Τα Βαλκάνια στο Γιούρο, η ΕΠΟ στη… γύρα

Και γι’ αυτό το ποδόσφαιρο αρέσει στον κόσμο. Γιατί τιμωρεί τον τεμπέλη, τον ανοργάνωτο, τον «αρπα-κολλατζή» και επιβραβεύει τον εργατικό, τον μεθοδικό, εκείνον που εκτιμάει ό,τι έχει και αναζητεί το κάτι παραπάνω. Εκείνον που μπαίνει στο γήπεδο και το χαίρεται ρε παιδί μου, δεν το βλέπει ως αγγαρεία. Επιβραβεύει ναι. Όχι πάντα, αλλά συχνά. Και αυτό κάτι είναι.

Την ώρα που τα Βαλκάνια ετοιμάζονται με μαζική συμμετοχή να ταξιδέψουν για τα γήπεδα της Γαλλίας το προσεχές καλοκαίρι, η μέχρι πρότινος ηγέτιδα της περιοχής σε εθνικό ποδοσφαιρικό επίπεδο, η Ελλάδα, παλεύει με τους δαίμονες της και αναζητεί το νέο Ρεχάγκελ, το νέο Σάντος, το νέο Μεσσία κτλ. Τα Βαλκάνια στο Γιούρο, η ΕΠΟ στη γύρα.

Το θαύμα της Τουρκίας

Από τις ομάδες που τσέκαραν τελευταίες το βράδυ της Τρίτης το εισιτήριο για τη Γαλλία, τελευταία των… τελευταίων έφτασε στο γκισέ η Τουρκία. Και επειδή βιαζόταν… δεν παρέδωσε αποσκευές και μπήκε στο «τσακ» στο αεροπλάνο. Εκεί που νόμιζε πως θα ταξιδέψει με το τσάρτερ του άγχους (λόγω των μπαράζ του Νοεμβρίου), ήρθε η αεροσυνοδός από το Καζακστάν και της βρήκε κάθισμα στην «business class».

Η ομάδα του Αυτοκράτορα και χρυσοδάκτυλου Φατίχ Τερίμ, χρειαζόταν ένα μικρό θαύμα για να μη μπλέξει με τα μπαράζ σε ένα μήνα. Να νικήσει εκείνη την αδιάφορη μεν, ισχυρή δε Ισλανδία και ταυτόχρονα το Καζακστάν να κάνει διπλό μέσα στη Λετονία, σε ματς χωρίς κανένα ενδιαφέρον και για τις δύο. Πεθαμένος με ημιθανή αγωνίζονταν. Όταν σε θέλει όμως και όταν κυνηγάς την τύχη σου, κάτι θα βγει. Το Καζακστάν έκανε το… χρέος του και μάλιστα 24 λεπτά νωρίτερα από το χρυσό γκολ των Τούρκων. Στο 65’ η Τουρκία μάθαινε πως στο άλλο παιχνίδι τα μαντάτα ήταν καλά και άρχισε να μοχθεί παραπάνω. Σε εκείνο το σημείο ο Τερίμ έριξε στο ματς τον Τόρε. Τζίφος. Ο άσος της Μπεσίκτας 15 λεπτά μετά, έκανε δολοφονικό τάκλινγκ σε αντίπαλο και πήρε μία ξεγυρισμένη κόκκινη. Με παίκτη λιγότερο και τον Τερίμ να έχει βγάλει από το ματς τον σπεσιαλίστα στα φάουλ Χακάν Τσαλχάνογλου, λίγοι περίμεναν πια πως θα έρθει η νίκη και μάλιστα με… εκτέλεση φάουλ. Και όμως στο 89’ ο νταμπλούχος πέρυσι με τη Γαλατά, Σελτσούκ Ινάν, πήρε την μεγαλύτερη ευθύνη στην έως σήμερα καριέρα του με την Εθνική και σημάδεψε σωστά από τα 24-25 μέτρα. Η μπάλα πάνω από το τείχος, στα δίχτυα και το γλέντι ξεκίνησε.

4+2 Βαλκανικές χώρες μαθαίνουν γαλλικά

Εκτός της Τουρκίας, στη Γαλλία θα βρεθεί η Αλβανία που έγραψε ιστορία με την πρόκριση της στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Και φυσικά η Ρουμανία και η Κροατία. Από τη διαδικασία των μπαράζ δεν αποκλείεται να φορέσουν τα καλά τους το καλοκαίρι και η Σλοβενία με τη Βοσνία. Τι κοινό είχαν με τη δική μας Εθνική οι περισσότερες αν όχι όλες οι συγκεκριμένες ομάδες; Τη γκρίνια. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Βαλκάνιων. Μη νομίζετε ότι είναι μόνο ελληνικό προνόμιο. Και ας μη χρησιμοποιεί κανείς αυτήν την καραμέλα, ως βασικό λόγο αποτυχίας, γιατί δεν ισχύει. Στην Αλβανία η πρώτη δήλωση του Ιταλού τεχνικού της μετά την πρόκριση, ήταν «τώρα χαίρονται και εκείνοι που μας έκαναν πόλεμο και δε μας πίστευαν». Στην Τουρκία υπάρχει σεβασμός στον Τερίμ, αλλά όταν ξεκίνησε η προκριματική φάση με ήττα στην Ισλανδία (3-0), ήττα εντός από την Τσεχία (1-2), ισοπαλία στη Λετονία (1-1) και… ντόρτια σε φιλικό με τη Βραζιλία, πιο πολλές ήταν οι φωνές που ζητούσαν «αλλαγή εδώ και τώρα», από τους υποστηρικτές του 62χρονου προπονητή. Το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει την Ομοσπονδία που έκλεισε τα αυτιά της και στήριξε τον τεχνικό-φυσιογνωμία της χώρας.

Ακόμη και αν δεν προκριθούν Βοσνία και Σλοβενία, η προσπάθεια τους ήταν αξιοσημείωτη. Με όσα όπλα διαθέτουν, με το πρωτάθλημα τους σε παρακμή, με λιγότερα ταλέντα από παλιά και οι 6 βαλκανικές χώρες έφτασαν κάπου. Γιατί; Γιατί ήξεραν εξ αρχής τι ήθελαν και πώς να το πετύχουν. Ήθελαν να γίνουν… Ελλάδα και ο τρόπος να το πετύχουν ήταν η δημιουργία ενός ρεαλιστικού πλάνου και η πιστή υλοποίηση του, ανεξαρτήτως προσωρινών εμποδίων. Η Κροατία π.χ. άλλαξε προπονητή, όχι όμως φιλοσοφία.

Την ώρα που οι υπόλοιποι γείτονες έψαχναν τον τρόπο να μας μιμηθούν και να πάρουν τα καλά της χρυσής δεκαετίας μας, εμείς για άγνωστο λόγο, διαλύσαμε ό,τι χτίζαμε και πατάμε πάνω σε νάρκες, προκειμένου να φτάσουμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Η έλλειψη γνώσης από την ΕΠΟ, που έχει βγει στη γύρα για προπονητή, λες και διασχίζει ένα παζάρι με κιλίμια και ψάχνει το καλύτερο, εν μέσω φωνών, τσακωμών, διαλόγων με τους πλανόδιους (προπονητές) μικραίνει και άλλο την Εθνική Ομάδα. Οι παίκτες μας πλέον δεν γουστάρουν να παίζουν για την Εθνική (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και αν πάνω σε αυτόν τον καμβά αποκτηθεί προπονητής αμφιλεγόμενου κινήτρου, σας το υπογράφουμε πως θα φύγει ως αποτυχημένος πριν καν προπονήσει το γκρουπ. Η αποτυχία είναι το πρώτο βήμα για την επόμενη επιτυχία, λέει κάποιος σοφός. Υπάρχουν σοφοί στην ΕΠΟ;

ΥΓ. Ναι, ξέρω πως στη χώρα μας την τελευταία 20ετία δε μας αρέσει να μας αποκαλούν Βαλκάνιους. Προτιμούμε το «Ευρωπαίοι». Δεν πειράζει. Η πρόοδος δεν έρχεται στα λόγια και στο τουπέ. Έρχεται στο γήπεδο με δουλειά. Ας πηγαίνουμε σε τελικές φάσεις και ας μας λένε και Ινδιάνους. Θα το αντέξουμε.

ΥΓ 1. Κρίμα για την Κύπρο, που το πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της. Πολλά μπράβο στον προπονητή της, τον Πάμπο Χριστοδούλου, έναν πανέξυπνο επαγγελματία που πήρε το 100% από όλους τους παίκτες. Η Κύπρος (μεταξύ μας) θα έκανε υπέρβαση αν περνούσε στα τελικά. Με μέτριο υλικό, καλύτερες ομάδες στον ανταγωνισμό, έφτασε κοντά και μόλις για 1-2 γκολ δεν πήγε στα μπαράζ. Μπράβο για το πάθος τους. Μακάρι να μην γκρεμίσουν ό,τι αρχίζουν να χτίζουν.

ΥΓ 2. Το ντέρμπι του Σαββάτου, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, έχει δύο βασικές διαφορές σε σχέση με τα (μεταξύ τους) παιχνίδια του Κυπέλλου προ μηνών. Ο Ολυμπιακός πήρε καλύτερο προπονητή και η ΑΕΚ άλλαξε κατηγορία. Και φυσικά τότε ο… χαμένος χανόταν (καθώς αποκλειόταν), ενώ τώρα η κατάσταση δείχνει πιο ήπια. Ματς επιβεβαίωσης -ότι επέστρεψε για τα καλά- για την ΑΕΚ. Ματς σαν όλα τα άλλα για τον Ολυμπιακό, που δείχνει να ρολάρει και να βρίσκει ρυθμό, όταν σχεδόν όλοι οι άλλοι ακόμη ψάχνονται.