Πάντα οι μεγάλες προσωπικότητες έχουν φανατικούς υποστηρικτές και ακόμη πιο φανατικούς πολέμιους. Σε όλα τα επαγγέλματα. Από την πολιτική μέχρι το ποδόσφαιρο. Ο Ζοζέ Μουρίνιο κατέχει περίοπτη θέση στη σχετική λίστα. Και αυτό οφείλεται όχι μόνο στις πάρα πολλές επιτυχίες του, που έτσι και αλλιώς προκαλούν φθόνο στους προκατειλημμένους, αλλά και στον χαρακτήρα του, που δεν τον λες και τον πιο νορμάλ.

Άλλοτε επίτηδες γιατί του αρέσει να προκαλεί, του αρέσουν τα mind games βρε αδερφέ και άλλοτε αυθόρμητα πάνω στην ένταση ενός ματς, ο πανέξυπνος και ιδιαίτερα μορφωμένος Πορτογάλος τεχνικός ξεχωρίζει και γίνεται επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ωραία ως εδώ. Το ξέρει καλά το παιχνίδι και γνωρίζει να το παίζει όσο κανείς.

Τουλάχιστον θεατρική η αποχώρηση του από το γήπεδο της Τσέλσι με καλυμμένο το πρόσωπο του. Σίγουρα αυθόρμητες οι αντιδράσεις του όταν πήγε ξανά το καλοκαίρι του 2013 στην αγαπημένη του Τσέλσι. Τον συγκίνησε ο κόσμος και δεν το έκρυψε.

Κάπου εδώ σταματάει η κουβέντα για τον άνθρωπο Μουρίνιο και το… δράμα που ζει. Ούτε που με νοιάζει πόσα λεφτά πήρε και όλο αυτό το κουτσομπολιό της αποζημίωσης του. Δεν τα έκλεψε ο άνθρωπος. Τα είχε συμφωνήσει, τα παίρνει και να τα χαρεί με την οικογένεια του. Πρόβλημα του Αμπράμοβιτς και μόνο είναι αυτό.

Και κάπου εδώ πρέπει να αρχίσει η κουβέντα για τον προπονητή Μουρίνιο. Τον Μουρίνιο του 2015, όχι τον Μουρίνιο που αγαπούν και αναπολούν οι θαυμαστές του. Τι νέες ιδέες φέρνει στο παιχνίδι; Πόσοι παίκτες εξελίσσονται μαζί του; Πόσο μας αρέσει το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει η ομάδα του; Εν τέλει για να μην το κουράζουμε. Θα πληρώνατε εισιτήριο για να δείτε αγώνα της Τσέλσι ή της Μπάγερν; Ή της Μπαρτσελόνα; Ειλικρινά να απαντήσετε, όχι οπαδικά και συναισθηματικά επειδή «τον αγαπάμε τον Ζοζέ και δεν ξεχνάμε τι έχει προσφέρει».

Φυσικά, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει την προσφορά του Μουρίνιο στις ομάδες που δούλεψε. Άλλο η αχαριστία όμως και άλλο η πραγματικότητα. Μην τα μπερδεύουμε.

Συγκρίνεται ο Μουρίνιο με τον Γκουαρδιόλα; Ούτε για αστείο. Ο Ισπανός έχει εξελίξει έως και απογειώσει το άθλημα. Μοντέρνες ιδέες και τακτικές, καινοτομίες που άλλοι προπονητές ούτε που τις φαντάζονται, οι παίκτες του πηγαίνουν στην προπόνηση και χαίρονται γιατί απολαμβάνουν όσα τους μαθαίνει. Η δουλειά του βγαίνει στο γήπεδο, οι ομάδες του «τρομάζουν» τον αντίπαλο, τον πνίγουν παίζοντας μπάλα και όχι με ανορθόδοξα μέσα. Ο Μουρίνιο από την άλλη παίζει με τις αδυναμίες του αντιπάλου και χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να φτάσει στο στόχο του. Και ας μην είναι πάντα ποδόσφαιρο αυτό που εμφανίζει, αλλά κλεφτοπόλεμος.

Ο Γκουαρδιόλα παίζει τέλεια ένα σωρό συστήματα. Με 4 στην άμυνα. Με τρεις στην άμυνα και ο ένας κλασικός αμυντικός χαφ για να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω. Με επιθετικούς που από πολύ καλοί γίνονται απίθανοι και αποτελεσματικοί. Πόσοι περίμεναν ότι ο Λεβαντόφσκι που πήγε ως φτασμένος και ώριμος στη Μπάγερν θα έφτανε στο απόγειο της καριέρας του στους Βαυαρούς; Ούτε ο ίδιος.

Ο Μουρίνιο ναι, πήρε πέρυσι το πρωτάθλημα και δικαιότατα. Να με συμπαθάτε, όσοι λατρεύετε το αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά μιλάμε για το πιο εμπορικό μεν, αρκετά παρωχημένο σε προπονητικές ιδέες δε, πρωτάθλημα της προηγμένης Ευρώπης. Και εμένα μου αρέσει λόγω ρυθμού, πάθους, έντασης, καθαρότητας, εναλλαγής συναισθημάτων, εξέδρας, όλο το πακέτο σε τραβάει. Οι ομάδες τους όμως δεν παρουσιάζουν κάτι καινοτόμο και δεν είναι τυχαίο πως σε διεθνές επίπεδο αποτυγχάνουν παταγωδώς. Και αναζητούν το γιατί. Με τέτοιους παίκτες επιτρέπεται η Μάντσεστερ Σίτι να μην φτάνει κάθε χρόνο στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ; Ποιος τους προπονεί και δεν κάνουν την υπέρβαση.

Το παραμύθι της εφετινής Λέστερ δίνει αλατοπίπερο στα Σαββατοκύριακα μας. Τις έχουμε ανάγκη αυτές τις ομάδες. Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, αποδεικνύει πως τα μεγάλα κλαμπ πάσχουν από προπονητές, όχι από ρόστερ. Οι τεχνικοί τους μένουν πίσω από την εξέλιξη και μοιραία το πληρώνουν. Κάποια στιγμή θα υπάρξει μία αναλαμπή. Διάρκεια αποκλείεται.

Ο Μουρίνιο έχει μείνει πίσω και νομίζω συνειδητά. Δείχνει κουρασμένος από τον έντονο πρωταθλητισμό στον οποίο επιδίδεται εδώ και 13 χρόνια. Είναι πολλά. Δεν παράγει καινούρια και ενδιαφέροντα πράγματα, χάνει τους παίκτες του με τη συμπεριφορά και την μάλλον μονότονη προπόνηση που κάνει. Δεν μαθαίνουν τίποτα μοντέρνο, πηγαίνουν στους αγώνες φανερά απροετοίμαστοι σε όλους τους τομείς και το γεγονός πως ο ίδιος δεν έφευγε τόσον καιρό, είμαι βέβαιος πως δεν είχε να κάνει με την αποζημίωση, αλλά με τον εγωισμό του.

Αρνιόταν να παραδεχθεί την πραγματικότητα. Ο Μουρίνιο της περιόδου 2002-2010 ήταν για θαυμασμό σε όλα τα επίπεδα. Ο Μουρίνιο της τελευταίας πενταετίας, μας προκαλεί έκπληξη. Κατά τη γνώμη μας διόλου τυχαία δεν έριξε τα μούτρα του για να τα βρει ξανά με τον Αμπράμοβιτς και να γυρίσει στο αγγλικό πρωτάθλημα. Έψαχνε ασφαλές περιβάλλον, περίγυρο που θα τον αποθεώνει και στις ήττες και φυσικά πρωτάθλημα που ο ίδιος θα ξεχώριζε με τις μεθόδους του. Ο Μουρίνιο αν έπαιρνε αυτή την Τσέλσι και την πήγαινε στην Ισπανία και στη Γερμανία, θα έχανε τα αυγά και τα πασχάλια. Η ατυχία του ήταν, πως το ίδιο έπαθε και στην Πρέμιερ Λιγκ.

Ο Special One, έχει special προβλήματα. Το θέμα είναι αν διαθέτει και special λύσεις για αυτά. Ο χρόνος θα δείξει και η επόμενη ομάδα του. Γλίτωσαν και οι δύο από αυτό το διαζύγιο. Και η Τσέλσι και ο 53χρονος τεχνικός.