Σαν τις παλιές καλές εποχές στο Campionato

Μεγάλες στιγμές ζει το ιταλικό ποδόσφαιρο. Στην κυριολεξία. Ζει (όχι σε ένταση, αλλά σε αγωνία και αντιπαλότητα) ξανά τη δεκαετία του ’80. Τότε με Μαραντόνα, Πλατινί και τον κακό χαμό που συνέβαινε κάθε αγωνιστική.

Με λίγα λόγια, μπορεί να μην υπάρχει η αίγλη του παρελθόντος, αναβιώνει όμως η κόντρα Βορρά-Νότου. Κόντρα που είχε λείψει πολύ από το ιταλικό πρωτάθλημα. Για πρώτη φορά εφέτος το καμάρι της Νότιας Ιταλίας, η Νάπολι διεκδικεί στα ίσα το πρωτάθλημα και δεν το πιστοποιεί μόνο η τωρινή βαθμολογική κατάσταση, αλλά και η γενικότερη εικόνα του συλλόγου από το καλοκαίρι μέχρι και σήμερα.

Όταν ο ιδιοκτήτης Ντε Λαουρέντις, αποφάσισε να αφήσει τον Μπενίτεθ να πάει στην ευχή του Θεού και της…Βασίλισσας και να πάρει στην ομάδα του, έναν όχι τόσο γνωστό, σίγουρα όμως έξυπνο τεχνικό. Τον Μαουρίτσιο Σάρρι. Κάτι σαν τον Τεννέ στην Ελλάδα, τον Βοσνιάδη, πιθανώς στην καλύτερη τον Δώνη πριν το ξεπέταγμα. Αν θέλετε, για τους παλαιότερους, η περίπτωση του μοιάζει με τον Κυράστα, που πήγε εν μέσω αντιδράσεων το 1999 στον Παναθηναϊκό.

Ο Σάρρι δεν είχε περγαμηνές, απλώς ζήτησε ένα πράγμα. Να του πάρουν έναν αξιόπιστο τερματοφύλακα και να μην του αποδομήσουν την ομάδα. Όπερ και εγένετο. Έμειναν Ιγουαϊν, Καγεχόν, Χάμσικ, Ινσίνιε, κράτησε την άμυνα, πήρε αμυντικό χαφ τον «σκύλο» Άλαν από την Ουντινέζε, έφερε πίσω τον Πέπε Ρέινα και δούλεψε όπως και στην προηγούμενη ομάδα του, την Έμπολι. Με σωστή κυκλοφορία μπάλας απέναντι σε κλειστές άμυνες, με συνεχές πρέσινγκ που ξεκινάει από τον Ιγουαϊν και απίστευτα γρήγορο και αποτελεσματικό τρανζίσιον.

Και επειδή όλοι κινήθηκαν σε χαμηλούς τόνους και χωρίς δηλώσεις και φανφάρες για πρωταθλητισμό, η πίεση ελαττώθηκε και η αυτοπεποίθηση μεγάλωσε. Η Νάπολι είναι εδώ και θα παραμείνει για καιρό. Ακόμη και αν δεν το πάρει το σκουντέτο, στου δρόμου τα μισά αναγκάζει τον πάντα πλούσιο και ευνοημένο από το σύστημα Βορρά, να ανησυχεί ιδιαίτερα για το που θα σταματήσει η πορεία των Νότιων.

Ο Βορράς στην αρχή της σεζόν έδειχνε πολύ ευάλωτος, γιατί το βαρύ πυροβολικό της περιοχής, η Γιουβέντους παραπατούσε και φαινόταν ανήμπορη να διατηρήσει το στέμμα της πρωταθλήτριας. Ξεπρόβαλλαν όμως η Φιορεντίνα, η Ρόμα και κυρίως η πιο σοβαρή εφέτος Ίντερ που έθεσαν υποψηφιότητα για τον τίτλο. Μόνο που της Ρόμα η υποψηφιότητα, θυμίζει αυτή του Τζιτζικώστα στη ΝΔ. Πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα. Η Φιορεντίνα δίνει αλατοπίπερο στη σεζόν, φέρνει στο προσκήνιο ένα νέο και φιλόδοξο προπονητή, τον Πάουλο Σόουζα. Η σφαλιάρα πάντως προχθές από τη Λάτσιο μέσα στο «Αρτέμιο Φράνκι», σε ματς μαγική εικόνα ως προς το τελικό 1-3, την φέρνει μπροστά σε μία σκληρή πραγματικότητα. Για να κάνεις την υπέρβαση, πρέπει να πάρεις όλα τα ματς στην έδρα σου και να μη χάσεις από τους μικρομεσαίους πάνω 5-6 βαθμούς.

Η Ίντερ δεν έχει το ρόστερ περασμένων ετών, όμως με τον έμπειρο Μαντσίνι, έπραξε το βασικό αυτονόητο για Ιταλία. Έσφιξε την άμυνα του και πλέον θα ζει και θα πεθαίνει στο γκολ σε κάθε παιχνίδι. Με εξαίρεση 3-4 ματς όλη της σεζόν, δύσκολα μπορείς να βάλεις πάνω από ένα τεμάχιο στους Μιλανέζους. Και πάλι όμως, τη γκέλα την έχει στο πρόγραμμα. Η ήττα από την εξαιρετική Σασουόλο προχθές στο 95’ από ανόητο πέναλτι του Μιράντα, ήταν αναλαμπή. Δύσκολα θα κάνει και άλλη τέτοια εφέτος. Σοβαρό αουτσάιντερ για την πρωτιά.

Το φαβορί όμως επέστρεψε και τρομάζει τους πάντες στο διάβα της. Η Γιουβέντους των τεσσάρων σερί πρωταθλημάτων, του παρ’ ολίγον τρεμπλ πέρυσι, της τεχνογνωσίας για να φτάσεις και να μείνεις στην κορυφή, σάρωσε και κάλυψε το χαμένο έδαφος σε χρόνο ρεκόρ. 27 βαθμοί σε 9 ματς, το απόλυτο δηλαδή, ξεπέρασε τους τριγμούς που άφησαν οι απώλειες των Πίρλο, Βιδάλ και Τέβες. Βγάζει νέους ήρωες, όπως ο Βάσκες, ο Πογκμπά με ανεβασμένο ρόλο, ο Άλεξ Σάντρο, οι πινελιές των Τζάτζα, Μάντζουκιτς, Μοράτα η σταθερή γραμμή άμυνας, ο Μπουφόν που παίζει σαν έφηβος. Η Γιουβέντους έχει τον πρώτο λόγο πλέον και το παραδέχονται όλοι. Παρά το γεγονός πως τώρα η βαθμολογία γράφει Νάπολι 41, Γιουβέντους 39, Ίντερ 39, Φιορεντίνα 38.

Γιατί έχει φόρα, εμπειρία, πιο γεμάτο ρόστερ και ένα περιβάλλον που δουλεύει σαν μία γροθιά.

Εφέτος όμως έχει και αντίπαλο. Η Νάπολι θα παίξει τα ρέστα της ως το τέλος και δείχνει πως δύσκολα θα αφήσει βαθμούς σε έδρες μικρομεσαίων ομάδων. Και όσο μένουν κοντά στο παιχνίδι οι Ίντερ και Φιορεντίνα, η Γιούβε θα νιώθει μεγαλύτερη πίεση. Άλλο να σου αμφισβητεί την κυριαρχία και την παντοκρατορία μία ομάδα και άλλο τρεις. Αλλάζει το παιχνίδι.

Νομίζω πως το θρίλερ θα τραβήξει καιρό και αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, στο φίνις θα πάνε χέρι-χέρι οι Γιουβέντους και η Νάπολι. Η γνήσια αντιπαλότητα της Serie A, είναι ξανά εδώ. Γεγονός πως κάνει όλο το πρωτάθλημα πιο ελκυστικό, πιο εμπορικό, πιο ανταγωνιστικό, πιο ενδιαφέρον. Και επειδή είστε έξυπνοι άνθρωποι, αντιλαμβάνεστε εύκολα πως όποιος και αν πάρει τον τίτλο, όλοι θα βγουν κερδισμένοι σε πολλά επίπεδα. Αν μάλιστα κόψει πρώτη το νήμα η Νάπολι, τότε δεν το συζητάμε. Οι ομάδες του Βορρά θα…σκυλιάσουν, ο κόσμος θα γεμίζει τα γήπεδα και στις προπονήσεις και οι χορηγοί θα επιστρέψουν για τα καλά στην Ιταλία. Υπερβάλλουμε; Ο χρόνος θα δείξει.