Από την Τετάρτη σας το έγραψα (ότι θα το πάρει η Ρεάλ), αλλά ομολογώ ότι δεν το περίμενα με τέτοιον τρόπο. Τόσο άδοξο για τη Λίβερπουλ, που εντάξει, δεν είναι του αγωνιστικού επιπέδου της Ρεάλ Μαδρίτης, ωστόσο τέτοιο κρέμασμα από τερματοφύλακα δεν το άξιζε.

Και πάλι νομίζω θα έχανε, απλώς τους έκοψε τα πόδια ο Κάριους. Όπως βέβαια τους τα είχε κόψει νωρίτερα και η Ρεάλ με τον τρόπο παιχνιδιού της και το passing game. Με παίκτη κλειδί τον Λούκα Μόντριτς και MVP τον φευγάτο Γκάρεθ Μπέιλ. Ελάτε να τα δούμε ένα – ένα.

Καταρχάς σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Τρεις φορές στη σειρά, δεν θέλει μόνο τύχη. Θέλει τρόπο, τέχνη, πλάνο, πίστη, αυτοπεποίθηση. Και τύχη. Και το Σάββατο στο Κίεβο η «Βασίλισσα» είχε αρκετή. Δύο... φάβες ο Κάριους και έξω από νωρίς ο καλύτερος παίκτης όλης τη σεζόν. Ο Σαλάχ. Τι άλλο να σου τύχει σε έναν τελικό;

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΛΑΧ ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΚΛΟΠ

Ο Κλοπ υπολόγισε πως θα παίξει στην αντεπίθεση την ισπανική ομάδα και όντως αυτό έψαξε στο πρώτο 20λεπτο. Όσο είχε τον Αιγύπτιο, μπορούσε να κάνει το παιχνίδι της και να νιώθει ο αντίπαλος την απειλή στον αέρα. Απλώς δεν βρήκε γκολ, η Ρεάλ είναι πιο έμπειρη, ηρέμησε και πήρε τη μπάλα στα πόδια της. Ο Πεπ το λέει χρόνια και απλώς δεν το καταλαβαίνουν κάποιοι. «Η καλύτερη άμυνα είναι να έχεις εσύ τη μπάλα στην κατοχή σου και να μην κάνει λάθη. Πως θα επιτεθεί ο άλλος χωρίς τη μπάλα»;

Τόσο απλό όσο ακούγεται. Η Ρεάλ δεν παίζει όπως η Σίτι, ωστόσο τη μπάλα στα πόδια της την είχε με υποδειγματικό τρόπο. Μόντριτς, Κρόος, Μαρσέλο, Μπενζεμά και κυρίως Ίσκο πήραν άριστα σε αυτό το ματς. Ένα ακόμη που ο Κριστιάνο ήταν εξαφανισμένος.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ

Η επιτυχία του Ζινεντίν Ζιντάν είναι πως φτάνει στα τρόπαια χωρίς να έχει σε καλή βραδιά στους τελικούς το υπερ-όπλο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Πορτογάλος δεν έχει πια τη φρεσκάδα του παρελθόντος και δύσκολα μπορεί να περάσει κάποιον στο ένας με έναν. Ο Ζιζού το ξέρει και δεν ζητάει να πατήσει η μπάλα στον Ρονάλντο για να ξεκινήσουν τα σινιάλα της επίθεσης. Αυτό το κάνει πλέον ο Μπενζεμά και φυσικά ο Ίσκο.

Ο Γάλλος τεχνικός βάζει τον Ρονάλντο περισσότερο στην κορυφή και λιγότερο στις πτέρυγες, διότι δε θέλει να χάνει σε ταχύτητα και φυσικά να χάνει και τη μπάλα. Ας τη χάσει στην κορυφή, κάπου θα την κερδίσει ξανά. Στο πλάι, είναι πιο ευάλωτα τα πράγματα.

Η ΚΑΤΟΧΗ ΜΠΑΛΑΣ ΚΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΠΕΪΛ

Παρά το γεγονός πως η Ρεάλ είχε καθολική κατοχή υπέρ της (65%-35% έκλεισε το ματς) δεν μπόρεσε να κλειδώσει τη νίκη μέχρι να μπει ο Μπειλ. Το μαγικό του Ουαλού στο 64’ τελείωσε κατά 80% τον τελικό και ας είχε δοκάρι μετά η Λίβερπουλ. Ευκαιρίες δεν είχε, ο Νάβας δεν κουράστηκε τόσο όσο περίμενε, η Ρεάλ «έσβησε» το παιχνίδι, κράτησε μπάλα, η Λίβερπουλ απλώς ακολουθούσε κουρασμένη.

Ο Μπέιλ είναι φευγάτος εδώ και μήνες. Λογικά τον Σεπτέμβριο θα τον δούμε σε άλλο πρωτάθλημα, όμως η ποιότητα του είναι τέτοια, που μπορεί να κρίνει μεγάλα ματς. Και έχει κρίνει δύο ως τώρα. Πολύ επιδραστικός ποδοσφαιριστής, έχει τον τρόπο και τον εγωισμό να τελειώνει με επιτυχία φάσεις. Με τον Ρονάλντο δεν ταίριαξε ποτέ, σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα ήταν βασικός, εδώ όμως μπαίνει από τον πάγκο και λέει σε όλους «το ξέρετε ότι είμαι για βασικός και ότι θα φύγω, αλλά ως τότε, δείτε τι παίκτης είμαι».

Το ανάποδο ψαλίδι είναι γκολ ποίημα, γκολ-δήλωση ταλέντου, προσωπικότητας, αυτοπεποίθησης και κλεφτής ματιάς στον Ζιντάν. «Ξέρω ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, απλώς δεν τα βάζω από θυμό. Τα βάζω γιατί μπορώ». Πολύ μεγάλος παίκτης, παρεξηγημένος από πολύ κόσμο, λόγω αναίτιας σύγκρισης. Του χρόνου θα τον ψάχνουν και θα τον βλέπουν αλλού.

Η ΜΙΑ ΕΒΑΛΕ ΛΑΛΑΝΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΜΠΕΪΛ

Η Λίβερπουλ δεν είχε πρόβλημα που η μπάλα βρισκόταν στα πόδια των Μαδριλένων. Είχε πρόβλημα που της έλειπε ο Σαλάχ και μπήκε στη θέση του ο τίμιος Λαλάνα και δεν μπορούσε ούτε να κλέψει, ούτε να απειλήσει με σχέδιο. Ο Φιρμίνο έχασε το ταίρι του, ο Μανέ έτσι και αλλιώς παίζει για την πάρτη του, η Λίβερπουλ κόπηκε στα δύο, μόλις βγήκε ο...winger Μο Σαλάχ. Το 4-3-3 του Κλοπ έγινε 4-4-2 και αυτό με το ζόρι, οι ρόλοι χάθηκαν και μετά το 1-0 του Μπενζεμά βγήκε εγωισμός περισσότερο από πλάνο για να έρθει η ισοφάριση. Η Ρεάλ με το 4-3-1-2 να γίνεται 4-3-3 με τον Μπέιλ μέσα, άπλωσε το παιχνίδι, ζήτησε και πήρε μέτρα στο πλάι με τον Ουαλό και έβαλε περισσότερους επικίνδυνους παίκτες στην περιοχή του ξανθομάλη τερματοφύλακα.

Ο ΜΠΕΝΖΕΜΑ, ΟΙ ΓΚΕΛΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΙΟΥΣ ΠΟΥ... ΠΑΚΕΤΑΡΕΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΟΜΑΔΑ

Οι γκέλες είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το credit πάει στον Μπενζεμά που όπως ανάγκασε τον Ούλραιχ στον ημιτελικό με τη Μπάγερν στο Μπερναμπέου να πατήσει... λάδια και να του δώσει γκολ – δώρο, έτσι και το Σάββατο οδήγησε τον Κάριους σε μία γκάφα άνευ προηγουμένου.

Το πρέσινγκ του Γάλλου φορ είναι σήμα κατατεθέν του, αποδίδει και μόνο τυχαία δεν προκύπτουν οι απειλές. Απλώς στεκόμαστε στο χοντρό σφάλμα των γκολκίπερ και λογικά. Το 3-1 είναι άλλη ιστορία. Εκεί ο Γερμανός υπέγραψε την παραχώρησή του από το κλαμπ, μάλλον στην Άιντραχτ ή σε κάτι τέτοιο. Game over.

ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΣΤΑΡ ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑΡ

Για μένα καλύτεροι της Ρεάλ είναι οι Μόντριτς, Μπέιλ, Μπενζεμά. Με αυτή τη σειρά. Δε μπορώ να φανταστώ πως θα λειτουργούσε η ισπανική ομάδα χωρίς τον Μόντριτς. Η κόλλα που κρατάει ενωμένη όλη την ενδεκάδα. Για τους άλλους δύο τα είπαμε.

Η Λίβερπουλ χρειάζεται τερματοφύλακα, έναν καλό στόπερ δίπλα στον Φαν Ντάικ, οπωσδήποτε έναν φορ στον πάγκο με εύκολο γκολ και πιθανώς έναν κεντρικό χαφ με πάσα ακριβείας. Και πάλι Ρεάλ δεν θα γίνει. Μία Ρεάλ βέβαια πως πάει σταδιακά σε λίφτινγκ και μάλλον σε αλλαγή στόχευσης του χρόνου. Αν φύγουν Ρονάλντο, Μπέιλ, Νάβας, Ίσκο, χρειάζονται τεράστιες μεταγραφές για να καλυφθούν τα κενά. Δηλαδή Κέιν, Νειμάρ, Ντε Χέα κτλ. Ρεάλ είναι, θα τα καταφέρει.

Υ.Γ. Εσείς θεωρείτε τυχαίο που από το 2013-2014 τα 10 από τα 11 ευρωπαϊκά τρόπαια στο ποδόσφαιρο καταλήγουν σε Ισπανούς; Ναι σίγουρα. Όπως και ότι εφέτος τα πήραν όλα οι Μαδριλένοι; Champions, Europa και Euroleague; Εγώ όχι.