω ότι δεν το πιστεύουμε. Έχει μεγάλη διαφορά.

Πιο πολύ και από την γκέλα του Καρνέζη στο 14' με ενοχλεί που καταρρεύσαμε μετά το 1-0 και ούτε το γκολ του Σωκράτη μας επανέφερε. Άλλωστε πέραν του Σωκράτη, του Κυριάκου και του “Πορτογάλου” Ζέκα, δε νομίζω ότι πίστευε κανείς σε θετικό αποτέλεσμα.

Η τακτοποιημένη ομάδα φαίνεται από το πρώτο λεπτό. Η ομάδα με ψυχολογία και παίκτες με...άντερα φαίνεται στις στραβές. Εμείς δεν ήμασταν ούτε τακτοποιημένοι, ούτε είχαμε τα κουράγια να παίξουμε έστω αυτό που μπορούσαμε. Εδώ έρχεται η ποδοσφαιρική κουβέντα.

ΤΟ "ΚΑΚΟ" ΠΛΑΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΛΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

Υπάρχουν κάποια δεδομένα που προκύπτουν από το 4-1 στην Κροατία. Το πρώτο και πολύ βασικό είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ αν τελικά το πλάνο του Σκίμπε θα έφερνε αποτέλεσμα. Ναι, δε μου φάνηκε “πιασάρικο” το 3-5-1-1 που σκαρφίστηκε ο Γερμανός για να καλύψει τις απουσίες Μανωλά και Τοροσίδη, ωστόσο με το μεγάλο λάθος Τζαβέλλα-Καρνέζη (κυρίως του Καρνέζη φυσικά) πήγε στράφι όλος ο σχεδιασμός.

Ο Γερμανός ήθελε να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα όσο περισσότερο γινόταν, με σκοπό να αγχώσει τους αντιπάλους και μετά να δει τι θα κάνει μπροστά. Βέβαια από το πρώτο λεπτό οι Κροάτες μας “έπνιξαν” και πίεζαν ασφυκτικά. Και πάλι, αν δεν ερχόταν η γκέλα στο 14', ίσως να μιλούσαμε γι άλλο ματς.

Ο Σκίμπε (έχει επισημανθεί πολλάκις) δεν είναι ο προπονητής με τις μοντέρνες ιδέες, ούτε με το φοβερό γκελ στους παίκτες. Ο Σάντος είχε το γκελ, ο Ρεχάγκελ στα καλά του και τα δύο, ο Ρανιέρι το πλάνο, αλλά τον είχαν πάρει στο... μεζέ οι παίκτες.

Ο Γερμανός φοβήθηκε το ματς, διότι οι παίκτες που έλειπαν τον έκαναν να δει την αναμέτρηση πιο μαζεμένα. Και είναι φανερό πως δεν πιστεύει πολύ στις ικανότητες του Λάζαρου. Γι' αυτό δεν έπαιξε με 4-2-3-1 και κατέβασε σχήμα που δεν είχε αμυντική συνοχή και επιθετική λειτουργία.

Πέραν των προσώπων, η εικόνα του γκρουπ σε στεναχωρεί, ακόμη και αν δε νιώθεις τόσο κοντά τους όσο παλαιότερα, όπως γράφουμε και στον πρόλογο μας. Κανείς δεν έχει κόντρα με κανέναν. Αλλά και κανείς δεν δείχνει διάθεση να θυσιαστεί για τον άλλον. Για τον δίπλα του. Είναι (πιθανώς) οι καλύτεροι που διαθέτουμε σε Ελλάδα και εξωτερικό. Δεν είναι ΟΜΑΔΑ. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

ΥΓ.1 Ο Καρνέζης δεν είναι καλά, φαίνεται και προφανώς του στοιχίζει η αλλαγή χώρας, ομάδας και η αγωνιστική απραξία. Όμως η απορία κάποιων “γιατί να παίζει αφού δεν έχει συμμετοχές στη Γουότφορντ” είναι αστεία. Ποιος να παίξει; Ο Καπίνο που επίσης βρίσκεται στο ψυγείο; Ο Ανέστης που παίζει στην ΑΕΚ, αλλά είναι τρίτος στη σειρά στην Εθνική; Να τον ρίξει απευθείας στο δύσκολο ματς του Μάκσιμιρ; Οκ. Και μετά δε θα τον βρίζατε τον Σκίμπε, ε;

ΥΓ. 2 Το ματς της Κυριακής είναι άλλη ιστορία. Η πρόκριση κατά 90% έχει πετάξει, άρα δεν υπάρχει λόγος για άγχος. Ας βρεθούν στο γήπεδο όσοι αγαπούν την ομάδα. Μην πάνε όσοι θέλουν να κράξουν, ούτε οι αδιάφοροι. Οι παίκτες θα χρειαστούν στήριξη, όχι κατακραυγή την ώρα του αγώνα.

ΥΓ 3 Ο Σκίμπε συμμάζεψε ένα σκορποχώρι, το έβαλε σε ένα καλούπι και επανήλθε η ηρεμία στο γκρουπ. Όχι το κέφι, όχι η όρεξη. Αυτά έρχονται με τη δουλειά του κόουτς στην προπόνηση και εξαρτάται από το αν τους εμπνέει. Δε νομίζω πως ο Σκίμπε τους διδάσκει κάτι φοβερό, ούτε τους εμπνέει να παίξουν για την πάρτη του. Αν έχει μια αναλαμπή την Κυριακή και παρατάξει μία κανονική ομάδα, με σωστό σχηματισμό και τους κατάλληλους παίκτες, θα δούμε ματς. Πρώτα να δούμε ματς και μετά να κοιτάξουμε αν υπάρχει ελπίδα πρόκρισης.

ΥΓ. 4 Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον προηγμένο δυτικό πολιτισμό, που προτιμάμε να χάνουμε, για να κράξουμε, παρά να νικήσουμε για να χαρούμε. Η ανθρωποφαγία στα περιλάλητα social media, γίνεται χωρίς λογική. Ο.Κ., μόνο που οι παίκτες μας παίρνουν ώθηση από κάτι τέτοια. Πιο πολύ και από την πρόκριση θέλουν να γυρίσουν το ματς, για να την πουν σε όσους τους ξεσκίζουν από το 15' του αγώνα στο Ζάγκρεμπ. Είναι και αυτό ένα κίνητρο.

ΥΓ. 5 Το ματς της Κυριακής θα αποτελέσει τέλος εποχής για μερικούς νυν διεθνείς. Η επόμενη γενιά διαθέτει ταλέντο. Πρέπει να βρούμε ποιοι διαθέτουν και προσωπικότητα για να χτίσουμε επάνω τους.

AP Photo/Darko Bandic