Στον Παναθηναϊκό έχουν έναν προπονητή που δε γεμίζει το μάτι σε πολλούς. ΟΚ, ούτε σε μένα είναι ο πλέον αρεστός. Η κριτική που ασκείται στον προπονητή, είναι πως δε μπορούν να σκοράρουν οι παίκτες του και χάνονται οι βαθμοί. ΟΚ, ας το δεχθούμε και αυτό ως ένα σημείο.

Να θεωρούν όμως κάποιοι, πως ο Στραματσόνι κοιμάται, δεν είναι κανονικός προπονητής, αλλά τεχνικός διευθυντής και πως υπάρχει θέμα αλλαγής του, αν δεν κερδίσει στο επόμενο, ή στο μεθεπόμενο ματς, ξεπερνάει τα όρια της υπερβολής και γίνεται…υπερ-χολή.

Ο Ιταλός εμφανίζει τον πιο δημιουργικό Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών, είτε παίζει με τη Σταντάρ, είτε παίζει με τον αδύναμο Ηρακλή. Κατοχή μπάλας, ευκαιρίες με το τσουβάλι, επιθέσεις από τα πλάγια, από τον κεντρικό διάδρομο, με σέντρες, με κάτω τη μπάλα, με ότι θες. Από όλα έχει ο μπαξές. Ναι, δεν έρχονται πάντα τα αποτελέσματα. Και αυτό τι σημαίνει; Πως θα διαγράψουμε ότι βλέπουμε; Αυτό συμβαίνει και με τη Ντόρτμουντ που παίζει απείρως καλύτερη και πιο επιθετική μπάλα από τον Παναθηναϊκό. Γκέλα στη γκέλα εσχάτως. Και; Τον καταιγισμό φάσεων και κλασικών ευκαιριών τον προσπερνάμε;

Τα πράγματα είναι απλά. Αν βλέπεις καθαρά και όχι οπαδικά την κατάσταση, τότε οφείλεις να παραδεχθείς πως ο Ιταλός παρουσιάζει μία πολύ βελτιωμένη εκδοχή του τριφυλλιού. Μια εκδοχή που αξίζει να πληρώσεις εισιτήριο για να την παρακολουθήσεις και φυσικά αν είσαι φίλος της ομάδας, να τη στηρίξεις αρκετά, γιατί δε σε κοροϊδεύει.

Ένα λάθος που κάνει ο Παναθηναϊκός είναι πως ασχολείται παραπάνω με τη διαιτησία από όσο πρέπει και αυτό επηρεάζει το αγωνιστικό τμήμα. Ναι, σε αρκετά θέματα έχει δίκιο, μην τα λέμε πάλι. Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι να ασχοληθούν με αυτόν τον τομέα. Όχι ο προπονητής, όχι οι παίκτες. Αν καθαρίσουν και άλλο το κεφάλι τους, ακόμη και όταν αδικούνται κατάφορα, τότε θα προχωρήσουν πολύ μακριά. Εφέτος, σφαγή του Παναθηναϊκού δεν έχω δει ως τώρα. Ως τώρα, επαναλαμβάνω. Φάσεις που αδικήθηκε, ναι. Όπως φάσεις που ευνοήθηκε επίσης. Η ομάδα τους παίζει τόσο στρωτό ποδόσφαιρο, που δεν πρέπει να αναλωθεί σε εκνευρισμούς και παρασκηνιακές κουβέντες.

Κακοποίηση του αθλήματος

Το ντέρμπι της Τούμπας, μας άφησε με παράπονο, γιατί δεν είδαμε το θέαμα που περιμέναμε. Ο πολύ καλός εφέτος ΠΑΟΚ και η αναζωογονημένη ΑΕΚ, μπορούσαν να δώσουν καλύτερα πράγματα στο κοινό. Τζίφος. Κάκιστο θέαμα, λίγες φάσεις, το δοκάρι του Λάζαρου που κακώς δεν ξεκίνησε στο ματς, μία ΑΕΚ με συνταγή Κετσπάγια και ένας ΠΑΟΚ που επειδή έχει καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Και μοιραία από το ματς αυτό πάλι θα μιλάμε για διαιτησία και το άουτ που δόθηκε κόρνερ, όπως φυσικά και για τη φωτοβολίδα που προκάλεσε μικρή διακοπή και μεγάλη σύγχυση στον Σαββίδη.

Ναι, σημαντικά γεγονότα και τα δύο. Όμως αν δεχθούμε ότι το λάθος του βοηθού ήταν ανθρώπινο και ο οπαδός που έριξε τη φωτοβολίδα ήταν ένας ανόητος που δεν εκφράζει το σύνολο των φίλων του ΠΑΟΚ, τι μένει να συζητήσουμε; Για ποδόσφαιρο και τέτοιο δεν παίχτηκε. Όχι άξιο αναφοράς, για σοβαρή κουβέντα τουλάχιστον. Αν πάλι θεωρούμε πως το λάθος του βοηθού δεν ήταν και τόσο ανθρώπινο και η ρίψη φωτοβολίδας επικροτείται από το σύνολο των οπαδών, τότε λυπάμαι, αλλά δεν έχω κάτι να συνεισφέρω στην κουβέντα μας.

Τα ωραία τα είδαμε στη Ριζούπολη

Θα σας κουφάνω τώρα. Την καλύτερη μπάλα του διημέρου στην Ελλάδα την είδαμε στη Ριζούπολη. Ναι στη Ριζούπολη. Βέβαια, το…είδαμε είναι λίγο σχηματικό, καθώς η αναμέτρηση Απόλλων-Καλλιθέα, δεν είχε τηλεοπτική κάλυψη, όπως όλο το πολύπαθο πρωτάθλημα της Football League.

3-2 νίκησε ο Απόλλωνας, όμως οι τυχεροί που βρέθηκαν στο γήπεδο, είδαν μακράν το καλύτερο ποδοσφαιρικό θέαμα του Σαββατοκύριακου. Και σε αυτό ευθύνεται κατά κύριο λόγο η Καλλιθέα, του Τάκη Γκώνια. Μία ομάδα με απλήρωτους παίκτες και προπονητές, με διοίκηση που το παλεύει, με υλικό από τα τοπικά πρωταθλήματα και οριακά ότι περίσσεψε από Β’ και Γ’ Εθνική, που έκρυψε το τόπι, πέτυχε δύο γκολ, είχε χαμένο πέναλτι, δοκάρι και 5 χαμένα τετ-α-τετ. Ο Απόλλωνας έχει πολύ καλό υλικό, τρομερό τερματοφύλακα, τον Σάκη Χιώτη, έμπειρο προπονητή, τον Σπανό, που παραδέχθηκε μετά τη λήξη του νικηφόρου (!) για εκείνον αγώνα, πως η ομάδα του δεν πάει πουθενά έτσι και πρέπει να βελτιωθεί.

Ομολογώ ότι στην κατηγορία, κάτι τέτοιο δεν το είχα δει ξανά. Και όχι μόνο γιατί υπάρχει η φημολογία πως στη Β’ Εθνική, οι αγώνες είναι λίγο…ματιασμένοι. Πιο πολύ επειδή οι ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο του «ότι να’ ναι» και μοιραία κάποια στιγμή έρχεται η αποκαθήλωση για τον προπονητή που δεν δουλεύει.

Η Καλλιθέα πιθανώς να μην φτάσει στους στόχους και στις νίκες που έχει θέσει η διοίκηση και το τεχνικό επιτελείο. Αυτό που εμφάνισε όμως στο γήπεδο, ήταν ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Από εκείνο δηλαδή που τόσο μας έχει λείψει στα ελληνικά γήπεδα. Οι γραμμές ψηλά και με συνοχή, αυτοματισμοί, κυκλοφορία μπάλας με σχέδιο, 4-3-3 πολύ καλά δουλεμένο και δεν είναι τυχαίο πως οι παίκτες του Απόλλωνα μετά τη λήξη του ματς, πήγαν και έδωσαν συγχαρητήρια στους αντιπάλους τους της Καλλιθέας και στον Γκώνια. Όχι τυπικά, αλλά αυθόρμητα και ουσιαστικά. Σπάνιο.

Για τον 45χρονο τεχνικό ουσιαστικά είναι η πρώτη ομάδα που αναλαμβάνει από την αρχή και τώρα θα κριθεί για το τι μπορεί να κάνει. Πολλοί μας είπαν πως «αυτό το ποδόσφαιρο δεν έχει τύχη στη συγκεκριμένη κατηγορία». Μπορεί. Στη Β’ Εθνική μας έχουν μάθει σε κλωτσοσκούφι, μακρινές μπαλιές, γιόμες, κλωτσιές και δύναμη. Για τεχνική ούτε λόγος. Συγγνώμη, αλλά προτιμώ το ποδόσφαιρο της Καλλιθέας και όποιας άλλης ομάδας το πετύχει, ακόμη και αν δεν φέρει 20 νίκες, παρά το μισό-μηδέν με ξύλο, άμυνα και τουρλουμπούκι.

Καλό είναι όλοι να γίνουμε φίλαθλοι της (κάθε) Καλλιθέας και του (κάθε) προπονητή, που μπορεί να παρουσιάζει επιθετικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο. Σε κάθε κατηγορία. Αυτό μας λείπει στα μέρη μας. Και σε αυτό ευθύνονται οι προπονητές (που εκπαιδεύουν) κατά κύριο λόγο και όχι οι παίκτες (που εκπαιδεύονται).