Στη χώρα του Σώρρα

Έχετε καταλάβει που ζούμε έτσι; Θέλω να πω δεν είστε ακόμη όλοι στο συννεφάκι σας και πιστεύετε ότι είμαστε η «καλύτερη χώρα του κόσμου», με «τους πιο έξυπνους ανθρώπους και τι να μας πουν τα Αμερικανάκια» και όλα όσα μεγάλωσε η δική μου γενιά. Το ‘χετε πάρει χαμπάρι ελπίζω και δε θα σας σοκάρει αν σας πω ότι ζούμε στην Ελλάδα του Αρτέμη Σώρρα, με αρκετό κόσμο που τον ακούει και αντί να τον πάρει στο ψιλό, τον πιστεύει κιόλας. Ότι έχει 660 δις, 1 τρις, δεν ξέρω και εγώ πόσα και θα σώσει την Ελλάδα από το χρέος. Ούτε σε σαπουνόπερα τέτοιο παραμύθι.

Το βλέπετε ότι είμαστε στη χώρα που ΚΑΘΕ χρόνο δε μπορεί να διοργανώσει τελικό Κυπέλλου Μπάσκετ, ένα ματς δηλαδή και κάθε χρόνο συζητάμε λες και είναι πυρηνική φυσική, για τα αίτια, τις ευθύνες, τον Βασιλακόπουλο που δεν αποχωρεί, τα συμφωνηθέντα που δεν τηρήθηκαν. Σε γήπεδο που μπήκαν με «ντου» κάποιοι, γιατί απλά μπορούν. Ότι ζούμε στην Ελλάδα που δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε και ζητάμε με αδίστακτο ύφος από τους παράγοντες των ομάδων μας να τα χώνουν για να φτιάξουν ομαδάρες, αλλιώς να σηκωθούν να φύγουν. Στην Ελλάδα, που όποια ομάδα χάνει δε μπορεί να το αποδεχθεί και τα ρίχνει ΠΑΝΤΑ σε άλλους παράγοντες, συνήθως στη διαιτησία. Όλες μα όλες οι ομάδες το κάνουν αυτό και σε όλα τα αθλήματα. Λες και δεν υπάρχει η ήττα στο πρόγραμμα.

Ε, συγγνώμη ρε παιδιά, αλλά σε αυτή την Ελλάδα (και πολλών άλλων τραγελαφικών ζητημάτων) με ποιο δικαίωμα βγαίνουμε όλοι και προσπαθούμε να οικειοποιηθούμε την ασύλληπτη επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο; Από πού και ως που; Επειδή έγινε μόδα. Λάθος; Περηφάνια ο ένας, συγκίνηση ο άλλος, «για την Ελλαδάρα ρε Γιάννη» ο τρίτος και κολοκύθια με τη ρίγανη. Αντί να αφήσουμε το παλικάρι να ζήσει αυτή την ηδονή που ΜΟΝΟΣ του κατάφερε, πάμε να το παίξουμε και συνοδοιπόροι του. «Δίπλα σου Γιάνναρε», γράφουν αρκετοί. Τι δίπλα σου; Ναι, σε εσένα μιλάω, που πιστεύεις ή ανέχεσαι τον κάθε Σώρρα. Σε εσένα που βγάζεις τρίτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή επειδή (λες ότι) «είναι πατριώτες». Σε σένα που όταν αγόραζες «cd» από τον άσημο τότε Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον έσπρωχνες και λίγο να κάνει πιο πέρα γιατί τον θεωρούσες παρακατιανό.

Να χαρείς, ναι. Να νιώσεις μία ανατριχίλα για το μέγεθος του επιτεύγματος, φυσικά. Να θεωρείς πως πρέπει να κάνεις δημόσια τοποθέτηση για τον Γιάννη, με ξεπερνά. Σε ρώτησε κανείς; Σου ζήτησε κάποιος να στηρίξεις τον αθλητή; Όχι. Τότε γιατί πετάγεσαι; Όχι, δεν το παίζω ανώτερος από κανέναν, γιατί φυσικά και δεν είμαι. Ούτε υποδείξεις κάνω σε κανέναν. Μόνο που προσπαθώ να μην γίνομαι υποκριτής και πανηγυρτζής. Αυτό με ενοχλεί. Η υποκρισία μας. Σε αυτό το παιδί η χώρα δε φέρθηκε καλά αρχικά και έπρεπε να φτάσει στον προθάλαμο του ΝΒΑ για να τον κάνουν ΚΑΝΟΝΙΚΟ Έλληνα, με χαρτιά κτλ. Κάποιοι άνθρωποι τον στήριξαν, τον βοήθησαν και αυτοί δικαιούνται να κλαίνε, να γελάνε, να νιώθουν τα πάντα. Αυτοί και μόνο αυτοί.

Να το πω, κλείνοντας, ακόμη πιο απλά για να το καταλάβετε και ας μη συμφωνείτε. Αν πήγαινε ο Σπανούλης αύριο σε ομάδα του ΝΒΑ, και ένα χρόνο μετά συμμετείχε στο ALL-STAR του NBA, θα χαιρόσασταν ΟΛΟΙ τόσο πολύ; Όχι. Γιατί; Μα διότι (λέτε πως) είναι ο…φραγκοφονούλης, ο προδότης, ο έτσι, ο γιουβέτσι. Δηλαδή δε θα χαιρόσασταν με ένα παλικάρι που μεγάλωσε στη Λάρισα, επειδή υπάρχει η ηλίθια αντιπαλότητα των δύο αιωνίων, που σας έχει αρρωστήσει το μυαλό. Πολύ σωστά τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν τόσο πολύ με το παιδί και τα περισσότερα με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Από τις σπάνιες φορές και μπράβο τους. Πολύ λυπάμαι που για άλλη μια φορά στα social media, δείξαμε το επίπεδο μας. Επίπεδο Σώρρα κτλ…Τι σχέση έχουμε εμείς με τον Γιάννη, ρε παιδιά;

ΥΓ Και δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά οι επαγγελματίες αθλητές κράτησαν πολύ πιο σεμνή και μαζεμένη στάση. Μόνο όταν τους πίεσαν να μιλήσουν το έκαναν και πάλι πολύ σεμνά. Γιατί δε θέλουν να προβληθούν εκείνοι μέσω του Γιάννη. Τόσο απλό.

ΥΓ 2 Μακάρι να μας γίνει μάθημα η ιστορία με τον αστέρα των Μπακς. Αν αλλάξουμε στάση ζωής και νοοτροπία, τότε πραγματικά θα κάνουμε βήματα μπροστά. Τότε θα δικαιούμαστε να φωνάζουμε δημόσια υπέρ του κάθε Γιάννη. Ως τότε, ας κάνουμε ησυχία και ας σεβαστούμε τη δουλειά και τον κόπο του διπλανού μας.